The Hunter

Hoofdstuk 10

Dankjewel voor meer dan 850 reads!!!😘🙌
Dat inspireert me heel erg om verder te schrijven

Sorry iedereen maar ik ga terug naar mijn gewone schema:
Elke week sowieso 1 hoofdstuk rond de dag vrijdag

School begint weer en de toetsweek komt er aan en mijn cijfers moet en iets omhoog😁

Te veel gezegd, veel lees plezier en vergeet alsjeblief niet te voten!
------------------------------
~Donderdag avond~

P.O.V. Zoë
Dorst, pijn aan mijn poten, elke boom lijkt het zelfde... Waarom loop ik ook al weer?

Het heeft vast geen kwaad als ik even mijn ogen sluit... Heel even, het is zo verleidelijk.
De duisternis neemt je even mee naar een rustgevend moment die je niet eens kan omschrijven.
Alsof de maan allemaal kleine veertjes op je laat vallen en ze gevoelloos weer opraapt. Éen voor één.
En dan zie je een pad voor je. Een pad waar je zeker van weet dat het de juiste is naar vrijheid.
Aan het einde wordt je wakker. Je kan nog terug of is de overweging te veel?
Ik koos voor terug te gaan. De maan leidde mij naar het diepste van mijn hart.

~vrijdag ochtend~

Ik voel mijn laatste vacht deeltjes verdwijnen en mijn klauwen krimpen. Ik open mijn ogen.
Ik kijk om me heen. Hier viel ik niet in slaap! "Halloo!!! Is er iemand???" Geen antwoord. Ik kijk naar mijn armen. Allemaal krassen: Ik was getransformeerd. Maar ik weet het niet eens meer! Grrrrrrrr...... Ik kijk om me heen. Niks. Ik sta voorzichtig op en luister aandachtig. "Daar is een mens, zullen we haar.." "Nee! Ben je helemaal gek!" Hoor ik verluisterend. Het lijkt erop dat het wilde weerwolven zijn. Sommige wolven kiezen er voor om een leven te leiden in de wildernis. Ik verander stil naar gedaante en spring in een sprong de boom in. Een takje valt. Ik kan hem nog net met mijn voorpoot vangen. Ik zie een donker bruine wolf met twee zwarte achter hem aan lopen. Op het laatst zie ik een grijs/witte er achter aan schokken. Ze besluipen de plek waar ik lag. "Ze was hier..." Zegt de bruine wolf en snuffelt verder. De witte wolf ziet mij in de boom. Ze blijft me aan staren maar zegt niks. "Daisy, doorzoek 100 meter rondom deze plek. Kijk als je een geur kan vinden van de eenzame wolf." Eenzaam? Waar slaat dat nou weer op? "Oké.." "Oké? Hoorde ik dat nou goed?" Ik hoor haar piepen. "Is goed... broer." Broer!? Zij piept voor haar broer? Dat is belachelijk! "Schiet op!" Ze piept en loopt met de staart tussen de benen weg. Ze kijkt me nog eens aan en wenkt naar de andere kant. Ik die een open stuk en bedank haar door een knikje. Ik pak een takje en gooi die haar kant op. Plof! "Rolf! Ik heb vers spoor!" Roept ze. "Blijf hier, wij volgen het pad." De drie wolven rennen recht vooruit. Ze verdwijnen uit het zicht. Langzamerhand spring ik uit de boom en loop naar haar toe.

"Hoi..." Dat was het enige wat ik kon zeggen. "Waarom ren je niet weg? Eenzame wolf?" "Ik ben Zoë en ik zit op de Bèta Academie. En ben niet eenzaam." Ze schrikt op het moment toen ik zei dat ik op de Academie zit. "Je komt dus van ver. Wat doe je hier diep in de moerassen?" Ik kijk verbaast. "Moerassen? Waar ben ik?!?" Ik kijk snel om me heen. De geur, het gevoel. Zelf wolf zijn is anders! "Je bent in de Moerasbossen van Heer Frederick." Ik heb er eens over gelezen... Er was iets mee maar wat? "Je bent 4 uur ren-afstand van de Academie vandaan. Dus als je terug wilt zou ik vertrekken als ik jou was. Maar als je niet waar je bent hoe ben je hier dan gekomen?" Ik slik. "Je hebt geen idee of niet soms?" Ik schud mijn hoofd. "Mijn enige hulp is dat mijn... broer je kan helpen." "Weet je zeker dat je dit wilt doen? Ik wil je geen problemen brengen ofzo." zeg ik terug. "Wat is je rang?" "Nou... Die heb ik niet." ze schrikt van mijn reactie. "Rolf!! Kom snel!!" In paar tellen staat de bruine wolf naast Daisy. Hij springt voor Daisy en gromt vijandig. "Geef je over wolf!" Het enige wat in me op kom is te gaan zitten. En dat doe ik ook. Ik ga zitten en kijk hem met een schuin hoofd aan. "Daisy.. Wat gebeurt er?" "Ik heb geen idee. Net praatte ik nog met"Ze stopt snel met praten. "Je deed wat?!" Krats! In haar snuit. Ik kan me niet inhouden. "Stop!" Komt er met een luide grom mijn mond uit. Hij verstijft en gaat liggen. Ik prentte in? Ik kan inprenten!! Maar terug naar de situatie. De twee zwarte wolven gingen ook buigen. En natuurlijk lag Daisy als een van de eerste.

Alles wordt lichter en vrediger, relaxend,rustgevend....

P.O.V. Daisy
De stilte na dat Rolf buigde word opgevuld door een plof in het mos. Daar ligt de wolf die terug sprak tegen Rolf. "Zo te zien had je het niet in de hand Rolf." Hoor ik voor me. Ik zie twee groene regenlaarzen onder de modder. "Sta is op stelletje watjes!" Snel sprong Rolf op en veranderde terug. "Ik weet niet wat me overkwam vader." Verschuldigd Rolf. Je ziet het verdovingspistool op de grond liggen. "Daisy? Sta je nog op?" Ik tril nog in mijn poten. En val op de grond.

"Ze kan niet tegen druk vader! Waarom moet ze altijd mee in de jacht?" Moppert Rolf. "Jij legt te veel druk op haar schouders niet het bos zelf." zegt vader. Pats! Een klap in een gezicht. Denk van mijn broer "Hoe doet de eenzame wolf het?" hoor ik half. "Zoë... Zo heet ze..." Dat was het enige wat ik nog kon zeggen voor dat ik weg viel.

Ik voel water over me heen gekieperd... KOUD!!! Ik spring in de lucht en verander. Sta in de jaag positie. "Mamaaa!!! Wheee!!!" En zie een schaduw de hoek om rennen. Joshua! Nee! Mijn kleine broertje! "Joshua! Wacht!" Ik ren de hoek om en knal tegen iets zachts aan. "Auwww... Kijk is uit..." "Jij moet maar is uit kijken met wat je doet in bijzijn van je kleine broertje!" "Hoi pap... Sorry ik wist niet" "Ga terug naar je kamer en droog de boel een beetje!" Zei mijn vader streng. "Maar ik heb niks verkeerd gedaan!" Schreeuw ik terug en wil langs hem heen lopen. "Eerste opruimen." Hij pakt mijn vest op mijn rug en zet me terug waar ik net stond. "Ik.Heb.Niks.Verkeerd GEDAAAN!" Schreeuw ik opnieuw. Hij pakt me voorkraag en gooit me tegen de deur aan van mijn broertjes kamer. "AAUUU!!!!" Schreeuw ik van de pijn. Er is een stuk hout in mijn schouder gegaan. De tranen rollen over mijn wangen maar de wond stopt niet met bloeden. Mijn vader verdwijnt de hoek om en hoor voetstappen richting mij komen. De voetstappen lopen snel en licht naar me toe. Mijn moeder stond daar. "Daisy!" Ze buigt voor me neer en trekt in een keer de houtstaaf uit mijn schouder. "AAAUUU!!" "Die is er uit." Grinnikt ze en scheurt een stuk van haar dubbellaag jurkje. Ze bindt het strak om mijn schouder heen. "Beweeg hem is." Ik probeer wat heen en weer maar het lukt niet. "Uit de kom dus..." Het blijft even stil en dan KNAK! Ik bijt op mijn kiezen. "Wacht hier." Ze rent snel weg.
------------------------------------------------------------------------
Sorry, had eergisteren en gisteren geen tijd!✨
Vrijdag weer 1🎀

Vind je het leuk?
Elke week sowieso één hoofdstuk!
Vergeet niet te voten en iets in de comments zetten mag altijd.🎀