The Hunter

Hoofdstuk 11

Hoi iedereen! Meer dan 900 reads!!😘
Ik ben van plan om nu in de verleden tijd te schrijven anders verwisselt het steeds.
Misschien niet opgemerkt, dat is niet erg😅
Plz Vote! 🎀Tnx
---------------------------------------
P.O.V. Mathijs
"Je mag vertrekken." Dat was het enige wat ik hoefde te horen vandaag om mijn dag goed te maken! Ik pakte snel mijn tas in en sleurde het mee naar de balie. Ik wist nog niet wie mijn kamergenoot was en waar ik zou gaan slapen omdat alle kamers bezet waren op dat moment. Dat was dus een nachtje op de bank bij de receptie voor mij. "Kan ik je helpen?" Hoorde ik voor me. "Ja graag, ik ben Mathijs Rijks en ik wacht nog voor een kamer." Ze was iets aan de computer aan het tikken en stopte op een gegeven moment. "Roedel?" zei ze heel neutraal. "The MoonPack." Ze tikte het verder in en ze stopt weer. "De of the?" vroeg ze met nadruk op 'the'. Best grappig eigelijk. Ik antwoordde met nadruk op 'the' en keek even rond. Er stond een frisdranken-machine met een wisselgeld dingetje ernaast. "Mathijs?" vroeg de mevrouw. Ik liep naar haar toe en bedankte haar voor de hulp. Ik kreeg een sleutel met een nummer er op: 067 . Dat is de kamernummer. Ik had alleen een rugzak mee naar de Academie. Mijn ouders zouden mijn koffer zo snel mogelijk verzenden.

064,066,068 wacht eens even. En ja hoor de kamer stond aan de andere kant. Slim....
Zoals elke deur met slot open je het met een sleutel. Dus zo gezegd zo gedaan. Sleutel in het slot en openen maar!
"Hallo?" Alles was donker, misschien komt mijn kamergenoot iets later. Toen ik uiteindelijk de lichtknop vond zag ik dat ik stofwolken creëerde door een stap te zetten in de kamer. Was dit een grap ofzo? Het leek wel alsof dit een kamer was van een lijk! Op de standaard meubels waren witte doeken op gelegd. Waarom moest ik op de bank slapen terwijl hier gewoon een bed is? Hopelijk een vergissing.

Hoe is het eigelijk met Zoë? Is ze al terecht?

P.O.V. Zoë
Geluiden galmden door de stenen muren. Ratten pootjes die de ritme aan gaven van de beat. Waterdruppels die elk moment konden vallen en elke lichtstraal van een fakkel die door de tralies scheen, schaduwen kwamen en verdwenen steeds. Wolven die jankten naar hoop. Gevoelens die geuit werden door de kwetsbaarste stem van jezelf.

Ik zat in een donkere ruimte met tralies ervoor. Het leek wel een kerker... Ik zag wat glinsteren in de hoek. Ik kroop er naar toe. Hoe meer dichterbij ik kwam hoe meer ik realiseerde dat ik niet in een gewone kerker zat. Allemaal wolven die krijsen en jammeren maar niks of niemand hoort ze. Het geglinster kwam van een drinkbak af. Het kleine raampje boven de hokken scheen wat zonlicht. Het geblaf verminderde na enkele momenten. De stilte gaf een eenzaam gevoel.

"Eten!!!" Werd er geschreeuw door de galmende gang. Geblaf en gegrom verspreidde zich onvoorstelbaar snel. Schuim van schuimbekkende wolven vlogen door de ruimte. Er kwam en grote man met groene rubberlaarzen stampend over de stenen vloer. Elke stap die hij zette hoe meer spanning er opgebouwd werd. Hij had een emmer met de geur van vers wild vlees. Hert. De man kieperde de emmer om en het vlees verspreidde over de grond. Klauwen grepen naar de machtige geur maar geen een nagel die het aan kon raken. Het gestamp verminderde en een geklik sprong over de geluiden. Het was een tel stil maar toen... Etenstijd was begonnen.

Een vlaag van vachtkleuren kwamen op één plek en de pluimen vlogen rond. Iedere Alfa wou zijn rang laten zien maar het ging meer om kracht en te proberen om niet in gevecht te komen voor een lapje vlees. Ik keek gevreesd rond naar een optie. Een klein stukje vlees was aan het einde van de hokken gevallen. Ontwijkend voor de vechtende wolven en uitgestrekte poten kwam ik steeds dichterbij mijn eten. In sommige hokken zaten kleine bange wolven die zich zelf in een hoekje drukte. De ribben staken uit hun vellen en hun ogen straalde wanhoop uit. De geur werd sterker. Mijn sprong naar mijn eten werd meer geloofwaardiger.

Ik sprong er naar toe maar totdat ik met mijn rug tegen de koude grond aan werd gedrukt lag er een grote wolf op mij. Zijn tanden grepen naar mij toe. Elke hap kon ik op een haartje ontwijken. Ik keek opzij naar het eten. Die lag der nog steeds voor het oprapen. Het gehap stopte. Ik keek omhoog naar de goud bronzen wolf. De wolf keek omlaag. Z'n ogen leken op de maan. Lichte witte ogen die z'n karakter verraadde bewoog niet. Ik was sprakeloos. Mijn gedachte sprong weer op wolveninstinct.

Ik bukte onder hem door en ging via de zijkant naar het eten. Mijn sprintje startte perfect tot dat ik achter om keek en de goud bronzen wolf niet zag. Ik keerde mijn gezicht weer naar het lapje vlees. De goud bronzen wolf stond zelfverzekerd achter het vlees en pakte het met z'n bek. Ik rende achter hem aan maar hij verdween in de wolvengolf. Weg eten.

P.O.V. Nico
Ik heb gehoord dat Mathijs weer op z'n eigen kracht is. Dat betekent dus z'n start aan de lessen.

Neele daarin tegen moet nog even wachten. De volle maan is nog niet inzicht. De wond is te groot voor de maan.
Het helpt alleen tegen de pijn.

Over Laurens maakte ik me het meest druk om. Hij was zichzelf helemaal niet, hij zei dat het z'n schuld is. Ik wist niet wat hij er mee bedoelde. Voorlopig volgt hij de lessen niet.

Er was nog geen spoor van Zoë. Ik ging naar Mevr. Pack, om te vragen als ze al wat meer weet...
O, Zoë... Waar blijf je nou?
------------------------------------------------------------------------
Vind je het leuk?
Elke week sowieso één hoofdstuk!
Vergeet niet te voten en iets in de comments zetten mag altijd.🎀