When Playboy Meets The Odd

CHAPTER ELEVEN

MONSERRAT

Sinundan ko siya hanggang sa bookstore. Hindi niya ako pinapansin kahit patuloy ang paliwanag ko. I really am saying the truth. I just want to comfort her. Nahulaan niya lang kaagad ang isa ko pang motibo.

Should I say goodbye now to my mustang?

"I'll just help you feel better, okay? Bahala ka na kung tutulungan mo ako sa dare." Diretsahan kong tanong. I don't really need to filter my words. She already knows my other reason of this approach anyway.

Hindi siya sumagot. Tinahak niya ang daan papunta sa mga libro.

"You like books?" Tanong ko. She rolled her eyes. Nakailang irap na ba ang babaeng ito?

Binasa niya ang likod ng isang non-fiction na books. Oh, she likes to learn more about things, huh?

Kinuha ko ang isang non-fiction na libro. We have a copy of this book in our library. Nabasa ko na ang kalahati nito but since I am not much into book, I didn't finished reading it.

"You should read this. Maganda to." Suggestion ko. She didn't even look at me nor at the book I am offering. Binaba niya ang librong hawak niya at pumunta sa kabilang isle.

They really are right, she's a bit difficult.

"Romance?" Tanong ko nang makita ang genre na binabasa niya. "So you like varities of genres." I said stating the fact.

"Anong susunod mong gagawin? Kakain ng lunch?" Tanong ko. She grabbed another book.

"Why, is your dare related to eating lunch?" Anito nang hindi ako tinitignan. Thank God, she finally speak.

"Hindi, pero aayain sana kitang lumabas--"

"So, it is really about making me fall in love?" Tanong niya. Kumunot ang noo ko.

"Hindi. Hindi!" Tanggi ko. Bigla niyang ibinaba ng padabog ang libro. Everyone on the isle looked at us. Matalim na tingin ang ginawad niya sakin.

"Is it about sexual intercourse?" She said without lowering her voice. Mas lalong dumami ang nakatingin sa amin. Ang iba pa ay nagbulungan.

I sighed. "You're going a bit too far." I said honestly. Unti-unti namang nawala ang mga tingin sa amin ng mga tao. Muntik na akong pagpawisan ng malamig. At least she said it in a biological way.

"It is simple then." Aniya. I nodded.

"Yes, it is actually very simple." Sabi ko na desperado na. Will she finally help me?

Naglakad siya palabas ng bookstore. Sinundan ko naman ito. That's it? Hindi siya bibili?

"You won't buy any book?" Tanong ko. She shooked her head. Patuloy pa din ang sunod ko kahit hindi ko alam kung saan siya pupunta.

"I am buying some time." Aniya. I looked at her quite shocked. Pinag-iisipan niya ba kung papayag na siya na tulungan ako sa dare?

"Are you deciding whether you'll help me or not?" Tanong ko. Lumiko kami sa isang pasilyo. I know this place. Papunta to sa isang famous restaurant na paborito naming kainan.

She didn't answer. Hinayaan ko siyang maglakad habang nakasunod ako.

Nang matanaw ang restaurant na tinutukoy, alam kong doon ang punta niya. She suddenly took something from her bag.

Tumigil kami sa tapat ng glass double doors ng restautant. I thought she was going to go inside but she jut stopped there while looking at the people eating.

"Aren't you going inside?" I asked. Hindi siya sumagot kaya hinila ko siya papasok.

"What are you doing?" Tanong niya at hindi nagpahila.