KALBİN ESARETİ +18

7. BÖLÜM

Bitmek bilmeyen bir koşuşturmacayla geçen günün ardından en nihayetinde eve varabilmiştik. Emir beni eve bıraktıktan sonra şirkete geçeceğini söyleyip üzerini değiştirmiş ve evden çıkmıştı. Yorgunluk tüm vücudumda kol gezinirken bir an önce kendimi yatağın üzerine atıp bitap düşmüş vücudumu dinlendirmek istiyordum.

Elimdeki paketlerle birlikte bana ait olan odaya doğru doğru adımladım. Odanın kapısını açtığımda paketleri küçük aynalı gardırobun kenarına koydum ve tekrardan çıkıp elimi yüzümü yıkamak için lavoya gittim. Odaya geri döndüğümde en sonunda kendimi yatağın üzerine bırakabilmiştim. Ellerimi karnımın üzerinde birleştirdiğim vakit gözlerimin odağına kırık beyaz rengindeki tavan girdi.

Emir ile yaşadığım; başka biri için normal bir durum olan fakat benim için yerin dibine girilmeye meyilli olduğum anlar sinsi bir yılan edasıyla zihnimde depreşince yanaklarımda iflah olmaz bir sıcaklığın peyda olduğunu hissetim. O bakışları birkaç gün boyunca unutabileceğimi zannetmiyordum. Kötü olanda buydu ya. Aynı evin içinde olmamıza rağmen onunla göz teması kurmaya çekinir olacaktım.

Dalıp gittiğim tavandan gözlerimi ayırdığımda aklıma yeni gelmiş olan telefonumu almak üzere ayaklarımı yataktan sarkıttım ve kapı eşiğindeki sırt çantamı elime alıp içindeki telefonumu aldım.

Açma düğmesine bastığım an ekrana düşen bildirimlerin arasından birkaç'ı gözlerimi devirmeme neden olurken aralarında gördüğüm isim ise şaşırmama neden oldu. Şaşkınlığımın nedeni tamamen gelen bildirimlerden ibaretti. Damla'dan 22 mesaj ve 8 cevapsız arama vardı. Sanırım dün gece telefonu elime almak aklımın ucundan dahi geçmediğinden bir hayli birikmişti mesaj kutum.

Mesaj kutusuna girdim ve gelen mesajları tekrardan yatağa oturarak okumaya başladım.

Hayat, teyzemin durumu iyi. Aklın bizde kalmasın diye yazdım kuzum. |22.45|

Sen ne yaptın? Yeni işin nasıl gidiyor, alışabildin mi? |08.30|

Sana bomba gibi haberlerim var. |08.40|

Eminim duyunca sende şaşıracaksın.|08.45|

Kız cevap versene. |10.00|

Hayat? |10.08|

Hayat telaşlanmaya başlıyorum bir işaret yolla. Ya da dur bekle arıyorum seni. |12.45|

İçlerinden seçe seçe hızla okuduğum mesajlar içimi ısıttığında Damlanın numarasını tuşlayıp telefonu kulağama götürdüm. Birkaç saniye sonra hattın öbür ucundan Damlanın tereddüt ile karışmış korkulu sesini işittiğimde istemsizce bir telaş beni de etkisi altına almayı başardı.

"Hayat, neden cevap vermiyorsun şu telefona Allah aşkına. Dün geceden beri yazıyorum. Kızım başına bir şey geldi diye aklım çıktı resmen."

Sabah'ın ilk saatlerinde yaşadığım korku dolu anlar zihnimde depreşip kasvetli bir hâl almaya başladığında gözlerimi sakince kapayıp derin bir soluğu teneffüs ettim. O evi geri dönmemek üzere terk etmiştim. O pislik adamın beni zorla evlendirmeye kalkışması bir türlü aklımdan çıkmıyordu.

Lakin bu konuları telefonla konuşup Damlayı telaşa vermek istemiyordum. Damla önünde sonunda öğrenecekti fakat şu an zamanı olduğunu düşünmüyordum. Her zaman yaptığım gibi bir müddet kabuğuma çekilip olanları öncelikle kendim sindirmeye çalışacaktım.

"Ben iyiyim Damla. Dün biraz yorgun olduğum için direkt yatağıma girdim. Sabahda evde değildim," Birden sanki yanlış bir şey söylemişim gibime geldiğinde cümlemi toparlamaya çalıştım. "Yani evde değildim derken çalıştığım evi kast ediyorum, dışarıdan alacaklarım vardı işte telefonumu da yanıma almayı unutmuşum."