Mijn universum

Hoofdstuk 22: Story time, Imposter Syndrome

Jullie kennen vast allemaal faal angst.

IK durf zelfs te wedden dat er genoeg mensen hier rond lopen die het zelf ondervinden, dus daar hoef ik geen volledig hoofdstuk aan te besteden (of jullie moeten dit heel graag willen).

Faalangst is iets waar ik zelf dagelijks mee te maken heb, niet alleen voor toetsen en examens maar in zo'n beetje alles wat ik doe.

Maar wisten jullie dat Faalangst een broertje heeft?

Voordat ik daar dieper op in ga neem ik jullie even mee in een verhaaltje, nog een kijkje in mijn leven zeg maar. (waarom is het dit dit boek opeens verdacht veel op een dagboek is gaan lijken?)

Story time:

Ik was nog heel jong toen ik de stempel autisme kreeg (zie hoofdstuk 1)

Wanneer mij de dingen niet deden lukken of ik had ergens moeite mee dan was mijn moeder al snel om te zeggen 'Dat komt door je autisme' en ik als kind geloofde haar natuurlijk.

Dit gold trouwens niet alleen voor school maar voor zo'n beetje alles in mijn leven.

Het lukte me niet om op de manege een paard te zadelen? Komt door autisme.

Ik snap de reken vragen niet? Komt door autisme, en omdat je dat hebt zul je toch nooit naar de middelbare school kunnen gaan dus laat maar zitten.

Door dit alles, was ik echt gaan geloven dat ik vele dingen niet kon.

En de verwachtingen van andere lagen voor mij dus laag, erg laag.

Ik ontwikkelde een trucje om ze laag te houden, want het was toch wel eng hoor wanneer mensen meer van je deden verwachten, ik heb autisme dat kan ik allemaal toch niet.

Ik deed me altijd dommer voor komen dan ik daadwerkelijk was, als ik dat deed dan zouden de verwachting van mensen laag liggen waardoor ik niet tegen kon vallen want jeetje wat was ik toch bang om te falen.

Wat nou als ze dachten dat ik iets zou kunnen maar het was niet tot behoren?

Wat nou als ik door de mand zou vallen en ze teleurgesteld in me zouden zijn?

Dit deed ik jaren en jaren, mijn act van het domme blondje en iedereen stonk er in... 

Zelfs ik.

Het is zover gekomen dat zelfs de ouders van mijn beste vriendin (die mij al 14 jaar kennen) hun zorgen deden uiten bij haar toen ik begon met mijn auto rijlessen.

'Je gaat toch niet bij haar in de auto zitten he? ze raakt ze snel verdwaald!'

News flash, zo slecht met richtingen ben ik niet!

Of erger nog, toen mijn boek Als sneeuw voor de zon uit kwam was ik terecht heel trots.

Welgeteld voor misschien een dag.

Mensen gingen het boek lezen...

Wat nou als ze er teveel van hadden verwacht?

Ik ben geen goede schrijver als J.K.Rowling of Karin Slaughter.

Dus wat deed ik? Steeds wanneer mensen naar het boek vroegen en nu nog vragen zeg ik met een lachje 'Stel je er niet teveel van voor hoor, zo geweldig is hij niet'.

Waarom kan ik verdomme niet trots zijn op dat ene ding in mijn leven, waar ik al jaren van droom?

Dit heeft groot effect op mijn schrijven nu, ik werk aan 4 boeken waarvan ik echt denk dat het wellicht iets worden kan, maar ik ben bang ze af te maken...

Hoeveel complimenten ik ook ontvang, hoeveel diploma's ik ook tel.

Ik ben doodsbang om voor dingen te slagen, om door de mand te vallen.

En zo komen we bij het broertje van Faalangst genaamd Imposter syndrome.

De lat genadeloos hoog voor mezelf leggen en ik onderschat continu mijn eigen prestaties.

Het maakt niet uit hoe goed ik mijn werk doe of hoeveel complimenten ik krijg, ik bang altijd bang ontmaskerd te worden.

Wanneer ik op werk kom ben ik bang voor honderden klachten mails, thuis ben ik bang niet goed genoeg te poetsen enzovoort, enzovoort.

Het is zo genadeloos vermoeiend om steeds met die twee angsten (bovenop mijn andere issues) rond te lopen, geen wonder dat ik steeds zo depri ben.

Ik hoop ooit eens vol trots achter mijn werk kunnen staan en het niet wat weg wuiven met een lach, voor nu roei ik met de riemen die ik heb.

Bedankt voor het lezen.