Mijn universum

Hoofdstuk 14: Mijn scholen

Sorry voor het lange wachten op dit hoofdstuk maar er is de afgelopen weken veel gebeurd waardoor mijn hoofd er niet naar stond en ik heb er een paar verslavingen bij gekregen en ben in een gekke bui een boek begonnen puur en alleen om clowns belachelijk te maken. Maar hier is ie dan toch eindelijk!

Het is geen hoofdstuk over een ziekte of autisme maar weer iets over mijn persoonlijke leven. Er waren nogal veel vragen over school enzo en zag dus mooi kans om jullie zo duidelijk te maken hoe mijn schooltijd was. Enjoy :D

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb de gewone basisschool gedaan. Vaak was dit erg moeilijk en kwam ik huilend en gestrest thuis. Ik werd veel gepest en voelde me dom in de klas. Waarom kon iedereen wel de lessen volgen maar had ik al moeite met een simpel optel sommetje als 8+4.

Ik had moeite met alle lessen. Het enige wat ik wel goed kon was lezen maar voor de rest was alles enorm moeilijk. Het vele getreiter en gepest hielp er ook niet echt bij.

Ik zat in een klas met zesentwintig kinderen en niemand die me begreep of deed helpen.

De lessen zaten niet mee en dan kregen we ook nog eens huiswerk! Aangezien het leren op school al niet ging besloot ik om maar geen huiswerk te maken. Wat voor zin had het? Voor toetsen deed ik in het begin enorm hard leren maar ook dat had geen zin dus dat stopte ook. Mijn motivatie om te leren vervloog, ik deed in de les mee en lette op maar ik deed nooit mijn huiswerk en leerde nooit voor toetsen.

Toen we in groep zes een spreekbeurt moesten houden koos ik als onderwerp NLD. Hier leerde ik wel weer voor en de spreekbeurt ging goed. De klas beweerde dat ze mij nu beter zouden begrijpen en er meer rekening mee zouden houden. Maar ze hadden er alleen maar nog iets bij gekregen om mij mee te pesten, eerst mijn achternaam maar nu ook mijn beperking. Dit heeft tot groep acht geduurd.

In groep acht krijg je de Cito toets. De leraar en mijn moeder besloten dat het voor mij toch niet veel zin zou hebben. Ik had het op dat punt allemaal allang opgegeven en deed mijn best niet eens meer om te leren. Zo hoefde ik dus geen Cito te maken en ik was er blij om.

Na groep acht ging iedereen naar de hogere school. Iedereen behalve ik. Ik zou het VMBO niveau niet aan kunnen en er moest voor mij dus iets anders gezocht worden. Dit werd uiteindelijk de Ortolaan in Heythuysen. Het was wennen en het was anders maar ik vond het een fijne school. De klassen waren kleiner en de lessen minder lang. We hadden één leraar voor de theorie lessen en maar een paar praktijk lessen. Theorie ging nu wel iets beter maar praktijk was nog altijd niet goed. Maar er was één ding waar ik me altijd in terug kon vinden en dat was muziek. Of ik nu zelf achter het drumstel kroop of gewoon een liedje deed luisteren, muziek had en heb ik nodig.

Het pesten was er nog wel maar wel een heel stuk minder, hierdoor kwam ik niet meer iedere dag huilend thuis en wou ik weer beter mijn best gaan doen met leren. Mijn Engels schrijven (want spreken deed ik altijd al goed) werd erg goed en toen ik mijn beste vriendin leerde kennen werd ik ook in de Griekse mythologie getrokken. Ook praktijk ging beter en toen ook het pesten stopte geloofde ik dat ik de perfecte school had gevonden.

Ik was twaalf toen ik op die school kwam en je mag er tot je twintigste blijven en dit was ik ook van plan.

Maar ik werd ouder, kwam oude klas genoten van de basisschool tegen die allemaal aan het opgroeien waren, die allemaal een baantje in een supermarkt kregen. Ik werd jaloers. Waarom zei wel en ik niet? Waarom is het dat zei wel al zover waren en ik niet. Ik gaf dit bij mijn moeder aan maar ze vond het geen goed plan als ik ging werken. “Je het autisme, jij kunt niet tegen een teleurstelling wanneer je word afgewezen, daarbij krijg ik minder geld binnen wanneer jij gaat werken.” Waren haar woorden. Zij bepaalde voor mij dat ik niet tegen een afwijzing kan.

Toen ik mijn eerste stage had gevonden moest ik alles dus nog leren. (tip: mijn eerste stage was bij de HEMA en het was echt vreselijk, wil je er meer over weten vraag dan even in een persoonlijk bericht).

Na drie jaar in Heythuysen kwamen er veranderingen en moest ik naar Weert. Ik ben iemand die niet goed tegen veranderingen kan en raakte helemaal in paniek. Ik had al zo veel vrienden verloren (op de basisschool had ik één vriendin, toen we naar andere scholen gingen is het contact verwaterd) en ik was doodsbang dat ik de enige vriendin die ik nu had ook ging verliezen (uiteindelijk niet gebeurd want we spreken elkaar nog altijd bijna iedere dag en zien elkaar bijna ieder weekend).

Uiteindelijk was het toch niet zo erg om naar Weert te gaan. In princiepen bleef alles gewoon het zelfde alleen andere locatie en zou meer praktijk krijgen en dus meer stage. Ik vond de beste stage plaats ooit en heb daar vijf jaar stage gelopen, daarna moest ik van school af

Je moet weten dat je op de school waar ik heb gezeten geen diploma kunt halen, je kunt via IVIO examens certificaten halen en bij 3 certificaten (meen ik) op het zelfde niveau kun jee een deeltijd diploma halen. (wat het is en inhoud is lastig uit te leggen, als jullie willen kan ik daar een hoofdstuk over maken).

Ik deed mee aan die IVIO examens en haalde er drie! Engels deed ik op KSE (niveau) 4 en hoewel ik er normaal heel goed in ben had ik die dag veel aan mijn hoofd haalde ik toen maar een 7,5, voor Nederlands op KSE 1 Haalde ik een 6,5 en voor geschiedenis op KSE 2 (onderwerp was de tweede wereld oorlog) haalde ik een tien! Ik had op dat punt een erg moeilijke tijd achter de rug (dit kun je terug lezen in Het pad naar geluk want dat speelde rond die tijd af) en had twee tot drie maanden school gemist en niets geleerd. Toen ik weer terug kwam was ik depressiever dan de hel maar studeerde als een gek. Ik was toen ik mijn punt terug kreeg nog nooit zo trots op mezelf geweest.

Met de jaren kwam ik er achter dat ik leren toch wel heel erg leuk vind, ondanks dat ik het enorm moeilijk vind. Ik ging richting de twintig en moest gaan denken over wat ik wou gaan doen. Ik kon aardig tekenen en het leek me wel leuk om verder te leren Na lang nadenken leek het me leuk om te proberen of ik via het REA college in Nijmegen een grafische studie kon gaan doen. Ik ging een talenten expeditie volgen en die trainers lette goed op wat je wel en niet kunt. Zo kwam er uit dat ik niet geschikt zou zijn voor grafisch (ze vonden ook dat door mijn woordenschat ik vaak overschat word).

Ik heb nu niet echt bepaald groene vingers (ik heb mijn cactus vermoord door te weinig water te geven) maar ik hou van de natuur en ik zou het kunnen leren. Maar het REA college is duur en het UWV is de betalende instantie (dat houd dus in dat ik school niet zelf hoef te betalen) en moet toestemming geven dat ik daar een opleiding mag gaan volgen. Maar ja, een slak is nog eerder de wereld rond dan dat het UWV ergens op reageert. Ik zit nu al vanaf de kerst vakantie te wachten op toestemming.

Ik heb altijd graag willen leren, zelf op de basisschool wanneer het niet ging. Ik heb in mijn leven duizenden keren gewenst dat ik iemand anders was, iemand die wel kan leren. Maar ik ben hoe ik ben en ik leer nu om er vrede mee te hebben. Ik zal misschien nooit een chirurg zijn (hoewel ik dat wel echt heel graag had willen zijn) maar ben er nu tevreden mee om naar andere te luisteren die wel naar de hogere school gaan of universiteit. Ik geniet er nu van om hun verhalen aan te horen. Of het nu over leren gaat of over het eindejaarsbal of een ander school feest, ik heb die dingen op mijn scholen nooit gehad maar geniet nu mee met de verhalen van anderen.   

-------------------------------------------------------------------------------------

Als jullie vragen hebben voel je vrij om ze te vragen, je kwetst me er niet mee ofzo. Als er genoeg vragen zijn maak ik misschien een hoofdstuk waarin ik die allemaal beantwoord en anders bespreken we de volgende keer weer een ziekte.