Mijn universum

Hoofdstuk 7: Mijn rariteiten

Over de jaren heen heb ik veel rare gewoontes afgeleerd en er weer nieuwe bij gekregen. Sommige mensen zeggen dat het bij mijn autisme hoort maar ik zeg dat het gewoon mijn rariteiten zijn.

Vroeger mocht/kon ik als ik op een zebrapad liep niet op de zwarte strepen lopen. Dat heeft een paar jaar geduurd, nu ben ik eindelijk zover dat ik me daar overheen kan zetten. Helaas lukt me dit niet bij alles. Wanneer ik ergens ga zitten en ik kom er de volgende keer weer dan vind ik het niet fijn om ergens anders te moeten gaan zitten. Het gaat zelfs zover dat ik tijdens het eten aan de korte zijde van de tafel moet zitten op de donkerblauwe stoel, ik voel mij enorm ongemakkelijk als daar iets aan veranderd word en ik bijvoorbeeld op de lichtblauwe moet gaan zitten.

Dat is een moment dat ik echt last heb van mezelf, het zou zoveel fijner zijn als ik gewoon kon gaan zitten waar ik wil zonder dat iets in mijn hoofd zegt dat dat niet goed is.

Maar van die dingen hebben meer mensen last. Ik ken genoeg mensen die alleen op de witte strepen van een zebrapad lopen en ik ken er nog meer die het fijn vinden om een vaste plaats te hebben. Mijn wat vreemdere trekjes zijn:

Ik heb iets met rechts en heb echt een hekel aan links.

Ik heb een hekel aan mijn duim maar vind mijn pink wel leuk.

Als ik ergens de logica niet van begrijp dan blijf ik er over na denken tot ik het wel begrijp (dit kan dagen/weken duren).

Ik kan dingen moeilijk los laten.

Hoe graag ik het ook wil, ik kan mensen nooit echt helemaal vertrouwen.

Waarom ik een hekel heb aan links weet ik niet, om de een of andere reden klinkt het in mijn hoofd heel gemeen en klinkt recht heel vriendelijk. Dit heb ik bijvoorbeeld ook met het woord “Spannend”, vroeger kon ik echt enorm kwaad worden als mijn moeder vroeg of ik iets spannend vond, nu vind ik het woord nog wel vervelend maar ik maak me er niet meer zo kwaad om als vroeger.

Een echte reden heb ik niet voor waarom ik een hekel heb aan mijn duim. Het is gewoon iets in mijn hoofd dat maakt dat het zo is. Misschien omdat de pink me aan mezelf doet denken, klein en kwetsbaar, dichtbij de andere vingers maar toch zover weg terwijl de duim me doet denken aan de pestkop van vroeger op de basisschool, dik en apart van de andere maar krijgt het toch voor elkaar om de andere vingers mee te laten doen (ik hoop dat jullie die logica kunnen volgen)

Ik vind het niet prettig om dingen niet te begrijpen en als voor mij de logica van iets ontbreekt heb ik er moeite mee om het te begrijpen. Dit geld niet alleen voor werk en opdrachten maar ook voor grappen. Een grap zonder een betekenis er achter is voor mij geen grap, degene die mij een beetje kennen zullen misschien ook wel hebben gemerkt dat er achter mijn humor meer schuil gaat dan de grap maar dat er ook wel iets serieus achter zit.

Als voor mij de logica ontbreekt zal ik er net zolang over na gaan denken tot ik er achter ben.

Nu denk ik bijna 24/7 maar als ik niet over de logica van iets nadenk of zit te piekeren dan zit ik met mijn gedachten in mijn eigen kleine wereldje. Dan maak ik in mijn gedachten mijn “boeken” af of zit ik met mijn gedachtes bij mijn favoriete series. Ik staar op dat soort momenten recht voor me uit en knipper niet. Mensen kunnen dan tegen me lopen praten, roepen, trekken wat dan ook maar ik merk het dan gewoon niet. Er kan dan zelfs geschreeuwd worden! Normaal als er ruzie is of iemand begint hard te praten, krimp ik al in elkaar of vlucht ik uit de situatie weg. De meeste kinderen met autisme hebben namelijk wat scherpere zintuigen, persoonlijk hoor ik enorm veel, nu ook weer niet zo extreem dat ik een hondenfluitje hoor, maar ik hoor meer dan een gemiddeld persoon.

Ik raak gehecht aan bepaalde spullen. Wanneer het dan kapot en versleten is vind ik het moeilijk om los te laten. Ik kan dan ook echt bijna niets weg gooien. Maar dat niet alleen, ik hecht me ook aan woorden en meningen. Als iemand naar mijn toe zou komen van 'Wat ben jij een enorme bitch.' Dan blijft dat in mijn hoofd rond spoken en dan moet en zal ik perse diegenen zijn/haar goedkeuring hebben. Nu is de goedkeuring van andere altijd al belangrijk voor mij geweest maar op zo'n moment word het weer net ietsjes sterker.

Ik vind mensen heel leuk, maar heb enorme moeite om ze te vertrouwen. Ik wil het heel graag en probeer het wel maar het lukt me gewoon niet. Ik hou de dingen altijd voor mezelf en probeer mijn problemen altijd alleen op te lossen (dit maakt mijn persoonlijk begeleidster soms echt gek want het maakt het moeilijk om mij te begeleiden).

Dit waren een paar van mijn rariteiten, sommige zullen zeker te maken hebben met mijn vorm van autisme maar sommige dingen zijn gewoon hoe ik ben. Ieder mens is anders en dit is nu eenmaal hoe ik ben.