Special Birthday Present

Chapter 7

Sick

Pagmulat ng aking mga mata isang puting kisame na naman ang sumalubong sa akin.

Isang mga amoy na naging pamilyar na din sa akin. Amoy ospital.

"Racel ayos ka na ba?" Nag aalalang tinig ni Mama.

"Misis siguro kami muna ni Racel ang dapat mag usap" mahinahong sambit ni Dra.Reyes.

Nakita kong lumabas ng kwarto sila Mama at Papa.

"Racel?" Pagtawag sakin ni Doktora.

"Siguro aware ka na dito na paglimang beses na itong nangyayari sa iyo." Saad ni Doktora

I just nodded.

"Alam mo ba ang dahilan nito?" Tanong niya sa akin.

Umiling lang ako.

"Kung ganon bago mo ito malaman pede ko bang malaman kung ayos lang bang maging magkaibigan tayo?" Tanong niya.

"O-opo"nanghihina kong sagot.

"Talaga?" Masaya niyang sagot.

I just smiled.

"Kung ganon pede akong magkwento ng mga karanasan ko sayo?" Sabi niya.

"Opo" sagot ko.

"Late na akong mag asawa syempre iba ang buhay ng isang doktor. Sa ospital umiikot ang aming oras. Mid 30's na ako nag asawa. Nagkaroon din kami ng anak pagkatapos ng isang taon. Russel ang pamgalan niya isa siyang lalaki." Pagsasalaysay niya.

"Talaga po?" Masaya kong sabi kahit medyo nanghihina pa ako.

"Oo napamasiyahin nung batang iyon. Pangarapn niya ding maging doktor tulad ko ." Nakangiti niyang pagsasalaysay.

"Doktor na po siya ngayon?" Nakangiti kong tanong.

Umiling siya.

"Nagbago po ba isip niya?"tanong ko.

"Wala na siya" sambit niya.

Para sa akin ang mga mata ang bintana ng tunay na pagkatao ng isang tao. Dito mo makikita kung tunay ba ito sayo. Kung nagsisinungaling ba siya. Kung ayos lang ba siya. Kung malungkot ba siya. Kung gaano siya kasaya.

Ngunit sa mga mata ni Dra. Reyes kita ko ang lungkot sa kanyang mga mata ngunit kita ko din na nakamoved on na siya.

'Sanaol?' Mapait kong sabi sa sarili ko.

"Sorry to hear that doc" sabi ko.

"Ayos lang. Tanggap ko na pati alam kong lumaban sita para sa buhay niya sa huling sandali." Nakangiti niyang sambit.

"Siguro nakakalungkot talaga kapag naalala mo ngunit para din iyon sa ikakapayapa niya. 4 years ago nakasama siya sa isang car accident kasama niya ang tatay niya doon. Gladly, nakasurvive ang asawa ko pero ayon nabalian siya ng kaliwang paa dahil naipit siya. Pero unti unti na siyang nakakalakad ngayon."

"Si Russel naman, nacomatose siya ng 3 months. Bilang doktor ginawa ko talaga ang lahat para gumaling siya nakagising naman siya after 3 months ngunit isang linggo lang ang itinagal niya. Naapektuhan kasi ng sobra ang utak niya sa pagkakauntog niya sa kotse. Nagkaron din ngkomplikasyon ang pagfafunction ng brain cells niya dahil sa mga inalis na bubog siya ulo niya naging infection ito sa utak niya. Pitong araw siyang lumaban sa infections na iyon ngunit hindi din nagtagal." Sunod sunod na saad niya.

"Parang si Lola Aning pala siya" malungkot kong sambit.

"Bakit?" Tanong niya.

"My birthdays is her death anniversary." Naluluha kong sabi.

Para bang sinasakal ako ng mga salitang ito.

"Care to share?" Sabi niya.

"Doktor ba talaga kayo?" Nagtataka kong tanong.

"Ofcourse but right now i'm here as a friend" nakangiting sagot niya.

I smiled back.

"She died when i was 10 years old. She died in my arms too. Sabi niya may powers daw siyang maging espesyal ang bawat birthdays ko. Naniwala ako don at naniniwala pa pero ngayon hindi ko na alam. My last birthday, was different. Hindi ko na siya napapaginipan. That dreams mades my birthday special." Sabi ko sakanya.

Tahimik lang siya.

"Hindi nakapunta si Alina ngayon 16 ako, she's my one of my bestfriends. Nagpunta ako sa bahay nila pero wala pa den siya. Sarado lahat. Walang kabakas bakas ni Ali. Sakanya ko lahat sinasabi lahat ng nararamdaman ko lahat lahat alam niya. Lalo na pagdating kay Lola." Pagpapatuloy ko.

"Why she left without any permission to me?" Naiiyak kong sambit.

"Maybe she had reasons." sagot niya.

Natigilan ako.

Reasons.

"Ano bang tunay na nangyari sakanya?"tanong niya.

Gulat na gulat ako sa tanong na iyon hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan ng ganito.

"N-nangy-yari?" Nauutal kong paglilinaw

"Oo ano nga ba?"tanong niya.

"H-hind-di ko al-lam" pautal utal kong sambit.

"Handa k---"hindi na natapos ni Dra. Ryes ang kanyang sasabihin at biglang pumasok na galit na galit si Mama kasunod si Papa na pinipigilan siya.

"Hindi ko alam kung makakatulong ka ba talaga! Alam mo namang mangyayari sakanya kapag maririnig niya iyon?!" galit na galit na sigaw ni Mama.

"Huminahon po kayo" nagmamakaawang sagot ni Dram Reyes.

"Pano kung mawalan na naman siya ng malay at ilang araw na namang hindi gumising!?" Umiiyak na sigaw ni Mama.

"Misis wag natin pag usapan ito dito makakasama sakanya" mahinahong sagot ni Doktora.

"Tangna yan!" Sigaw ni Mama.

"Huminahon ka lang mahal"pagpapahinahon sakanya ni Papa.

"Ma'am ito po talaga ang kailangan nating gawin kung hindi natin to gagawin mananatili po siya sa imahinasyon niya habang buhay" sagot ni Doktora.

"Anong ibig sabihin ng lahat ng ito?" Hindi makapaniwalang tanong ko sakanila.

Natigilan silang lahat.

"Sumagot kayo" nagmamakaawang sabi ko sakanila.

"Anak" sabi ni Mama.

"Ano ma! Ayan ka na naman e!" Sigaw ko sakanya.

"Sorry" sabi ni Mama biglang iyak niya.

"Mahal?" Naawang sabi ni Papa.

Yinakap ako ni Mama.

"Anak mag pagaling ka na" umiiyak na sabi ni Mama sa akin habang hinihimas ang aking buhok.

"P-pagaling?" Hindi makapaniwalang sabi ko.

Hindi ko alam kung saan gagaling pero tila ba isang piraso ng puzzle ito na ibinigay sa akin ng itaas upang masagot ang lahat ng aking katanungan sa buhay.

Ang sasagot kung sino ako.