Special Birthday Present

Chapter 4.2

Believe

Tulad ng dalawang nakaraan kong birthday. Sinurprise nila ako at isa iyon para maging espesyal ang araw ko.  Pero para sa akin hindi mapapalitan ng materyal na mga bagay si Lola at Alina. They're so precious to me.

Tulad noong 13 ako nagpunta kaming boracay. Nakita ko pa nga ang idol ko na si Daniel Padilla at Kathryn Bernardo. Sobrang saya ko non. Sobrang espesyal talaga lalo na nung nakita ko na naman ang regalo ni Lola.

Syempre kabog talaga powers ni Lola nung 14 naman ako. Nagpunta naman kaming Paris tapos may tinulungan ako doong isang matandang hirap na hirap sa pagbubuhat ng bagahe.

Nagulat na lamang ako at inabutan niya ako ng isang ticket. Ayokong tanggapin iyon ngunit sabi niya magagalit siya saken kung hindi ko tatanggapin. Isang ticket pala siya ng sikat na Museum sa Paris but still the best is the gift of Lola Aning.

Samantala naman nung 15 ako. I receive a video greetings from Kathneil while we're ariving to Negros Occidental. Sobrang saya ko non pero tulad nga ng sabi ko walang tatalo sa gift ni Lola Aning.

Masasabi kong napakasakit para sa akin nung huli niyang regalo sa akin na kasama ko siya. Napakasakit sa akin na sa harap ko mismo nakita ko kung gaano siya namayapa. Kaya itong mga sumunod kong kaarawan sa sunod sunod kong pagtanggap ng mga regalo niya kahit wala siya rito sa mundong ginagalawan natin, ito ang naging escape sa reyalidad na wala na talaga siya.

Sabi nila bakit daw puro birthday ko na laman ng utak ko. Isa lamang ang masasabi ko dyan. My birthdays made me feel bad but it made me special too. Eto na lang yung alaala ko kay Lola.

Through that suprises of my friends and family. Lola is there.

Everytime i fell asleep. Lola is there. She visits my dream. That's the cliche happening on my birthdays. That's why i'm happy but it made me feel bad also kasi at the end wala na talaga si Lola.

___________________________________________

But this birthday is now odd.

My sweet birthday became a second painful birthday.

Sa mga nagdaang kaarawan ko naniwala ako kay Lola pero sa ngayon hindi ko alam kung maniniwala pa ba ako.

I'm now 16 years old right now. Maniniwala pa ba ako sa powers? E yun lang naman ang powers niya?

Ngayon ko lang napagtanto na hindi kami ganon kayaman para makapag handa ng ganun karami, makaarkila ng resort, makapunta sa iba't ibang lugar lalo na ibang bansa. Paano nangyayari yon?

Ayokong dumating sa point na sobrang magpapakahirap yung mga taong nasa paligid ko huwag lang akong maging malungkot.

Etong araw na ito hindi ko nakita si Alina. But she texted to me.

Ali:
Happy birthday ate. Sorry hindi ako makakapunta, we're going to Cebu. Dadalawin namin si Lolo. He's sick. Babawi ako pag uwi ko. I love you.

Isa pang nakakapanibago nakakailang tulog na ako pero hindi ko pa din napapanaginipan si Lola.

'Lola where are you?'

It's already 7 pm we're just eating dinner on restuarant here on Manila.

It was all normal.

After our dinner. Umuwi na kami.

Dali dali akong natulog. Ginawa ko talaga ang lahat ng paraan para makatulog agad ako.

Uminom muna akong gatas.Nagbukas ako ng electricfan. Nagkumot ako. Nagtakip ako ng unan sa muka. In that why kasi nakakatulog agad ako.

Pero hindi pa din ako makatulog. Nagtry akong matulog ng padapa baka sakaling makatulog ako. Bumalikwas na naman ako at pomosisyon ako ng patagilid. Hindi pa dim talaga ako makatulog. Kaya last na option na ito. Sa couch sa living area ako natulog. Buti tulog na den sila kaya walang makakapag bawal sa aken.

Until, I fell asleep.

Walang panaginip. Wala si Lola. Walang special.

Gumising akong blangko ang lahat. Emosyon ko. Buhay ko.

Ilang linggo ang lumipas maraming katanungan pa din sa aking isip ang hindi masagot miski ako.

Sa sobrang pag iisip ko tuwung gabi hindi ko namalayang pumasok na pala si Mama sa kwarto ko.

"Gising ka pa anak?" Sabi ni Mama.

"Opo" i smiled at her.

At isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa aking maliit, masikip at madilim na kwarto.

"Ma, paano mo po masasabing natanggap mo na nawala na ang isang taong namatay na?" Pamasag ko sa katahimikan.

Hindi ko alam kung bakit kusa ito ang natanong ko pero eto talaga ang bumabagabag sa aking isipan.

"Kapag natanggap mo na reyalidad na wala na siyang tunay. Pede mo kasing sabihin na oo wala na siya pero sa bawat kilos mo, buhay na buhay siya sa utak mo." Sagot ni Mama.

"Hindi ko po maintindihan Ma" naguguluhan kong tugon.

"Handa ka na bang maintindihan mo?" sabi ni Mama.

Sinubukan kong basahin sa kanyang mga mata kung anong ibig sabihin niya. Ngunit hindi ko alam kung bakit may kalungkutan akong nakikita.

'Ma anong meron?'

I just nodded.

"If you're ready anak. Bukas na bukas aalis tayo. Matulog ka na." Sabay ngiti ni Mama sa akin.

Humiga na ako at nagsimulang matulog.

"Racel hindi ko masasabing ayos lang yan pero sana subukin mong maging ayos ka na." Sabi sa akin ni Alina.

"Hindi ko pa din matanggap na nawala na si Lola." Pag amin ko sakanya.

Kasabay nito ang unti unting pagbuhos ng mga nagpipigil kong mga luha.

"Kompante akong nawala si Lola ng hindi sa pamamagitan ng brutal na pagkamatay pero ang sakit sakit lang para sa akin na sa harap at sa mismong birthday ko pa." Hagulhol ko sakanya.

She just hugged me.

"Bakit? Hindi man naging brutal kay Lola ngunit sa akin naging brutal ang tadhana" patuloy na pag labas ko ng sama ng loob.

"Huwag mo yan sabihin. Hindi masama ang tadhana sa iyo mukang tama si Lola espesyal ang mga kaarawan mo." Tugon ni Ali.

"Kaya ba espesyal dahil kasabay ng birthday ko ang death anniversary niya? Kaya ba espesyal kasi patuloy akong babangungutin ng pagkawala niya? Kung may kapangyarihan siyang gawing espesyal ang kaarawan ko pede bang ang mabuhay na lamang siya?" Walang kupas na patulo ng aking mga luha.

"Hindi ko masasagot lahat ng katanungan mo pero magtiwala ka lang sa plano ng Diyos. Lahat ng bagay ay nagaganap sa isang magandang dahilan. Kung mabubuhay pa din ba si Lola hanggang ngayon sa tingin mo magiging ok ka lang sa araw araw na nakikita mo siyang hinang hina ng lumaban sa kanyang sakit?" Tanong sa akin ni Ali.

"H-hindi." Nauutal kong sabi.

"Andito lang ako." Sabi ni Ali habang tinatapik niya ang aking balikat.

Kasabay ng pagtapik niya ang unti unting pagkawala ng imahe niya.

"Ali!" Pagtawag ko sakanya.

"Alina! Nasaan ka!?" Hindi ko siya makita.

"P-paalam."tinig niya na lamang ang tanging narinig ko at napabalikwas ako sa aking kama.

Nanaginip lang pala ako. Dali dali kong kinuha ang cellphone ko at binuksan ito.

Kitang kita ko kung gaano kasaya kaming magkakasama ni Lola Aning at ni Alina.

Hindi ko namalayang lumuluha na naman ako. Hindi ko mapigilang tahimik na umiyak.

"Racel! Racel!" Sigaw ni Mama.

"Maligo't magbihis ka na aalis na tayo."