Special Birthday Present

Chapter 15

Monteverro

A month without a help of anyone? Also without Jun. I'm surving. I'm fine. I'm so tired to tell what I really feel to everyone. Its feels like whenever I tell them, I give them burdens even they have personal burdens too.

If Jun is my remedy that's a scam. Naprank ata kami ni Dra. Reyes. I'm totally fine without Jun!

I'm decided to survive myself on my own. Be fine alone without hurting anyone.

Yet I'm happy with Mama, Papa, Kuya Eze, Totoy Paulo, Pauline, Kyle and Mark pero may kulang pa din. I don't know what is it. I can't name it. Maybe its Lola or Alina? But I knew to myself that there's another blank in my heart.

Emptiness? Sa pag iisip ko isang alaala ang sumalubong sa akin.

"Racel sorry..." he said.

Napatingin ako sakanya. Kita ko ang lungkot sa mga mata niya.

"Saan?" Tanong ko.

Wala siyang sinabi pero may nilapag lang siyang envelope sa tabi ko.

"Wala" he said and he pat may head.

"Dyan ka lang kukuha lang ako ng miryenda natin." Sabi niya at umalis.

I just nodded. I'm now staring at the cream envelope. Ayokong buksan dahil baka hindi naman para sa akin. Binalewala ko na lang ito at tumitig sa mga paru-paro.

Nakakapanibago si Jun. Bakit naman siya magsosorry?

Mamaya maya pa'y dumating na si Jun na may dalang miryenda.

Hindi ako mapakali sa sarili kong pag iisip. Kaya dali-dali akong nagpunta sa backyard baka sakaling nandon pa yung envelope na nakita kong ipinatong ni Jun doon.

Pagkadating ko doon. Nothing... just a cold wind. Pretty flowers. Wala doon sa bench yung envelope. Where it goes?

So, I decided to confront it to Mom.

"Ma?" Tawag ko sakanya.

"Oh anak bakit? Gutom ka na ba? Saglit lang nagluluto lang akong paborito mong sinigang na hipon" masayang salubong saken ni Mama.

"Hindi pa po ako gutom... ah Ma?" Sagot ko.

"Bakit anak?" Tugon niya habang nakatalilod sa akin dahil naglalagay siya ng mga sangkap ng sinigang.

"May nakita po ba kayong envelope sa likod- bahay?" Pagbabakasali kong baka nakita ni Mama yon sa tanong kong iyon humarap siya sa akin.

"Wala anak bakit?" Inosente niyang sagot.

"Ah wala Ma... ayos lang bang mamasyal muna ako sa bahay nila Pau?" Tanong ko.

"Solo ka lang?" Pag uusisa niya.

I nodded.

"Sige pero kumain ka muna intayin mo to." Sagot niya.

Mamaya maya pa'y luto na ito at kumain na kaming lahat. Hindi kami kakain ng hindi sabay-sabay maliban na lang kung may hindi uuwi sa amin.

"Masarap ba?" Tanong ni Mama sa amin.

Sabay sabay kaming tumango bilang pag sang ayon sakanya at nag thumbs up. Ganyan lagi kaming lahat sa tuwing kakain. Namiss ko tuloy maging ganito. Nung nadepress ako hindi ko na ito nagagawa. Sa kwarto lang ako palagi, dinadalhan na lang nila ako pero minsan diko den kinakain. Ngayon ko lang napagtanto anong responds nila nung mga panahong iyon? Nakakain pa den ba sila? Batas ng pamilya namin na sabay-sabay kakain sa hapag-kainan pero masaya pa ba silang nakakain nung panahong pabigat ako sakanila? Sorry...