Special Birthday Present

Chapter 9

Another missery?

Depression?

Depression due to longiness for the people that passed away.

Memory loss?

Lossing my some memories for being traumatic in it.

Hallucinating?

Creating some events and persons that never exists or passed away just to escape on this painful reality.

Whenever i heard what's the truth, all went black and that black world drives me for being crazy.

Unti-unting sinabi sa akin ni Mama lahat ng nangyayari sa akin sa tuwing pinanlalabuan at nagiging itim ang paningin ko. Every time na nagaganap sa akin yon sinasaktan ko ang sarili ko tulad ng nabanggit ko pinakaunang attempt ko ay paulit ulit kong inuuntog ang ulo ko sa gate pinagkakaguluhan pala ako don ng mga kapit-bahay nila Alina ngunit hindi sila makalapit sa akin dahil natatakot sila buti na lang dumating sila Mama. Sa sandaling iyon bigla na lang akong nahimatay. Habang kinukwento ni Mama sa akin yon unti unti kong naaalala ang ilan sa mga pangyayari ngunit hindi lahat.

Dumating sa punto na magpapasagasa na ako sa kotse pero nakita agad ako nung driver kaya huminto agad siya. May pagkakataon ding sinuntok ko ng sinuntok ang pader nila Alina. Dumating din sa punto na tinutulak tulak ko na pala si Mama ng malakas ngunit hindi ko pa den alam. Naging biyolente ako.

Hindi ko matanggap lahat ng sinasabi nila sa akin. Dahil sa alaala ko masaya at mabuti ako sa harap nila but whenever all went black in my eyes, i've become an evil.

"Racel, don't limit yourself to trust someone again. Maybe it's traumatic but it will help" saad ni Doktora.

"I don't want to lose them" i replied.

"You lose or not, jut care for them habang buhay pa sila. Hayaan mo na ang Diyos ang magdesisyon sa kinabukasan" sabi niya.

"Alam kong hindi madali ito sayo having a trauma like that, depression like that, anxiety like that is so hard but i will help you no matter what just trust me" nakangiting dagdag niya.

I just stare at her.

"I have patient before, He is Inigo.  Parehas kayo ng sakit magkaiba lang ng kondisyon pinatay ang buong pamilya niya sa harap niya tanging tita niya lang ang nakasurvive at ito ang nag aalaga sakanya ngayon. Nakarecover siya after 3 years." Sambit niya

Napatingin lalo ako sakanya.

"Alam kong mapagtatagumpayan mo din ito. If you want i will call him to give you some advice. It may help you. Sa ngayon siguro huwag ka munang pumunta sa mga lugar na connected sa kaibigan mo. Huwag mo na din gawin yung mga bagay na makakapagpaalala sakanya." Sabi niya.

"Mahirap yon" tipid kong sagot.

"Mahirap talaga sa una pero matututunan mo din yan."nakangiti niyang sagot.

"Susubukan ko" mapait kong sagot.

"May tanong lang ako"dagdag ko.

"Sure ano yon?" Sabi niya.

"Nagkaron ba talaga ako nito dahil hindi ko matanggap na nawala na yung taong naging dahilan upang magkaron ako ng pag-asa sa pagkawala ni Lola?" Tanong ko sakanya.

"Meron pa bang mapait na pangyayaring naranasan mo bukod don?"tanong niya.

"Sigurado ba akong ligtas mga sinasabi ko sayo?" Pabatong tanong ko sakanya.

"Makakaasa ka"nakangiti niyang sabi.

"Bukod sa lagi ko silang napapaginipan may isa pang nangyari"sabi ko sakanya.

"So that's why takot kang matulog tulad ng sinasabi mo lagi kay Alina?" Sabi niya saken.

"Pano mo nalaman yon!?" Inis kong sambit.

"Sinabi ng nanay mo dahil tinanong ko siya kung ayos ba ang tulog mo hindi ka kasi maghahallucinate kung kumpleto naman ang tulog at kain mo" pagpapaliwanag niya.

"Okay" tipid kong sagot.

"Alam ba ng magulang mo yung tinutukoy mong isa pang nangyari sayo?" Pang uusisa niya sa akin.

Umiling ako.

I guess that was the secret i had in my past that i never tell to my parents. Open ako sakanila pero sa isang bagay na ito natatakot akong sabihin sakanila. Si Alina at Pauline lang ang nakakaalam nito. 

"Care to share?" Sabi niya sa akin.

"This is secret. Si Alina at Pau lang nakakaalam nito." Sabi ko sakanya.

"Oh siguro hindi ito yung right time para sabihin mo sa akin. But if you're ready to say it, i'm here." Dra. Reyes told.

I just nodded.

In my life, i thought my world will round around my family and friends. But it was a thought.

"Anak?" Tawag saken ni Mama.

"Bukas yang pinto Ma." Sagot ko.

"Hinatid ko lang si Doktora sa labas. Kamusta? Bali 1 year na ikaw nag uundergo ng theraphy" Pangangamusta saken ni Mama.

"Psycho theraphy ma" mapait kogn sabi kay Mama.

"Alam ko pero alam ko namang gagaling ka dito diba sabi ni Doktora madaming possibilities basta gawin mong desisyon ang gumaling ka" sabi ni Mama.

"Sinusubukan ko Ma. Gusto ko ding mawala na ito ang hirap. Every time na may malalaman pa akong reality inaatake pa din ako ng sakit na to pero salamat sainyo lahat Ma napaglalabanan ko na ito hindi tulad ng dati" saad ko.

"Alam kong nahihirapan ka sa pinagdadaanan mo anak basta nandito lang ako" niyakap ako ni Mama.

"Ma pano kung may isang taong iniligaw ko at nawala noon na para bang isang bangungot pero hindi tulad nila Lola at Alina na kusang nawala?" Tanong ko kay Mama.

"Iniligaw at nawala? Mahalaga ba ang taong ito sayo? bakit mo yon ginawa?"pagtatanog ni Mama.

Kumalas ako sa yakap ni Mama. At tumitig sakanya.

"Dahil iyon ang sa tingin ko'y tama?" Mapait kong sabi.

"Sino siya?" Nagtatakang tanong ni Mama.

"Sorry Ma" napayuko kong sambit.

"Shh ok lang anak mahal mo ba siya?" Tanong ni Mama.

Para bang nakita ko ang mga mata ni Medussa at naging bato ako. Naestatwa ako sa gulat.

Unti-unti akong tumingala.

"P-paan-no mo po n-nalaman?"nauutal kong sabi kay Mama.

"Nanay mo ako dama kita lahat ng kilos mo dama ko" nakangiting sagot ni Mama.

"Wala na siya Ma" biglaang pagyakap ko sakanya at unti-unting pumatak na naman ang mga luhang patuloy na sumasalamin sa aking nakaraan.

"Huwag mo na kaisipin yon anak diba sabi ni Doktora wag kang magoverthink. Live in present Racel. Alam kong masaya na si Lan---"pagtatapik ni Mama sa aking likod ngunit hindi an natapos ni Mama ang pagbabanggit sa pangalang iyon. Everything went black again and i found myself that i pushed Mama violently in the floor and shouting at her.

Pilit kong kinukumbinsi ang sarili kong itigil ito pero hindi ko mapigilan.

At ito na naman ang isang masakit na pangyayari ang makita kong lumuha si Mama dahil sa akin dahil sa mga luhang nasaksihan ko walang umano'y may isang maliit na vase sa lamesa ng gilid ng kama ko at inihulog ko ito sa sahig.

Sa pagkabasag nito, narinig ko ang pag akyat nila Papa papuntang kwarto ko kaya dali-dali kong pinulot ang isang piraso ng basag na vase. Rinig ko ang pagprotesta ni Mama sa susunod kong gagawin. Ngunit bago pa siya makalapit sakin nahiniwa ko na ang aking pulso.

"Ma sorry umiyak ka dahil sa akin" huling salitang aking nabanggit.