before you go • sam drake [1]

22. Kłamstwa mają krótkie nogi

Tak jak Nate powiedział, wrócił tydzień później, cały i zdrowy. Sam z początku był wściekły, a Nate spuszczał głowę i uciekał do swojego pokoju. Miałam wrażenie, że młody coś ukrywał, ale krzykiem nie dało się tego z niego wyciągnąć. Dopiero parę dni później, delikatnie zapukałam do jego pokoju i usiadłam na kanapie obok niego. Zauważyłam na jego szyi rzemyk, a na nim zapleciony był pierścień Francisa Drake'a

— Nate.... ukradłeś go? — raczej zabrzmiało tak jak pytanie retoryczne, bo doskonale znałam odpowiedź, Nate jednak pokiwał głową i wziął pierścień w swoje palce.

— W gablotce tuż obok niego było astrolabium, zobacz. — Nate wstał i podszedł do szafki skąd wyjął swój notes i otwarł na stronie, gdzie narysowany był okrągły przedmiot z wyrytą na środku dziurką w kształcie pierścienia. — Ten pierścień to klucz, a to służy do odszyfrowania notatek Drake'a.

— To gdzie go masz? — Nate westchnął i zamknął dziennik.

— Problem w tym, że po tym, jak go ukradłem.... został mi skradziony.

— Nate, musisz nam powiedzieć wszystko, co się stało. Jeśli nie chcesz powiedzieć tego mi to proszę, porozmawiaj z Samem.

— Żeby się na mnie wydzierał? Nie, dzięki. — wstał i podszedł do okna, westchnęłam próbując wymyślić sposób jak go przekonać do mówienia.

— On się martwi. Zresztą Nate, uciekłeś z domu, wyjechałeś do innego kraju, nie było z tobą kontaktu... Oboje się martwiliśmy.

— Chyba nie bardzo... — posłałam mu pytające spojrzenie, a on pogrzebał w kieszeni i rzucił we mnie paczką prezerwatyw. — Moglibyście bardziej uważać, gdzie zostawiacie swoje rzeczy.

Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Oddech mi się przyspieszył, a serce podeszło do gardła, to nie był najlepszy sposób, w jaki Nate się o nas dowiedział. Wciąż stał odwrócony twarzą do okna, więc wcisnęłam opakowanie do kieszeni i wolałam jak najszybciej wycofać się z jego pokoju. Mimo wszystko Nate wiedział już dawno, a przynajmniej się domyślał, bo przecież mieszkaliśmy pod jednym dachem. Z drugiej strony jeszcze dwa lata temu błagał mnie bym nie odbierała mu brata, ale teraz wiedział, że taka jest kolej rzeczy. Nie ma się wpływu na uczucia.
Usiadłam w kuchni, gdzie po chwili przyszedł Sam.

— Gadałaś z młodym? Powiedział ci coś? — otworzył butelkę wody i nalał nam do szklanek.

— Tak i nie. Za to coś mi oddał. — wyjęłam z kieszeni prawie pełną paczkę gumek i położyłam Samowi przed twarzą. — Mógłbyś być bardziej dyskretny.

— Wiesz... — przechylił się do tyłu i założył ręce na klatce piersiowej. — Nie mam czego się wstydzić.

— Ahh tak. Pewnie niech wszyscy wiedzą. — machnęłam rękoma, a Sam się zaśmiał, mimo że mi nie było do śmiechu.

— Sąsiedzi na pewno wiedzą. — rzuciłam mu mordercze spojrzenie i miałam ochotę udusić go gołymi rękami. On wciąż się śmiejąc, podszedł do mnie i ucałował w szyję. — Pójdę z nim pogadać, o ile nie strzelił focha.

Kiwnęłam obrażona głową i upiłam łyk wody. Wzięłam opakowanie ze stołu i schowałam do komody w moim pokoju. Wolałabym, żeby ta sytuacja się już nie powtórzyła. Położyłam się na swoim łóżku, a moją głowę zalało mnóstwo myśli. Nasze życie ostatnio było aż nad wyraz spokojne. Sam się zmienił, a przynajmniej przy mnie grał pozory. Przypomniałam sobie nasze pierwsze spotkanie, kiedy nie był co do mnie przekonany, a ja za każdym razem w używałam go od samolubnych idiotów. Uśmiechnęłam się sama do siebie na myśl o starych czasach. Dwa lata minęły odkąd uciekłam z sierocińca, dwa lata odkąd Sam i Nathan stali się jedynymi najbliższymi mi ludźmi. Byłam ciekawa czy mama byłaby ze mnie dumna, pewnie tata nie byłby zadowolony z wyboru chłopaka, jakiego dokonałam i nie dziwię się, bo pewnie każdy ojciec chce dla swojej córki jak najlepiej, tak żeby nikt jej nie skrzywdził. Coraz mniej łapałam się na tym, że myślałam o rodzicach. Prawdopodobnie pogodziłam się z faktem, że nigdy ich nie miałam. Chociaż teraz chciałabym spytać mamy o tyle spraw, móc porozmawiać jak kobieta z kobietą o rzeczach, które nie dotyczyły mężczyzn. Czasem całe dnie spędzone pod jednym dachem z mężczyznami mnie dołował, ale cieszyłam się, że miałam w ogóle do kogo otworzyć usta. Wyjęłam ze swojego starego notesu zdjęcie rodziców i przetarłam palcem po ich twarzach. Życie naprawdę było niesprawiedliwe.
Pogrążyłam się w myślach o tym, jak wyglądałoby moje życie, gdyby wtedy nie zginęli, na chwilę zamknęłam oczy i przycisnęłam fotografie do serca, aż usłyszałam krzyki dochodzące z salonu.

— Zdajesz sobie sprawę do cholery kim jest Victor Sullivan? Nie rozumiesz, w co się wpakowałeś!

— Gdyby nie on, nie rozmawiałbyś teraz ze mną. Uratował mi życie.

— Ah, czyli chcesz jeszcze powiedzieć, że mogłeś tam zginąć? Świetnie Nathan, brawo. — weszłam powoli do kuchni i od razu poczułam, jak bardzo napięta była tam atmosfera. Sam nerwowo chodził po pokoju, a Nate stał obrażony w drzwiach swojego pokoju.

— To moja sprawa Sam. Ty masz przecież inne rzeczy na głowie. —   dodał znowu ironicznie, a ja rzuciłam okiem na Sama, który lada chwila miał eksplodować.

— O co ci chodzi? Będziesz teraz wygadywać mi to, bo przypadkiem natknąłeś się na paczkę gumek? O zgrozo, twój dorosły brat ma życie prywatne! Gówno cię to powinno obchodzić.

— Okej stop! — wtrąciłam się w rozmowę i oboje posłali mi zdenerwowane spojrzenia. — Uspokójcie się, proszę. Krzykiem nic nie załatwcie.

— Mówiłem, że z nim nie da się rozmawiać. Chyba nie za dobrze wam się układa w łóżku, skoro on jest taki nerwowy.

— Przeginasz Nathan. — Sam zagroził mu palcem, a ja wywróciłam oczami. Dlatego właśnie wolałbym, żeby dowiedział się o wszystkim w inny sposób. Miał piętnaście lat, a zachowywał się jak obrażony ośmiolatek, któremu zabrano pluszaka.

— Kim jest ten Sullivan? — starałam się zmienić temat i czekałam teraz na odpowiedź któregokolwiek z braci.

— Oszust, złodziej i przebiegła gnida. — odpowiedział Sam, patrząc na Nathana, który wydawał się niewzruszony słowami brata. — A mój kochany braciszek właśnie zawarł z nim umowę.

— A ty nie jesteś lepszy. — dodał Nate, a ja spojrzałam podejrzliwe na Sama, który w sekundę zamilkł.

— O czym on mówi? Sam? — Nate zachęcał Sama do wyznania prawdy, a ja miałam ochotę zdzielić ich obu.

— Dobra skoro nie masz odwagi jej powiedzieć, to ja to zrobię. — powiedział Nate i wszedł w głąb salonu. — Nasz kochany Sam, wszedł w spółkę z Rafaelem Adlerem. Rafe zaproponował mu wyjazd do Panamy na jego koszt, a Sam się na to zgodził. To co, kiedy wybierasz się do tego więzienia? — spytał Nate, a ja rzuciłam Samowi rozczarowane spojrzenie, a on unikał mojego wzroku.

— Okłamałeś mnie... mówiłeś, że nie udało ci się z nim dogadać. — wyciągnął w moją stronę dłoń, ale ją odepchnęłam. Miałam nadzieję, że ten temat mamy za sobą, że odpuścił.... zapominałam tylko, że to Sam Drake, on nigdy nie wie, kiedy powiedzieć dość.