flipped | taekook mpreg✔️

1.3 çığlıklar

küçük bir uyarı yapmak istiyorum. son zamanlar karakterlerime, özellikle taehyunga hakaretler arttı. lütfen karakterlere ve birbirimize hakaret etmeyelim olur mu? taehyung jungkookdan daha zor bir dönemden geçiyor. psikolojisi altüst olmuş durumda. empati kurmaya çalışalım lütfen🥺 bu taehyungun soobinden nefret ettiği son bölüm. diğer bölümden buna son veriyoruz. 💜 iyi okumalar🐰

hayatımın ailemle yaşadığım yılarında kendi evimde bir yabancıydım. gölgelerde saklanarak yaşayan, kendi hayatında bile ona yer olmayan önemsiz biriydim. ya görünmezdim, ya sırıtdım. ancak jungkook'la yaşamaya başladığım andan itibaren hayatımda her şey değişmeye başladı. yaşadığımız ev kendimi güvende hissedebildiğim tek yer haline gelmişti. orda mutluydum, oraya aittim ve orayı seviyordum.

sevdiğim şey ne ikimizin aldığı mobilyalardı ne de duvarlara astığımız film posterleri. pencereden görülen han nehriyle de hiç alakası yoktu. seviyordum çünkü: jungkook evden çıkmadan önce her gün beni kısa bir öpüşmenin içine çekiyordu, benim için akşam yemeği hazırlıyor, yaptığım kahveyi öve öve bitiremiyor, geceleri bana sarılarak uyuyor, hasta olduğum zamanlar bana katlanmıyor, gerçekten ilgileniyor, gülüşlerimin nedeni olup, gözyaşlarımdan öpüyordu.

ancak şimdi hepsi yıllar önce yaşanmış gibi uzak geliyordu. hiç uyanmak istemediğim o rüyadan uyanmıştım sanki. hem de bir kabusa. sahip olduğum her şey elimden alınmıştı. eskisi gibi görünmez olmuştum.

başarıları için ödüllendirilen kardeşini izleyen hasta, cılız taehyung'a dönüşmüştüm yeniden. çektiğim onca acı, döktüğüm onca gözyaşıyla onu içimden söküp attığımı sanan ben, çok fena yanılmıştım. ilk depremimde onu korumak için ördüğüm duvarlar yıkılmış yine savunmasız kalmıştı.

oturma odasındaki sandalyenin ve koltuğun üzerinde soobin'in gelişigüzel katlanmış kıyafetleri kendi tahtını kurmuştu. mutakdaki biberonu, dolaptaki yemekleri, banyodaki bezleri,
odamızda çalışma masam çıkarıldıktan sonra yerleştirilmiş beşik ve sürekli onun için koşuşturup duran jungkook.

aitlik duygumu kaybetmiştim. elinden şekeri alınmış küçük bir çocuk gibi bağırmak, isyan etmek ve ayağımı yere vura vura ağlamak istiyordum.

yine aynı şeyler mi yaşanacaktı? yine mi papucum dama atılacaktı? jungkook zaten onu bana tercih ettiğini açık aşkar göstermişti. onu tamemen kaybetmekten çok korkuyordum.

jungkook'un benimle ilgilenmiyor oluşundan kaynaklanan yalnızlığım beni tamamen yutmuştu. bizimle yaşamaya başlamasının üçüncü gününü dolduruyorduk. onunla tanışmayı reddettiğim için jungkook tüm bu süre boyunca benimle iletişimde olmaktan kaçınıp durmuştu. bana tavır alımış, fırsat buldukça laf sokuyor,sürekli bir şey ima ediyor, evin içinde benimle karşılaşmamak için resmen yolunu değiştiriyordu.

son üç gündür  olduğu gibi koltuğa oturmuş evdeki koşuşturmayı izliyordum. jungkook cidden çok zorlanıyordu. babam yardım için ilk gün gelmiş, sonra gelmeyi kesmişti. seokjin hyung üç gündür geliyordu ve iki hafta daha gelmeye devam edecekti.
çünkü kendinden küçük ikinci kardeşi şu an dokuz yaşında olmasına rağmen jungkook'un bebek bakımı ile ilgili bildiği tek bir şey yoktu. ben uzun süre kuzenlerimin bebek bakıcılığını yapmıştım. ailem çok büyüktü ve her yıl aile ağacımıza yeni birisi ekleniyordu. ben de aile toplantılarında  onlara bebek onlara bakıcılık yapardım. sanırım onlar anlaşa bildiğim tek insan boyutuydu. ancak ona yaklaşmayı başaramıyordum.

babası jungkook'a her şeyi sıfırdan öğretmeye çalışıyordu. bebek nasıl tutulur, altı nasıl değiştirilir, gazı nasıl çıkarılır gibi her bilgiyi öğrenmeye çalışıyordu. kabul etmem gerekirse bocalamalarını izlemek keyfimi yerine getiriyordu.