o küçük yıldızcığa basmayı ve yorum yapmayı unutmayın🐰🖤
lütfen evde kalın. kendinizi ve sevdiklerinizi koruyun. bu durum geçici. ama dikkat etmezsenin size vereceği yıkımlar kalıcı olacaktır.🏡
kıpırdamadan geçen, zaman zaman aldığım nefesi vermeyi bile unuttuğum yedi saat on iki dakika ve otuz saniye. dört yılın sonunda jungkook'un beni isteyerek yapayalnız bıraktığı ilk gece.
nefret etmiştim.
onsuz geçen her dakikadan, beni bırakıp gitme düşüncesinden, beni bundan sonra sevmeme ihtimalinden ölesiye nefret etmiştim.
bedenim kıpırdamadan duruyor, aklımın odalarında fırtınalar kopuyor, annesini kaybetmiş bir çocuk gibi çaresiz hissediyordum. uğruna inatlaşıp durduğum gelecek planlarım, jungkook o kapıdan çıktığı andan itibaren tuzla buz olmuştu.
nasıl bir acizlikti bu?
o yoksa yolun sonuna gelmiştim. o yoksa devam edemezdim. yıllardır kan, ter ve gözyaşıyla inşa ettiğim o bina tek bir çivinin merhametine kalmıştı sanki. jungkook yoksa ben yoktum. olamazdım.
beynim düşündüklerim yüzünden bitap düşmüş, kalbim hissettiklerim yüzünden ağırlaşmış, soluk borumu sıkıştırıp, nefes almamı engelleyecek kadar büyümüştü göğüs kafesimde. bir yandan da jungkook'un benim gibi hissetmediği düşüncesinin altında eziliyordum. kızgındım ona. nasıl benden gideceğini öyle kolay, basit bir şeymiş gibi diline getirmişti?
kararımı tam da o anda, nasıl âciz ve muhtaç olduğumu, yanımda olması için her şeyi göze alabileceğimi kabullendiğim o anda vermiştim.
anahtarın üç kez döndürülmesi sesinden sonra kapı hafif bir cırıltıyla aralandı. adım seslerini anahtarlığa atılan anahtarın şıngırtısı ve oturma odasına giren jungkook takip etti. ses çıkarmamaya özen gösteriyordu, ama beni gördüğünde bu çabasından vazgeçti.
güneş gökyüzünü yer yer kızıla boyamıştı ve perdelerden içeri sızan hafif ışık yüzümün bir kısmını aydınlatıyordu.
jungkook tek gecede yaşlanmış, tükenmiş gibi görünüyordu. saçları karmakarıştı, gözleri kızarmış, göz atları çökmüştü. benden on adım uzaktaydı. yine de kesin sigara kokusunu alabiliyordum.
"içtin mi?"
"evet," diye mırıldandı. ona üç yıl önce ettirdiğim yemini bozmuş ve tek gecede üç yılı telafi edecek kadar sigara içmiş gibi görünüyordu.
"uyumadın m?" başımı sağa sola salladım. uyumadım değil, uyuyamadım.
"ben çok düşündüm ve bir karar verdim-" ne söyleyeceğini tahmin edemiyordum. jungkook benim aksime hislerini belli etmeyen, fevri bir insandı. bana şans mı verecekti? yoksa beni terk mi edecekti? çözemiyordum. o yüzden hışımla koltuktan kalkıp önünde dikildim. kollarım beline dolanırken alnımı göğsüne yasladım.
"hayır, hayır, ilk önce beni dinle. ona bir şans vermeye karar verdim."
"taehyung,"
"hayır, lütfen. benim için karar vermek çok zordu. lütfen bugün bir şey söyleme. bana sarıl ve uyuyalım."
üzerini değiştirip yanıma geldiğinde, birlikte yatağa girdiğimizde, kollarını bana sardığında, başımı omzuna yasladığımda ve daha fazla dayanamayıp hıçkıra hıçkıra ağladığımda tek kelime bile etmedi. sadece saçlarımı sevdi ve kulağıma sözlerini çıkaramadığım bir şarkıyı mırıldandı. ve acımı alması için daha sıkı sarıldım ona.
bende edindiği yerin benden daha fazla yer kapladığının farkına vardım.hayatımda benden önemli tek bir şey varsa o da jeon jungkook'tu. gitmesine katlanamazdım. onsuz tek bir geceyi bile geçirememiştim. hayatımın geri kalanında nasıl yaşardım?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
kesinlike angst değil hikaye. bebeklerime nasıl kıyarım.
