Nathaniel never expected that he'd accidentally caught a creature he never thought would exist. Will it be Nathan's luck or his misfortune?
***
Nathaniel Claro loves to dive to catch big fishes as his hobby and sideline. As a fisheries development o...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Czerina.
THE SEA WATERS were dark, and black was all I can see, except for the bright full moon reflecting under the water where I was tightly tied up on a chair.
Sinikap kong pakawalan ang sarili ko mula sa pagkakatali ko sa upuan, pero hindi ko iyon nagawa habang pinipigilan ang paghinga ko sa ilalim ng tubig.
I wanted to cry, but if I do that, I might swallow the salt waters. I can't breath... I couldn't do anything.
Ito na ba ang oras ng pagkawala ko kapalit ng krisis na nangyayari sa Punta Fortaleza?
No. Ayaw ko pang mawala. I still have my friends... and Nathan.
So, I prayed. Praying that someone would save me. Alam kong imposible na iyon dahil masamang tao ang nasa yate at hawak pa nila si Nathan. I wanted to save Nathan but I couldn't even save myself.
Until a voice whispered to me before I completely lost my consciousness.
A chance was given to me, and I can't let this chance to slip away to save Nathan. A chance to be with him for the last time being.
"Don't be afraid. Come here, Czerina. No matter what your true form is, I've never disliked a beautiful creature like you."
I remembered Nathan's words while his tears was falling.
Maligaya ako sa mga sinabi niyang iyon noong dinukot ako ni Edison. Pero alam ko sa sarili ko na temporaryo lang ang lahat ng ito.
At ang nag-iisang pagkakataon kong ito ay may kapalit. Mayroon lamang akong limitadong oras.
The chance that Nature gave me isn't free.
Slowly, I flipped my eyes open and the familiar room and natural scent of Nathan greeted me.
Naalala kong dito na pala ako nanatili simula nang inahon nila ako ni Phil mula sa tubig na walang malay at duguan.
Masyadong mabait sa akin si Nathan at ang mga katulong nila dito. Hindi man nila ako lubos na kilala, ay pinatuloy nila ako dito na parang isang pamilya.
Pamilya?
Sa salitang iyon, nakaramdam ako ng kaunting kalungkutan at pangungulila. Parang pamilyar sa akin ang salitang iyon, at matagal ko nang gustong makita o maramdaman.
Tingin ko tuloy, hindi ako dapat naririto. Wala akong inambag sa bahay na ito kundi ang matulog at kumain lang. Nahihiya na ako.
I felt like I don't deserve to be treated here very nicely. Nathan and his friends was too much for an outcast like me.
"Czerina!"
Mula sa pagtingin ko sa labas ng nakabukas na bintana ng kuwarto ni Nathan, napalingon naman ako sa gilid kung saan ko nakita si Nathan na kalalabas lang ng CR. Mukhang naghilamos yata siya dahil basa ang kan'yang mukha at ilang hibla ng buhok niyang nasa ibabaw lang ng nuo ni Nathan.
