Παγιδευμένη Στο Σκοτάδι

◇Θάνατος◇

"Τι είπες ;"ρωτώ ψυχρά .

Κανείς δεν απαντά ,όλοι κοιτούν τον Μαξ .

"ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΜΑΞ ;"ουρλιάζω και τρέχω κατά πάνω του .Η μαμά μου κάνει να με σταματήσει μα κάνεις δε με κρατά πια .

Πέφτω πάνω του και τον χτυπώ με τις γροθιές μου καθώς κλαίω "ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ ,ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΨΕΜΑ !ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ,ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΞ !ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΑ !ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΞΕΛ ,ΜΑΞ ;ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ ;"

"Βιολέτα ,κόρη μου σταμάτα !"φωνάζει η μαμά μου .

"Ήταν ένα ατύχημα !"φωνάζει ο Μαξ προσπαθώντας να γλιτώσει απο εμένα .Για μια στιγμή σταματώ .

"Ήταν ένα ατύχημα...Ο Γουόλτερ είχε χρέη ,ο Άξελ τα ξεχρέωσε μα οι μαφιόζοι θέλανε κι άλλα και τον απειλούσαν .Εκείνος έφυγε χθες το πρωί για Αμερική στη τράπεζα που είχε φυλαγμένο ένα τεράστιο ποσό .Το ιδιωτικό αεροπλάνο όμως παρουσίασε μια βλάβη ...βομβαρδίστηκε .Δεν βρέθηκε κανένας επιζών ..."λέει .

"ΨΕΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ,Ο ΑΞΕΛ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΤΟ ΝΙΩΘΩ !"φωνάζω 

"ΦΤΑΝΕΙ ΒΙΟΛΕΤΑ ! "μου φωνάζει η Άντι που τώρα παρατηρώ πως κλαίει με λυγμούς ...

"Για να το λέει ο Μαξ ,είναι αλήθεια ..."προσθέτει .

Κοιτάω κάτω .Δε μπορώ να το πιστέψω ,δε θέλω να το πιστέψω .

"Για ποιο λόγο να σου λέω ψέματα Βιολέτα ;Με πονά κι έμενα ...Ήταν ο αδερφός μου ."ψιθυρίζει .

Δεν ακούω ,δε βλέπω ,δε νιώθω .

Εγώ φταίω ...Μόνο εγώ φταίω ...Δεν έπρεπε να κοιμηθώ ,δεν θα κοιμηθώ ποτέ ξανά ...

Σωριάζομαι στο καναπέ ,και στέκομαι σαν άψυχο αντικείμενο .Ώσπου η Άντι να σταματήσει να κλαίει με λυγμούς ,η μητέρα μου να πάρει τα παιδιά και να φύγει και ο Μαξ να μου ρίξει ένα τελικό βλέμμα πριν με αφήσουν μόνη .

Κοιτώ το αδειανό σπίτι κενή .Περιφέρομαι παντού και οι αναμνήσεις με χτυπούν αλύπητα .Ανεβαίνω πάνω ,στη κρεβατοκάμαρα .Ανοίγω τη ντουλάπα ,το βλέμμα μου προσγειώνεται στο σακάκι του .Το αρπάζω στα χέρια μου και το μυρίζω...Έχει το άρωμα του πάνω του .

Δε καταλαβαίνω τι γίνεται έπειτα .

Το μυαλό θολώνει ,η καρδιά φωνάζει .

Ιαχές οδύνης πλημμυρίζουν το δωμάτιο ,οδύνης και σπαραγμού .

"Μη με αφήνεις μόνη !Άξελ γύρνα πίσω ...Σε παρακαλώ θα κάνω ο,τι θες .ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ ΑΞΕΛ ,ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΞΕΛ ,ΑΞΕΛ ,ΑΞΕΛ "ουρλιάζω ανάμεσα σε λυγμούς .

Μην με αφήνεις μόνη Άξελ ...

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ 

Το σπίτι κενό ,εγώ άδεια ...Δεν έχω θέση πια εδώ ,οι αναμνήσεις μου με στοιχειώνουν όλο και πιο πολύ ..με βασανίζουν .Τα πάντα έχουν πεθάνει ,δεν υπάρχει ίχνος χαράς μέσα στη καρδιά μου .Χωρίς αυτόν αργοπεθαίνω ,ξεψυχώ μέρα με τη μέρα .Ώσπου θα μείνει μόνο το κορμί .

"Σε μισώ !Σε μισώ !Σε μισώ που έφυγες !Σε μισώ !"ουρλιάζω και δε μπορώ πλέον να συγκρατήσω τους λυγμούς μου .

Πέφτω στο πάτωμα και κλαίω δυνατά "Χάθηκα κι εγώ μαζί σου ,αγάπη μου "ψιθυρίζω κλαίγοντας .

"Παγιδεύτηκα στο σκοτάδι που άφησες πίσω σου "

Λίγες ώρες αργότερα έγινε η κηδεία με ένα άδειο φέρετρο .Δε μπορώ ούτε το πρόσωπο του να δω για μια τελευταία φορά ...Θα μείνω με τη θολή ανάμνηση του Σ αγαπώ του ...για πάντα .

Κι όμως κάπου μέσα μου ακόμα τον νιώθω να σφίγγει το μαντήλι και να μη το αφήνει .Απομεινάρια της αγάπης μου για αυτόν ..

Γιατί ; Γιατί αυτός ;Τι θα απογίνουμε τώρα ;Θα μεγαλώσω μόνη τα παιδιά μου ;Χωρίς τον γλυκό μου Άξελ ;

Τόσα σχέδια ...

Βουρκώνω ...

Κάποιος έρχεται απο πίσω μου και ακουμπά τον ώμο μου ..."Να είσαι δυνατή "μου ψιθυρίζει η μαμά μου .

Η κηδεία τελειώνει ,όλοι φεύγουν εκτός απο εμένα .Κουρνιάζω στον τάφο του λες και το χώμα θα με κάνει να αισθανθώ πιο κοντά του .Κλαίω και τα δάκρυα μου ξεπλένουν την πλάκα .

Άξελ Ρος ,ένας καλός πατέρας ,γιος ,σύντροφος ..αναγράφεται στη ταφόπλακα .

Άξελ αγάπη μου ,δε θα σε αφήσω ποτέ να φύγεις απο κοντά μου ...Θα είσαι για πάντα ο μόνος άνθρωπος που άγγιξε τη ψυχή μου .