Παγιδευμένη Στο Σκοτάδι

◇Πένθος ◇

Τρεις μήνες ζώντας χωρίς αυτόν ,χωρίς εμένα και την ψυχή μου .Παγιδευμένη σε ένα σκοτάδι ,προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρω την έξοδο .Τα κομμάτια μου σκορπισμένα παντού ..Ανίκανη να τα μαζέψω ,ή να σηκωθώ απο το ζεστό κρεβάτι .

Ξαπλώνω μα δε μπορώ να κοιμηθώ ,είναι αυτός ο παράλογος φόβος πως αν κοιμηθώ δε θα ξυπνήσω ποτέ ,θα είμαι μαζί του απο την μία μα θα αφήσω τρία ορφανά πίσω .Αμφιταλαντεύομαι στο αν πρέπει να κοιμηθώ ή να μείνω ξύπνια έτσι βρίσκομαι πάντα σε ένα στάδιο ύπνου και ξύπνιου ταυτόχρονα .

Δε καταλαβαίνω ακόμη πολλά ,δε καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου ,γιατί ο Άξελ έπρεπε να πεθάνει και εγώ να μείνω εδώ ,γιατί τον γνώρισα και πρέπει να τώρα να βιώνω τον πόνο της απώλειας ο οποίος δε συγκρίνεται με κανένα άλλο πόνο στο κόσμο .Τόσα πολλά γιατί μηδαμινές απαντήσεις .

Και όταν λοιπόν καταφέρνω και βρεθώ σε στάδιο ύπνου προσεύχομαι να δω το πρόσωπο του ,τα μάτια του ,το χαμόγελο του ...Θα ήθελα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά να μη ζούσαμε κάτω απο όλους αυτούς τους περιορισμούς,να ζούσαμε !

Να είχαμε γελάσει περισσότερο ,αγκαλιαστεί περισσότερο ,μιλήσει περισσότερο ...Μα δεν συνέβησαν και τώρα θα μείνω με τη περιέργεια να τρώει τα σωθικά μου πως θα ήταν η ζωή μου με αυτόν .Με έναν άνδρα που αγάπησα παράφορα ,με τον άνδρα που δέθηκα απο το πρώτο λεπτό που τον είδα .

'Άδικη και σκληρή είναι η ζωή ...Γιατί αν δεν ήταν άδικη δε θα μου τον έπαιρνε μακριά .

Ξαπλωμένη σε εμβρυική στάση ,σφίγγω περισσότερο τα πόδια μου στο στήθος μου και κλαίω με λυγμούς .Αν κάποτε αγάπησα ξέρω πως τώρα πια δεν θα ξαναγαπήσω ποτέ .

Η πόρτα χτυπάει ,κρύβω το κεφάλι μου κάτω απο τα σκεπάσματα ."Βιολέτα ..Ο Ίθαν δε μπορεί να κοιμηθεί ,θέλει εσένα ."λέει με βραχνή φωνή .

Δεν της αρέσει να με βλέπει διαλυμένη .

Είμαι έτοιμη να αρνηθώ μα το παιδί μου με χρειάζεται ...Μπορεί να μην μπορώ να κάνω τίποτα μα για τα παιδιά μου θα βάλω τη θλίψη στο συρτάρι .Τα παραμελώ ,το ξέρω .Δε το θέλω μα συμβαίνει .

Δε της απαντώ όμως ,απλά σηκώνομαι κοιτώντας το πάτωμα για να μη δει τα φρέσκα δάκρυα και πηγαίνω στα παιδιά  μου .Κοιμούνται ...Ο Ίθαν απο την άλλη περιμένει ...περιμένει εμένα .Τον παίρνω στην αγκαλιά μου και κοιτώ το προσωπάκι του ,πόσο πολύ μοιάζει στο πατέρα του   και είμαι βουρκωμένη μα τότε εκείνος σκάει ένα χαμόγελο λαμπερό ,μου δίνει φως ,φωτίζει τη καρδιά μου και με κάνει να νιώθω ξανά .