~HUZUR'UN PEŞİNDE~

~8.BÖLÜM~ "ARTIK ZAMANI GELMEDİ Mİ"

Keyifli okumalar 💙

Huzur'dan

Herşey yoluna girmiş, Yusuf'um toparlamıştı. Geçen bu süreçte verdiğim sözü tutup okuluma başlamış ve şuanda ikinci sınıf olmuştum. Tolga abi ve ailesi ile bağlarımız iyice kuvvetlenmiş ve biz kocaman bir aile olmuştuk. Geçen süreçte Eflah Bey ile daha samimi olmak durumunda kalmıştık çünkü bizim üniversitemiz derslerin uygulamalı olması için haftada iki gün hastaneye gidip uygulamalı öğreniyorduk. Staj değildi çünkü stajyerlik 4. Sınıfta başlıyordu. Bu rektörün bizzat kendi verdiği kararlar doğrultusunda olan bir durumdu. Herkes dallara ayrılırken Eflah Bey beni seçmişti. Çok üzerinde durmadım çünkü tanıdık olduğum için seçtiğini düşünüyorum. Bir konu daha var tabi ;

Uraz abi kesinlikle Elif'e takmıştı. Her gün muhakkak hastaneye gidiyor sürekli Elif'le konuşmaya çalışıyordu. Benim heyheyli arkadaşım da ona hiç yüz vermiyordu. Ben Uraz abimin Elif'e olan bakışlarından görebiliyordum o saf aşkı ve sevgiyi. Elif de haklıydı, onların arasında büyük bir engel vardı ve Uraz abimin inancından asla vazgeçmeyeceğini düşünüyordu hâliyle.

Tolga abim ise hâlâ yaralı adamdı. Bir gün bize gelmişti. Birlikte çay içerken hem Elif'e hem de bana anlatmıştı başına gelenleri. İkimiz de o gece uyuyamadık. İçimiz sızlaya sızlaya kavuşamayan iki aşığı düşündük. Bu süreçte Yusuf ile daha çok yaklaşmış ve kuvvetli bir bağ kurmuşlardı. Yusuf Tolga abiden abi sevgisini, Eflah Bey den ise baba sevgisini görüyordu. O kadar güzel ilgileniyor ki Yusuf ile, babam eğer yaşıyor olsa bu şekilde davranırdı demekten kendimi alamıyorum. Yusuf'um okula başlamıştı ve ikinci sınıfa gidiyordu. Onu okula Tolga abim bırakıp tekrar Tolga abim alıyordu.

~Tolga'nın Suna olayını anlattığı gün;~

Her zamanki gibi ben okuldan Elif de işten yorgun bir şekilde dönmüştük. Yusufun yanında biz eve dönene kadar Fatma ablanın ilgilenmesi için ayarladığı Hanife abla kalıyordu biz dönene kadar. Duş alıp namaz kıldıktan sonra oturma odasına geçip sohbet etmeye başlamıştık ki kapı çalışmıştı.
Ben eşarbımı düzelterek kapıyı açmaya giderken bir kere daha çalmıştı. Tolga abiyi görünce gülümseyerek içeriye davet ettim.
Elif'le de selamlaştılar.

"Abim ben namazımı kılmadım oda müsait mi?"

"Tabi abi."

Ben önde o arkada salondan çıktık. Annemin hazırladığı odanın kapısını açtığımda gülümseyerek içeriye bakmıştı.

"Biliyor musun müslüman olduğumdan beri böyle bir odanın hayalini kuruyorum. Daha özgürce namaz kılamıyorum baksana. Cuma namazlarına bile Uraz'dan gizli gitmek zorunda kalıyor, oruç tutarken bile gizliden gizliye tutuyorum. Ramazan ayında ailemle birlikte iftar yapmanın hayali ile yanıp tutuşuyorum ben. Teravih namazlarını saymıyorum bile. Ama Rabb'im bilir herşeyin hayırlısını. Ben hep içten bir şekilde inanıyorum bunları birgün yaşayacağıma da işte, İslam aşkı sarınca sabırsızlık ile bekliyor insan."

Kurduğu cümleler ile bir kere daha anladım ki, İslamı en güzel Müslüman doğanlardan çok, sonradan Müslüman olanlar yaşıyormuş. Zaten doğup büyüdüğün ve yaşadığın kültürden öğrendiklerini taklit etmek kolaydır. Zor olan yanlış inançların ve kültürlerin olduğu bir ortamda doğru yolu bulmaktır. Sararıp solmuş, kökü kurumuş kocaman çınar ağacının canlı ve yemyeşil olan bir dalı gibi adeta...
Ben çay hazırlarken Elif de fırından havuçlu kekimi çıkarıyordu. Onu ve elmalı kurabiyeleri tabağa koyduktan sonra verandaya gidip masanın üzerindeki çiçeği indirdim. Sonra masayı sildim ve hazırladıklarımı masanın üzerine bıraktım. Verandanın çoğunluğunu ve bir köşesini tamamen çiçeklerim kaplıyordu. Bu vakitlerde misler gibi kokan evimizin bu köşesinde kitap okumak oldukça keyifli oluyordu. Önceden tadı yoktu bu evin. Biz küçük bir aileydik. Sonra bu güzel insanları tanıyınca evimize renk neşe ve aile sıcaklığı gelmişti. Küçük bahçemizde Eflah bey, Yusuf ve Tolga abinin koşuşturması gözümde canlandı. Bir ay içerisinde yine yaparlardı bunu. Şuan ilk baharın başlarında olduğumuz için sadece burada havanın güzel olduğu zamanlar otururduk.