De grijze jager - blauw bloed

Hoofdstuk 22 - Het gevecht is afgelopen

Jasper wreef vol genoegen in zijn handen. ‘Zo laat maar eens zijn wat jullie gevangen hebben.’

‘We hebben twee mannen meegenomen. Ik hoop dat dat genoeg is om Chris terug te krijgen. Maar aan de andere kant stel als ze niet willen ruilen is er een grote kans dat ze Chris meteen vermoorden. Of ze gaan meteen weg omdat we hun ‘kamp’ hebben gevonden. Daarom moeten we als ze nee zeggen meteen de aanval starten. Zo hebben we alsnog het effect van de verrassing.’

‘Daar heb je een goed punt, Will.’ Jaspers goede humeur verdween als sneeuw voor de zon.

‘Hebben jullie wat eten voor ons, want als je lang in spanning voor de aankomende aanval stil moeten zitten krijg je honger als een leeuw.’

‘Ja, daar weet ik alles van. Daarom heb ik ook extra veel eten laten klaar maken door onze kok, Edvin. We eten vanavond hertenstoofpot, als ik het goed begrepen heb.’

‘Klinkt, heerlijk.’ Will wreef in zijn handen.

Het kampvuur knetterde vrolijk, terwijl iedereen zat te eten. Overal rondom het kampvuur hadden zich kleine groepjes gevormd, iedereen praatte over hoe de overval was gegaan en hoe veel zin ze hadden om iedereen in dat kamp een kopje kleiner te maken. Dit was niet zo raar, want de groep bestond vooral uit Skandiërs en die houden nu eenmaal van (een tegen een) vechten.

‘Oké, allemaal even stil! Ik heb goed nieuws en nog beter nieuws voor jullie! We gaan het kamp aanvallen door het te bestormen en vervolgens gewoon aan te vallen en dat doen we morgen! Als we geluk hebben kunnen we Chris van te voren uit het kamp halen, het is belangrijk dat we meteen handelen anders maken ze hem waarschijnlijk dood.’

Overal klonken kreten zoals: ‘Yes,’ ‘Eindelijk mogen we vechten.’ en ‘Dit gaat leuk worden!’

                                               *         *         *         *         *

De hele groep heeft zich verstopt in het bos rondom het Scottische kamp.

Vanochtend is er een brief naar de leiders van het kamp gestuurd over een gevangeneruil. Daarin stond dat als ze wilden ruilen ze met Chris om 12.00 naar de grootste rots op het strand moesten komen, als ze Chris probeerde te vermoorden dan gaan ze het kamp direct aanvallen. Eigenlijk zouden ze dat toch wel doen, maar het was voor het idee.

Will en Jasper staan op de grootste rots rustig voor zich uit te staren en te wachten of er nog iemand aankomt.

‘Hoe laat is het, Will?’

‘Een paar minuten voor twaalf.’

Wat duurt het wachten lang voor Jasper, zeker omdat bijna iedereen weet dat ze niet opkomen dagen. De vijand is heus niet dom, die heeft natuurlijk ook allang door dat ze Chris veilig het kamp uit willen halen, voordat ze beginnen met de strijd. Op zijn Skandisch: Blind, tussen je vijand met je bijl rondzwaaien. Maar ze moeten zich aan de afspraak houden, zoals ze die hebben voorgesteld in de brief.

Jasper kon niet meer langer wachten, ondanks zijn lange training: ‘Hoe laat is het nou?’

‘Een minuut later dan de vorige keer dat je het vroeg.’ Will was duidelijk geïrriteerd, daarom besloot Jasper het niet nog een keer te vragen.  Toen hij nog een leerling was kon hij dat zich nog eventueel veroorloven, maar nu allang niet meer. Hij was nu een Grijze Jager, officieel stond hij dus gelijk aan Will, maar in de praktijk was Will vele malen beter.

‘Het is twaalf uur en aangezien ik niemand zie aan komen lopen mag jij nu de pijl afschieten die zorgt dat de aanval begint.’

Jasper spande zijn boog en schoot een vuurpijl richting het kamp. De aanval/belegering was begonnen.

Jasper en Will klommen af de rots en stegen op hun paarden om naar het kamp te rijden.

Toen Will en Jasper daar aankwamen zagen ze overal Skandiërs vechten met Scotten. Jasper vroeg aan iedereen die hij zag of en waar ze Chris hadden gezien. Will deed hetzelfde maar die was op zoek naar Maddie.

‘Waar is Maddie? Heb jij haar nog net gezien? Een idee waar ze kan zijn?’

Eindelijk had iemand een idee, ‘volgens mij gaat ze proberen om Chris uit dit kamp te krijgen.’

‘Waar is Chris? Heb jij hem nog gezien? Is hij al bevrijd? Hoe gaat het met hem?’

Toen Jasper iemand had gevonden die iets wist was hij blij. ‘Als ik het goed heb gehoord gaat Maddie Chris redden.’

‘Jasper! Jasper! Ik weet waar Chris en Maddie zijn!’

Jasper rende naar Will toe. ‘Ze zijn opweg naar het schip, ga jij even kijken hoe het met ze gaat, dan kan ik hier alles regelen.’

‘Prima, Will. Ik vertrek meteen.’

Will zocht een mooi plekje hoog in een boom en was opzoek naar Skandiërs die het te zwaar hadden met het bevechten van hun tegenstander, zodat Will ze kon helpen door er een of twee uit te schakelen.

                                               *         *         *         *         *

Maddie had de tent gezien waar ze Chris hadden vastgebonden. Nu zou ze gaan proberen om hem uit deze Chaos te redden. Ze sloop het kamp binnen, niet dat dat echt nodig was want de bewakers en andere inwoners hadden wel iets anders in hun hoofd dan op eventuele indringers te letten. Toch nam ze liever het zekere voor het onzekere.

Ze keek vluchtig om het hoekje of daar iemand was. Nee, dus ze kon rustig dichterbij komen. Ze sloop een paar meter, stond weer stil, keek of er iemand was en sloop weer verder.

Eindelijk zag ze de tent, er stond een nietsvermoedende man voor de ingang. Niet dat de bewaking veel voorstelde, maar ze moest wel snel handelen. Ze pakte een pijl uit haar koker. Legde hem aan, spande haar boog en schoot recht in het hart van de man.

Niet er aan denken wat je hebt gedaan, zei ze tegen zichzelf. Iedere keer dat ze iemand had vermoord, kreeg ze nachtmerries over dat ze een onschuldig iemand had vermoord. Maar ze moest zichzelf er overeen zetten, later zou ze hier wel met Will over praten.

Binnen in de tent zag Maddie Chris zo goed als dood. Overal zaten rode striemen en andere wonden. Ze hadden hem waarschijnlijk gemarteld sinds ze die brief hadden gekregen. Maddie tilde hem op en droeg hem op haar rug. Nu moest ze echt zorgen dat ze niemand tegen kwam, want ze was nu nog kwetsbaarder.

Maddie sloop de tent uit en keek goed om zich heen wat volgens haar de minste Scotten zich bevonden. Ze keek het hoekje om en kon weer heel even verder sluipen. Maar ineens kwam iemand de hoek om. ‘Shit, nu ben ik er geweest, was Will maar ergens om me te helpen.’

Ineens zakte de man in elkaar. Er stak een grote zwarte veer uit zijn borstkast. ‘Dank je wel Will. Will, je bent letterlijk een geschenk uit de hemel. Je hebt mijn leven voor de zoveelste keer gered.

Maddie kon nu het kamp uit rennen omdat ze wist dat Will haar wel zou beschermen. Sneller dan dat ze had kunnen hopen stond ze weer in het bos. Ze floot op haar vingers en Bumper kwam meteen naar haar toe rennen.

Maddie fluisterde het codewoord van haar paard in zijn oor. ‘Doe voorzichtig met me.’ Ze wist niet zeker of Bumper raar zou steigeren en springen als ze Chris op zijn rug zette. Maddie sjouwde Chris op haar paard Bumper. Ze zette hem vast met een grote riem zodat de kans nihil was dat hij er af zou gaan vallen.

Ze trok Bumper achter haar aan richting het schip, want daar zouden ze veilig zijn.

Hey,

Ja, ik weet het. Ik heb al heel lang niet meer upgedate (11 dagen), dit komt omdat het verhaal ook nog ooit logisch moet eindigen en ik weet nog niet precies hoe. (Er komen waarschijnlijk nog meer dan 10 hoofdstukken!) Ik heb wel al een aantal leuke ideeën! Als een van jullie nog een leuk idee heeft laat het horen! Ik ga dan kijken wat ik kan gebruiken.