~Ο Πρώην κολλητός μου~

42 κεφάλαιο

Δυόμιση μήνες μετά

Μ: ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω..

Λεει ενθουσιασμένη η Μαριάννα

Μ: Θα παμε πενταήμερη στην Ιταλίααααααααα..

Φωνάζει και το χαμόγελο της εχει φτάσει εως τα αυτιά..
Ναι.. Οπως καταλάβατε θα παμε στην Ιταλία αρχες Δεκεμβρίου. Λίγο πριν μας το ανακοίνωσε ο διευθυντής και όλοι είμαστε πολύ χαρούμενοι..

Ρ: θα πάμε στη Ρώμη. Τελειααααααα!!

Ν: Εντάξει κορίτσια ηρεμήστε..

Προσπαθώ να της κάνω να ηρεμήσουν γιατί όλοι οι μαθητές στο προαύλιο εχουν το βλέμμα τους πάνω μας.. Δεν λεω ειμαι και εγω χαρούμενη αλλα δεν εχω όρεξη να μας κοροϊδεύουν.. Κάθε μέρα γινόμαστε ρεζίλι είναι ανάγκη να γίνουμε και σήμερα????

Νιώθω δυο χέρια να αγκαλιάζουν την μέση μου..

Α: αγάπη μουυ.
Λέει ο Άλεξ .

Βάζει τα μαλλιά μου απο την μια μεριά του ώμου μου και μου αφήνει απο την άλλη ενα φιλί στον λαιμό..

Ν: μηηη. Μας κοιτάνε..
Του λέω ενώ κοκκινίζουν τα μάγουλα.

Ιου κανω σαν αυτές στην τηλεόραση..

Α: δεν πειράζει. Να ΒΛΕΠΟΥΝ μερικοί και να απομακρύνονται..

Απαντά ο Άλεξ τονίζοντας τα λόγια του την ωρα που περνά απο πίσω μας ο Μάνος..

Ν: έλεος Άλεξ..
Μουρμουριζω..

Α: δεν φταίω εγώ..
Λεει και χαμογελάει...

Το αγαπώ το χαμόγελο του.. Θέλω να τον αρπάξω και να τον φιλήσω αλλά αντιστέκομαι μιας και είμαστε στο σχολείο..

Ξέχασα να σας πω.. Με τον Άλεξ πλέον δεν τσακωνόμαστε για τον Μάνο.. Βέβαια ο Μάνος προσπαθεί να μου μιλήσει αλλά εγώ τον αποφεύγω. Μια μέρα επίσης μου ζήτησε να πάμε βόλτα εκείνη την στιγμή που μου το ζήτησε πέρναγε απο πίσω ο Άλεξ εντελώς τυχαία γκουχου γκουχου και έγινε της ποπης.. Έτσι τον βλέπω και αλλάζω πεζοδρόμιο διότι δεν θέλω να προκαλώ εντάσεις..

Α: εε Νεφέλη. Ξύπνααα.
Φωνάζει δίπλα απο το αυτί μου και ξυπνάω απο τον λήθαργο..