Same Love {L.S}

~10~

Nadat we ons hebben omgekleed worden we door Bill terug naar het busje gebracht. Eindelijk staan we terug in de reusachtige hal van ons hotel.Ik ben doodmoe en wil zo snel mogelijk naar onze kamer. "Lou, kom je mee?" vraag ik en hij knikt. We lopen rustig de gang door tot Louis zich omdraait naar mij, zijn ogen twinkelen. "Wedstrijdje? Wie het eerst boven is?" Hij begint de trap op te lopen en ik zucht. Soms is hij toch een klein kind. Ik begin achter hem aan te rennen en zit al snel vlak achter hem bij de laatste treden valt hij opeens. Hij draait zich op zijn rug en wil nog net zeggen: " Pas op voor die laatste tre..." of ik lig al languit op hem. "Zeg dat volgende keer iets eerder wil je?" zeg ik en hij grinnikt. Oke hij is wel heel dichtbij nu. Ik voel zijn adem op mijn wang als ik me omdraai om naar hem te kijken. Weer blijf ik hangen bij zijn ogen. Ik kom dichterbij en mijn voorhoofd steunt op dat van hem. Opeens kucht er iemand achter ons en we staan vlug op. Er staat een nette meneer in pak achter ons en ik bloos. Wat moet hij nu wel niet van ons denken? "Pas op voor de laatste trede, meneer." Zegt Louis? Ik grinnik en we lopen snel de gang in. Als we in onze kamer zijn kuch ik een beetje ongemakkelijk. "Laten we gaan slapen, Hazz. Morgen wordt weer een vermoeiende dag." Ik knik en kleed me uit om in onder de lakens te verdwijnen. Het liefst zou ik mijn hoofd er ook nog onder willen steken, en er nooit meer onder uitkomen. Heb ik nu juist bijna mijn beste vriend gekust. Heb ik juist überhaupt bijna een JONGEN gekust. Ik wil echt niet weten wat er gebeurd was als die man er niet geweest was. Alsof Louis mijn gedachten kon lezen zegt hij: "Zit er niet over in Harry, er is niks gebeurd." Ik zucht en draai me naar hem om. "Ik weet het, Lou. Maar wat was er gebeurd als die man er niet was?" Louis haalde zijn schouders op. "Dat zullen we nooit weten, hij was er nu eenmaal." Ik knik. "Slaapwel ,Lou." "Jij ook,Hazz." Ik sluit mijn ogen en zak weg in een droomloze slaap.