Same Love {L.S}

~22~

De man klaagt ons gelukkig niet aan en we komen er vanaf met wat gevloek en geschimp op de jeugd van tegenwoordig. "Heb je de anderen iets verteld?" vraag ik. Hij schud zijn hoofd, "Ze dachten dat je gewoon gekwetst was omdat ik op je schold." Ik zucht opgelucht. "Je zult het toch ooit moeten vertellen, Hazz." Zegt Louis opeens. "Nee, dat moet ik niet! Dit is een fase , Louis. Ik groei hier uit!" verdedig ik me. Louis stopt en houd me tegen. "Harry, wat ga je doen als het geen fase is?"
"Dit. Is. Een. Fase." Zeg ik beklemmend. "Ok, rustig maar." Kalmeert hij me. En ik sluit mijn ogen even. Mijn hoofd voelt alsof er elke seconde met een hamer op wordt geslagen. "Gaat het?" vraagt hij bezorgt. "Als je dat nog één keer vraagt vermoord ik je in je slaap." Dreig ik en hij zwijgt even. "Lukt je toch niet, ik ben sterker als jou." Zegt Louis grijnzend. "Daarom doe ik het in je slaap." Leg ik uit en hij denkt er even bij na. "Slim... gaat het?" zegt hij met een gigantische grijns op zijn gezicht. "Tomlinson, ik zou gaan rennen voor ik die grijns van je gezicht af sla." Dreig ik en Louis spurt weg. Maar ik ben sneller... Ik loop al snel vlak achter hem en spring op zijn rug. Louis is even verast maar loopt rustig door. We staan al snel in de kamer van Zayn. "Oh, is ons koppeltje terug samen?" vraagt Zayn met een grijns. Ik wordt natuurlijk knalrood. "Tuurlijk, ons krijg je nooit uit elkaar." Zegt Louis en ik glimlach even naar hem. "Wat ga je nu eigenlijk doen met Eleanor?" vraagt Liam voorzichtig. "Ik ga haar bellen. zoals Zayn al zei, misschien is er een logische uitleg." Antwoordt hij. We knikken. "We moeten nu echt wel vertrekken naar het vliegveld. Onze koffers zijn al in getast." We staan allemaal op en lopen de gang in. Ik heb nog maar een paar stappen gezet of ik voel al een gewicht op mijn rug. "Pay back." fluistert Louis in mijn oor. Ik ren door het hotel naar de uitgang met Louis op mijn rug. Opeens zien we de ramenwasser in de hal. "Hallo!" roept Louis vrolijk terwijl hij zwaait. De man keek ons kwaad aan. Oh als blikken konden doden...