Same Love {L.S}

~39~

Hand in hand lopen we zo stil mogelijk de trap af. Het was later geworden dan we gepland hadden en de meesten mensen probeerden te slapen. We slopen geluidloos naar onze kamer en sloten de deur. “Dus morgen vertellen we het aan de lads en dan kunnen we vragen hoe we het het best bekent maken.” Legt Louis simpel uit en paniek neemt weer toe. “Louis, ik kan het niet.” Fluister ik. “Hazz...” begint hij maar ik onderbreek hem meteen. “Ik kan het niet Louis, ik kan het gewoon niet.” stamel ik. “Ik kan het niet aan om gehaat te worden.” Mijn ademhaling blijft versnellen en ik probeer piepend adem te halen. “Rustig Harry! Adem rustig in en uit.” Hij trok me in zijn armen “In en uit.” Fluistert hij in mijn oor terwijl ik me probeer te concentreren op zijn ademhaling. Hij blijft me vasthouden en streelt rustig met zijn hand door mijn krullen. “waarom zouden ze je haten?” vraagt hij als ik terug rustig ben. “Wij zijn anders Louis.” Hij zucht, “Nee, wij zijn ook gewoon mensen. We zijn net zoals alle anderen.” Ik schud hardnekkig mijn hoofd en trek me voorzichtig uit zijn armen. “Wij zijn niet normaal Louis. Wij zijn homo! Begrijp je het? Homo! Dat is niet normaal!” Nu begon ik Louis duidelijk te irriteren. “Harry nu ga je eens goed naar mij luisteren. Het is niet omdat wij een andere geaardheid hebben dat we geen mensen zijn? Heeft een homo geen ogen? Heeft een homo geen gevoelens of passies? Eten we niet hetzelfde eten? Worden we niet ziek van de zelfde ziektes? Genezen we niet ven dezelfde medicijnen? Als we in alles hetzelfde zijn, waarom zouden ze ons dan anders moeten behandelen?” Een traan liep over mijn wang, hij had gelijk, Hij had verdomme gelijk.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

sorry voor het korte hoofdstuk het spijt me maar ik wou updaten (alweer) want ik heb meer dan 250 reads (ik geloof dat er wat mis is met wattpad want dat kan noooooit)