To mógł być ktokolwiek

4. Oszust matrymonialny

PRZESZŁOŚĆ

„Nie mam zaufania do uśmiechających się do mnie mężczyzn"

Paweł Zagumny- „Życie to mecz"

Kwitłam pod Halą Energia już dobre piętnaście, może nawet i dwadzieścia minut. „Ile można brać prysznic?" zachodziłam w głowę. W końcu Norbert Huber był facetem, może nawet facetem o bardzo wysokim poczuciu własnego ego, ale tym bardziej, zdając sobie sprawę ze swojej atrakcyjności, zupełnie nie musiał spędzać tyle czasu w klubowej łazience. Potem dotarło do mnie, że na ten moment zawodników jest około dziesięciu, a łazienki maksymalnie dwie, toteż jego spóźnienie jest efektem tworzących się do prysznica kolejek. Mimowolnie wyobraziłam sobie odór, jaki generuje dziesięciu spoconych facetów i pomyślałam sobie, że jestem w stanie poczekać drugie dwadzieścia minut, byle by pozbył się tego kwaśno-słonego fetoru spod pach. Mijały jednak kolejne minuty, a Norbert się nie pokazywał. Zamiast jego wyłonił się Szary Kaptur. Tak nazwałam w myślach tę postać, bo oprócz zarysu wysokiej sylwetki i szarego kaptura narzuconego na głowę zupełnie nie byłam w stanie dostrzec żadnych cech identyfikujących tożsamość tej postaci. Wbiłam więc w nią wzrok, z pewnej odległości i obserwowałam, jak Szary Kaptur wyciąga coś z butelkowozielonej toyoty, potem wraca do hali, a za kilka minut znów wychodzi. Potem Szary Kaptur wsiadł do auta, wymanewrował na niewielkim parkingu i wyjechał przed barierki odgradzające część, gdzie miejsca do parkowania były przeznaczone dla zawodników i prasy od części dla kibiców. Mijając mnie otworzył automatyczną szybę i wychylił się lekko. W pierwszej chwili pomyślałam sobie, że to Norbert, ale kiedy szary kaptur opadł, moim oczom objawił się Karol Kłos.

-Norbi prosił, abym panią przeprosił, ale coś mu wypadło i jednak nie da się dziś rady spotkać. No, sorry. Kazał przekazać, żeby odezwała się pani do niego na Instagramie, wtedy umówicie się na inny termin. Mimo wszystko, miłego dnia!- wyjaśnił jasno i wyraźnie.

Skinęłam głową, tak, żeby Karol uzyskał potwierdzenie mojego zrozumienia.

-Ale ja nie mam instagrama – skłamałam, ale on tego już nie słyszał, bo podciągnął szybę i odjechał.

„Adwokat Diabła" pomyślałam o nim. Nazwiska Hubera nawet w myślach wspominać nie było warto. Moje rozgoryczenie sięgało zenitu, w końcu czego ja się spodziewałam? Właściwie nieistotne, ale przecież sam zaproponował kawę. No dobra, nie sam. Kłos na nim to wymusił, Norbert przecież zasłaniał się tym, że spotykam się z Mateuszem. Mimo wszystko, nawet jeśli został wkopany, to powinien mieć na tyle cywilnej odwagi, żeby przyjść i to odkręcić. No tak, w końcu Kłos go wkopał, to i Kłos odkręcał.

Wracałam do domu na piechotę dobre cztery kilometry i biłam się po drodze z myślami. Miałam już gdzieś Norberta, bo najbardziej brakowało mi spaceru z Mateuszem. Frytek w MacDonaldsie też mi brakowało, tak samo, jak rozglądania się za znajomą twarzą, która mogłaby mnie zobaczyć w tak doborowym towarzystwie i mi zazdrościć. Wreszcie brakowało mi smaku Santa Libry, albo Martini Prosecco. Mogłam minąć swoje drzwi i wejść piętro wyżej, zastukać do drzwi Mateusza i jeszcze wykorzystać ten wieczór, ale moje poczucie godności mi na to nie pozwalało. Nie pozwalało także na wysłanie wiadomości na Instagramie do Norberta Hubera.