SPIKING THE PAIN (Varsity Series #1) (PUBLISHED)

14

"Let's go get this set, guys." Coach Renz is hyping us. We are down 2 sets and it's already the fourth set. Meaning, it's 2 to 1 set. Kapag natalo pa kami rito sa set na ito, wala na. We will lose one game.

Our opponents are good. They received and hit the volleyball properly with a force in it. Hindi ito makontrol nang maayos kapag hindi natapatan nang tama. Sa madaling salita ay dehado kami.

The score is 20-17; they are up by three in this set. They just scored two consecutive points and it was from a one-two play of their setter. Tsk! Nawawala ang depensa namin dahil sa kaniya. That's the reason why our coach called his last time out for the set.

Our opponent is from Malinao University. Nagtataka lang ako dahil pakiramdam ko ay kilala at nakita ko na at coach nila. Hindi ko lang alam kung saan at kailan. Because of him, I couldn't play well. Lumulutang ang isipan ko kaiisip kung saan ko siya posibleng nakita.

Medyo chubby ang katawan at ang tangkad niya ay sa tingin ko ay kaunti na lang at 6-footer na. I can't remember when I saw him if ever I saw him for real.

"Alalahanin n'yo lang ang training natin. Kaya n'yo naman eh. Basta alisto lang sa bola, okay? Mayroon tayong depensa, mas maging attentive lang tayo lalo na sa drop ball."

"Yes coach," we answered in unison. Kahit pa hindi sigurado ay iyon ang sinabi ko.

"Focus lang tayo sa game, guys! Kaya natin 'to, okay?" Bago muling pumasok sa court ay nasabi ko pa iyon sa teammates ko. Argh! Sa aking sarili ko dapat iyon sinasabi at hindi sa kanila.

Natapos ang laro at hindi nga kami nanalo. Nakahabol kami at nakalamang ng isa pero kaagad din silang nakabawi. Hindi pa rin mawala sa isipan ko kung sino iyong coach ng kalaban namin. Argh!

"Nice game," ani ko habang nakikipagkamay sa kasing tangkad kong team captain ng kalaban.

"Salamat," sagot niya.

Tanging tango na lamang ang nagawa ko. Dumiretso ako sa pwesto ni coach pagkatapos makipagkamay sa lahat ng nalalaban namin. Kasunod ko ang teammates ko.

"Okay, guys. Natalo man tayo ngayon pero hindi ibig sabihin noon ay matatalo tayo sa mga susunod pang laro, okay? Babawi tayo sa susunod. Maayos naman ang nilaro n'yo pero magkakaroon tayo nang mabilis na training bukas para ayusin ang mga naging kulang n'yo ngayon. Sige na, magpahinga na kayo."

Tumango kaming lahat.

Dumiretso naman ako kay Meg. Suot niya ang kulay pula niyang damit na halos kulangin sa tela dahil kaunti na lamang ay kita na ang kalamnan niya. Tsk. Kitang-kita ang pusod niya.

Sa pambaba naman ay paldang maong na may tastas sa ilalim. Naka-itim din siyang flat na sapatos. Doll shoes ata ang tawag doon, hindi ako sigurado dahil hindi naman ako babae para malaman ang mga ganoong bagay.

Nakakunot ang noo niya nang makalapit ako. "What?" I asked.

"Bakit gano'n ang laro mo?" Nangunot naman ang noo ko. "I mean, you were not like that, okay? You played like you were sick."

I heaved a sigh. Nag-iwas ako ng tingin. "I wasn't in myself. I was thinking of something."

"Mind telling me?"

I nodded. "Let's talk about this in the cafeteria. I'm hungry, Meg." Napanguso ako. I looked at her.

Nailing na lamang siya. "Okay."

Shoulder down, we went to the cafeteria. I wasn't able to change my clothes. It's okay wearing only my jersey, too. It's acceptable because I am an athlete and it's not usual or academic day.

"So what were you saying?"

Our foods were served in our table. We are here in the corner. Gusto kong masolo si Meg at saka isa pa ay ayokong ipangalandakan ang suot niya. Tsk!

"As I was saying I wasn't in myself earlier." And I told her about that coach who seems to be familiar to me. I don't know where I saw him. Hindi pamilyar ang mukha pero ang pangangatawan ay sobrang pamilyar. Tila ilang araw pa lamang ang nakararan magmula nang makita ko siya.

"Baka naman namamalikmata ka lang. Masiyado mong iniisip kaya natalo kayo. Did you know that you don't have good receive earlier, huh?"

Napanguso ako. "I know, Meg. I just can't focus. I am curious like— what the hell? I shouldn't think of him anymore."

"Then don't think, okay? Let's go home. Gusto kong matulog."

I nodded. We already finished our food. "Let's go. I wanna take my bath, too."

Inalalayan ko siyang makatayo. Papunta na kami sa parking area nang may humarang sa amin.

"Pwede pong magpa-picture? Idol na idol kasi kita e. Ang galing mo kanina kahit hindi kayo nanalo," tanong ng isang babaeng nakasandong puti. I am not rude but her red bra could be seen clearly. Ang nipis pa ng sando niya kaya halos ipangalandakan niya ang kaniyang katawan.

Napipilitan akong tumango. "Sure."

Tuwang-tuwa siyang lumapit sa akin na sa sobrang lapit at nararamdaman ko na ang malulusog na nasa unahan niya. I felt discomfort. She did a selfie with me and I only did was smile. Napilitan lamang akong ngumiti.

Nagpasalamat siya sa akin nang matapos siya sa ginagawa. Marami siyang nakuhang photos dahil ilang beses niyang pinindot ang click button. Tanging pilit pa rin na ngiti ang maibigay ko at saka tumango.

Pinanood ko pa siyang umalis habang kumekembot-kembot ang puwit.

Masama na ang tingin sa akin ni Meg nang lingunin ko siya. "Tuwang-tuwa ka naman dahil sa babaeng iyon?"

Napamaang ako. "Hindi ah," depensa ko sa akong sarili. Hindi naman talaga.

She's the only one who thinks I am happy. "I am prettier than her so no need to worry." She's confidently beautiful.

She even flipped her hair and started walking. Sumunod ako sa kaniya. "Hindi naman sa ganda ako bumabase," I said that made her stopped from walking and turned her gaze to me. "What?!" Nameywang siya sa harapan ko.

"I mean, sa ugali ako tumitingin, okay? But don't worry, as you say so, you are prettier than her, okay? No one can replace you here in my heart." I pointed my heart and smiled at her.

She averted her gaze but I already saw how her cheeks flushed red. She's blushing and I don't know what to feel.

"Kinililig ka ba?" I frowned. Natatawa ako sa reaksyon niya.

"As if!" She can't look at me. Nagmartsa siya patungo sa kotse ko. Naiiling na lamang akong sumunod sa kaniya.

How I love this silly girl. I don't know what I will do if ever destiny played us and I will lose her. Definitely half of my life will be in the grave.

Thank you, God, for giving her to me. I can't afford to lose her so please guide me. I don't wanna hurt her feelings. I don't know what to do anymore.