Merhaba.
Öncelikle yaptığım duyurudan sonra güzel yorumları ve mesajlarıyla destek olan herkese teşekkür ederim.
Buradayım, inşallah dediğim gibide final yapmadan gitmeyeceğim. Daha yolumuz var. 💞
Bölüme gelecek olursak ,oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin diyorum ve bolca satır arası yorumlarınızıda bekliyorum❤️
Umarım bölümü beğenirsiniz
Yazım hatalarım olduysa affola.
Instagram hesabım ; kitaaplarinicinden
Bölümlerle ilgili paylaşımlar, alıntılar atmak için açtığım bir hesap. Takip etmek isteyenleri beklerim. 😊
İyi okumalar.
Duygular, insanın mantığını ele geçirip hiç ummadığı şeyleri yaptırabilir.
Hissettiğim kıskançlık dürtüsü mantığımı devre dışı bırakıp aklımda bile olmayan bir şeyi o an dudaklarımın arasından çıkarmıştı.
Ama hep öyle değil midir? İnsanlar mantığından çok duygularına yenik düşmezler miydi?
Düşerlerdi.
Ama kendim uzun zamandır mantığımı kullanarak hareket etmeye çalışırken şu an bu yaptığımda neydi?
Koca bir dengesizlik.
Düşüncelerimin arasında boğulduğum sıra başımı cama yaslayıp hızla akıp giden yola gözlerimi dikmiştim ama onun arabayı kullanan sureti cama yansıyınca yoldan çok onun yansımasında takılı kaldım.
Şaşırmıştı biliyordum.
Nasıl şaşırmazdı ki? Üç ay geçmişti sözlenmemizin üzerinden ve onun konuyu açma çabalarına rağmen ben bu nişan mevzusunu erteleyerek kaçıp durmuştum. Şimdi haberi dahi olmadan yakında nişanımız var demiştim.
Aslında bu bir süredir aklımda olan artık uzak bakmadığım bir konuydu. Sadece henüz erken mi değil mi diye iyice düşünmek istemiş ve bunu Asafla henüz paylaşmamıştım.
Daha onunla konuşmadan saçma sapan bir durumun içinde kendimi bularak bu şekilde dile getirirken bulmuştum kendimi.
Beni iyi tanıdığını biliyordum ve bunu kıskançlıktan yaptığımı anladığından da emindim ama sırf aptal bir kıskançlık yüzünden erteleyip durduğum bu konuyu böyle bir sebeple dile getirmiş olmam onu kızdırmış olabilir miydi, işte onu kestiremiyordum.
Kızmakta haklıydı. Çoğu zaman onun kıskançlıklarına sinirlenip bundan birçok kez kavga çıkarırken yaptığım akıl alır şey değildi.
Ama susuyordu. Arabaya bindiğimiz andan beri tek bir kelime etmemişti. Onun şaşkınlığını hissettiğim anda bunu çok çabuk üzerinden atmıştı. Ezginin zoraki bir şekilde ettiği tebriği kabul edip elimden tuttuğu gibi ve kimseye görüşürüz deme gereği bile duymadan arabaya binmiştik.
"Bir şey demeyecek misin?" Dakikalar sonra sessizliği ilk bozan ben olurken başımı yasladığım camdan ayırıp ona döndüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Seninim Son Kez (Düzenleniyor)
ChickLit"Bak ulan bana!" Diye bağırdığında komodinin üzerindeki su bardağını yere fırlattı ve bardak tıpkı benim kalbim gibi gözümün önünde parçalara ayrıldı. "Gözümün içine bak ve öyle sensiz nefes almak istiyorum de!" Boğazı yırtılırcasına bağırırken ben...
