Eve geldiğim gibi çantamı kenara fırlatıp odama geçtim. "Felix! Hemen buraya gel." Chan'ın söylemlerine göz devirerek odamdan geri çıktım. O günden sonra bana mesafeli davranmaya başlamıştı. Minho hyung ve Jisung gibi olmamıştık. Chan bana baba gibi davranırken ben ise ondan hoşlandığıma emin olmuş ve olgunlaşmıştım. Bir ay sonra 18 yaşıma basacaktım.
O gün onu öptüğüme pişmanlık duysamda iyiki yapmışım diyordum, o dudakları tatmadan daha ne kadar yaşayabilirdim ki? Karşımda sinirli şekilde dikilen sahibimin gözlerine diktim gözlerimi. "Akşam yemeği ye, sonra derslerine çalış bu aralar notların düştü." Göz devirip cevap verdim. "Chenle ile dışarıda yiyeceğiz. Gelince çalışırım."
Tekrar odama dönecekken kolumdan tutması ile durdum. "Chenle aranızda ne var? Sürekli onunlasın." Kolumu kurtarmaya çalıştım ama başaramadım. "Bundan sana ne?" Söylediklerim ile kolumu sıkmaya başlamış ve diğer elini çeneme yerleştirip sertçe konuşmuştu. "Ben senin sahibinim, ben olmasam bir hiçsin sen!?" Gözlerimin dolduğunu hissediyordum.
Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Yaklaşık 9 ayda ne hale gelmiştik. Bu tarz kavgaları iki haftada bir yaşardık ama ilk defa bu kadar kızdığını hissediyordum. "Cezalısın, odana geç. Hiçbir yere gidemezsin!" Kolumdaki elini bıraktığında sessizce odama geçtim. Hayır tabii ki durmayacaktım, hazırlanıp gidecektim.
Neden olamamıştık ki? Minho hyung ve Jisung ya da Seungmin hyung ve Jeongin gibi. Ne değişmişti ki? Ben ona daha da bağlanırken o benden uzaklaşmıştı. Arada içiyordu. Onu birkaç kere engellemeye çalışsamda olmuyordu. Eskisi gibi değildi. Ben de değildim. O değişince bende değiştim. O günden sonra ben ona sarılırsam sarılmaya başladı. Beni öpmedi, bana güzel sözler söylemedi.
Bir süre sonra beni okula bırakmayı, okuldan almayı kesti. Herkes hiçbir şey demiyordu. Minho hyung sessiz kalıyordu. Changbin hyung sessiz kalıyordu. Jisung beni teselli etmeye çalışsada işe yaramıyordu. Ben de bana davrandığı gibi davranmaya başladım. İçim parçalansada elimden bir şey gelmezdi..
Sınıf atladığımda yani yaklaşık üç ay önce Chenle ile tanıştım, her zaman benim yanımda oldu. Jisung'un aksine. Minho hyung ile sevgili olduğundan beri çok görüşemedik. Yani okulda arada da dışarıda görüşüyorduk. Minho hyung bize gelmesine izin vermiyordu. Arada Jeongin geliyordu ve benim iyi hissetmem için bir şeyler söylüyordu fakat boşaydı, hiçbiri iyi gelmiyordu bana.
Ben sahibime bir kere bağlanmıştım işte.. Aynada kendime bakıp giydiğim siyah gömleğin iki düğmesini açtım. Daha sonra saçıma şekil verip telefonumu cebime attım ve odamdan çıktım. Hızla kapıya ilerlerken Chan konuştu. "Sana cezalısın dedim!" Oturduğu koltukta konuşuyordu. Onu umursamadan kilitlediği kapını kilidini açtım. Sonuçta bende de anahtar vardı.
Bunu unutmuş olmalıydı ki hızla kalkıp beni durdurdu. "Felix, odana geç." Hayır geçmeyeceğim Bay Chan. Onu itekleyip kapıyı açmamla suratıma tokadın inmesi bir oldu. Kendimi yerde bulurken göz yaşlarımı serbest bırakmıştım. Ağlarken bir yandan da yanağımı tutuyordum. Bana ilk defa el kaldırmıştı.. ilk defa canımı bu kadar yakmıştı. Ne yaptığını farketmiş olmalı ki bana doğru pişman gözlerle eğildiğinde hiç beklemeden açık kapıdan çıkıp kapıyı hızla kapattım.
Canım o kadar çok acıyordu ki ne yapacağımı bilmiyordum. İlerideki parka yürümeye başladım. Ben küçükken oraya çok giderdik.. o zamanlar beni severdi. Şimdi ise kalbimi kırmaktan başka hiçbir şey yapmaz oldu.
Kaos istediniz.. ALIN SİZE KAOSLARIN EN BÜYÜĞÜ. Aslında hedefim bütün bölümlerin uwu olmasıydı ama beni gaza getirdiniz, bundan sonra hep s2ş,, KAÜDİQÖGÜQÜQPFQÜÖVQĞ
Umarım beğenmişsinizdir, Sizleri seviyorum! Ha birde şu fanart bakın tam bu ficin başlarındaki hallerini gösteriyor 🥺🥺
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
