sabi nila maaari kang gumastos ng minuto, oras, araw, linggo o kahit isang buwan ng labis na pag-aaral ng sitwasyon sinusubukan na pagsamahin ang mga piraso, binibigyang-katwiran kung ano ang maaaring nangyari or you can just leave the pieces on the floor and move the f*ck on
sabi nila may dahilan daw, sabi nila gagaling daw ang oras ngunit ni oras o dahilan ay hindi kayang magpapabago sa nararamdaman ko for no one who knows the heartache, the lies behind my smile walang nakakaalam kung ilang beses akong nasaktan at umiyak I want to say something so there won't any doubt your so wonderful to think of but so hard to be without
I don’t know what I should say for how I feel right now ang alam ko lang dapat kakayanin ko to kase ako na lang ang mag-isa wala na yung dalawang taong importante sa akin kase iniwan na nila ako, I need to be strong for myself and the people I love who are still here
pinunasan ko ang mga luha ko at kinuha ang phone ko
I waited for him to answer buti na lang at sinagot niya
(Hmmm.. hello? sino to?) maybe I disturbed him while he was sleeping because it was obvious from his voice that he was asleep
"Hi?" aniko at nagsisimula na mang tumulo ang mga luha ko
bakit ba ako umiiyak? tangina self
(Ta? bakit na patawag ka?) tanong niya at halatang okay na siya galing sa pangingistorbo ko
"Pwede ba akong pumasok sa bahay niyo?" pinunasan ko ang mga luha ko at hinintay ang sagot niya
(What are you doing here?)
"It's okay with me if you don't want me to come in aalis na lang ak----
(No, that's not what I mean, I mean bakit andiyan ka sa labas? bakit hindi mo ako sinabihan agad? teka bababa na ako) inend ko na ang call at lumabas ng kotse ko at hinintay siya dito sa gate nila
I looked at the gate as it opened at niluwa ito ang isang Ken Chan na magulo ang buhok at naka pang tulog lang, ang cute niya
lumapit siya sa akin at bumeso "why are you out here? okay ka lang ba? baka nilalamok ka" napangiti ako sa sinabi niya bago sumagot
"Kakarating ko lang dito simula nong tumawag ako sayo" sagot ko my tears are becoming reprehensible again kinagat ko ang pang ibabang labi ko para hindi ito tumulo
hinawakan niya ang kamay ko at naramdaman ko ulit ang haplos sa puso ko, this person makes me feel better "Tara pasok na tayo" sabay kaming nag lakad papasok ng bahay nila
nang makapasok kami ay dumiretso agad kami sa dining at pinaupo niya ako dito "What do you want? coffee, juice or water?" alok niya sa akin nang makaupo na ako
"Kape na lang Ken"
"Okay ipagtitimpla kita" aniya at pumunta na sa kitchen para pagtimplahan ako ng kape
