Sylvian High: School for Underground Society ✔

Chapter 22

Chapter 22: Wrong Accusation

Nagising ako dahil sa isang sinag ng araw na tumama sa mukha ko. Kaagad ko itong tinabunan gamit ang palad ko sabay tingin sa nakabukas na bintana na nasa gilid ng akin kama.

Inilibot ko ang tingin sa paligid. Kulay puti ang lahat. Mula sa pintura ng pader, mga kagamitan, at ang kurtina na nasa gilid ko. This must be the Infirmary.

I-iikot ko pa sana ang tigin sa kwarto ng bigla na lang kumirot ang ulo ko. Damn, my head hurts like hell.

Habang dahang dahang minamasahe ang gilid ng mata ko ay saka ko lamang unti unting naalala ang nangyari at kung bakit ako nandito. Yeah right, natamaan ako ng bola sa gitna ng laro namin.

My heads still hurts but I decided to leave. Akmang aalis na ako ng higaan ko nang bigla kong narinig ang pagbukas ng pinto. I can't see the right side of the room bacause of the white curtain.

"Is she okay now?" rinig kong tanong ng isang lalaki. It's Zachary's voice.

"Medyo malakas ang pagkakatama ng bola sa ulo niya but she's fine already. She just need more hours of rest" sagot sa kaniya ng isang babae na sa pagkakaalam ko ay nurse dito.

Di na sumagot si Zachary bago ko narinig ang kaniyang mga yapak padulong sa kung nasaan ako. Hinawi niya ng kaunti ang kurtina at tumingin sa gawi ko. Bakas ang pagkakunot ng kaniyang kilay.

"You're awake already? Lie down. You still need more sleep" aniya at lumapit sa higaan ko at inilapag ang isang basket na puno ng prutas.

I shooked my head. "I'm fine. Ilang oras ba akong natulog?" tanong ko.

He sighed. "Isang oras pa lang. That's why you need more sleep" aniya at kumuha ng isang upuan at umupo sa tabi ko.

"It's okay, I can manage. Di na masakit ang ulo ko" pagsisinungaling ko. Actually, it still hurts like hell.

I heard him chuckle. "Yeah right, kunwari naniwala ako" aniya. He's obviously not buying what did I just said.

"It's true" pilit ko pa. I acted like I was really serious when actually i'm not. Damn, I really hate it when I have headaches. Di kaagad madaling mawala.

Mas lalo siyang natawa. Sinamaan ko naman siya ng tingin. "Oh really? Then why are you massaging your head right now?" tanong niya habang pinipigilang matawa.

Kaagad ko namang inalis ang kamay ko sa pagkakahawak sa ulo. Shit, I was massaging my head! This is so embarrassing.

Di na ako sumagot sa kaniya at napasandal na lamang sa kama.

"By the way, I brought you fruits. You can eat it whenever you feel hungry" sagot niya. Kaagad naman akong kumuha ng orange.

I don't care anymore if I looked like a total mess infront of him. I'm freaking hungry right now!

Kaagad kong binalatan ang orange at kaagad na isinubo ito. Tahimik lamang akong kumakain habang si Zachary naman ay nakatitig lang sa akin. Bigla kaming binalot ng katahimikan which is very awkward.

To lessen the awkwardness between us, I faked a cough. "Uhm kailan ang labas ko dito?" tanong ko na lamang.

Tumingin siya sandali sa kaniyang relo. The veins from his hands are so obvious. Halatang malakas ito.

"Mamayang alas otso ka pa raw pwedeng lumabas sabi ng nurse dahil kailangan mong magpahinga. That's why you need to rest" sagot niya.

Nakatatlong kain ako ng orange at nang mabusog na ay naghintay muna ako ng ilang minuto bago muling nahiga sa kama. Maybe i'll follow them for today. I really need a fvcking rest right now. I need to get rid of this stupid headache and the only solution for that is to rest.