TURKUAZ (TAMAMLANDI)

24| final

İnci ve Uzay geçirdiği zor zamanlarda birlikte olup her zaman birbirlerine destek çıkmışlardı. Onlarınki çok büyük bir aşktı,tarifi olmayan, kelimelere dökülemeyen her sözcük onların aşkını temsil ediyordu adeta. Beraberlikleri hiç bozulmamıştı bu zamana kadar. Hep el eleydi...

******

Ece'nin mezuniyet konuşması için kalan son birkaç saatti. Heyecandan konuşamayacağını düşünüyordu genç kız. Oysaki hiçbir şey beklediği gibi olmayacaktı. Hiçbir şey...

Aylar süren ayrılığın sonrasında İnci ve Uzay çifti üniversitesinin bahçesine yerleşmişti. Kardeşini önceden görme umuduyla ayağa kalkıp onun olduğu yere gitti. Biraz göz gezdirdikten sonra büyümüş olan kardeşini gördü. Gözlerinin dolmasına engel olamadı

"ECE!" diye seslendi ablası

"senin ne işin var burda? Ben zaten birazdan gelcem oraya" genç kızın boğazını sert bir yumru oturmuştu ve gitmek bilmiyordu

"ece neden böylesin?"

"sen beni düşündün mü abla? Sen beni o yurda bırakırken vicdanın sızladı mı? Ben seni ve kocanı nasıl affedeyim? Buradaki durumum iyi mi zannediyorsun he? Kendini kandırma abla"

"ece yalvarıyorum yapma ablacım"

******

"ve bölüm birincisi Ece Demirhan'ı davet ediyorum" herkes gözlerini dört açmıştı

"ben Ece Demirhan. Buraya çok zor şartlar altında geldim,herkesin hayatı aynı olmak zorunda değil,mesela ben durumu çok iyi olan bir ailenin kızı değildim. Hatta ailenin yüz karasıydım diyebilirim,ablama hep yük olup isteklerini yerine getirmezdim. Sonra düzeldim ama cidden düzeldim. Yaptığım tek hatadan dolayı ablam beni yurda verdi. Yaklaşık 3 yıl boyunca orda kaldım. Her geçen gün nefretim büyüyordu ve kendime verdiğim sözü yerine getirmek "mimar Ece Demirhan" olarak ablamın karşısına çıkmak istiyordum. Ve ben başardım "mimar Ece Demirhan" oldum. Tuttum sözümü,SÖZÜMÜ TUTTUM ABLAM"

Kopan alkışlarla birlikte genç kadın hazırda olan gözyaşlarını tutamamıştı. Yaptığı şeyin iyisini ve kötüsünü fark etmişti. Kardeşini kendine düşman etmişti istemeden...Yaptığı hatanın hiç düzelmeyeceğini düşünüyordu İnci

Herkesin yüzünde belli belirsiz ifadeler vardı. Bir abla olarak İnci gurur duysa da kardeşinin ona karşı beslediği kin ve nefret her şeyi yerle bir ediyordu. Onu bu hale getiren ablası mıydı?
Zamanı geriye almak istiyordu genç kadın

Zaman her şeyin ilacı derler...Kime göre? Neye göre? Toprak aldığını geri vermediği gibi zamanda geçmişi geri getiremezdi. Oysaki ne güzel anıları vardı abla ile kardeşinin...

******

"Ece nolursun yapma bak ben seni çok seviyorum. Sen benim kardeşimsin"

Genç kız koşarak ablasına sarıldı. Bunca zaman süren bu hasretin bitmesini diledi

"yaptığım her şey için özür dilerim abla"

Sardığı bedeni daha çok sıktı İnci. Kardeşini asla bırakmak istemezcesine sarılıyordu.

"affettim ben seni Ece. Peki sen affettin mi?"

"Affettim ablam" diyip gözyaşlarını sildi

İnci, bu zamana kadar yaşadığı her acıyı silip atmıştı. Unutmak kolay olmamıştı tabi ama geçmişin peşini bırakmazsa geçmişte onun peşini bırakmayacaktı. Kurduğu ailesiyle ve kardeşiyle mutlu bir yola girmişti genç kadın

~SON~

hepinize çok uzun aranın ardından merhaba👋evet hikayenin sonuna geldiniz. Bu zamana kadar sabırla okuyan tüm okurlarıma sonsuz teşekkür ederim😘beni yalnız bırakmadınız...

❤️OY VE YORUM BEKLİYORUM❤️