Sandra's Notes

Part Three

Pagkatapos nang paguusap namin ni Dean Fera, not literary nag uusap siya lang pala ang nagsasalita. Shes only welcome us the Biginners pero ako lang ang nasa harap niya. Hindi naman ako umangal. Muntik na akong mahuli sa klase non buti nauna ako ng isang segundo sa kaniya. It's Mr. Perez our major Biology instructor.

Nagpakilala lang siya at pinakita ang syllabus namin for guiding our lessons at umuwi na.

5:30 pm naglalakad na ako pauwing board namin. Nilibot ko ng tingin ang paligid it's peaceful, walang ingay. Pero nakakatakot ang silence. I don't know but I find it creepy. Lalo na nong nakita ko ang nerd sa isang sulok, she's watching me while.................. smileng. She's weird. Nong una hindi siya makatingin sa akin pero ngayon may confident pa siyang tumingin sa akin at nakangiti.

Bigla nalang nawala ang ngiti niya at tumakbo sa kung saan.

"Ms. Collins, why are you still standing there? What are you looking?" The Vice-President said to me. Nilingon ko siya agad.

I straddle. Bakit ba sa tuwing nagsasalita siya ay pinakakaba niya ako kahit hindi naman ganon ang intention niya.

"Nothing Vice."

"Okay, I'll go inside now Ms. Collins. See you around."

Tumango lang ako bilang sagot, sinundan ko siya ng tingin, She's very something. Pinanindigan talaga niya ang pagiging Vice-president ng school.

She's tall apparently were even. Kaso lagi siyang nakatakong pero I think pag naka flat shoes siya mas mataas ako sa kaniya ng dalawang pulgada.
She's wearing our uniforms and her hair  is short but straight. Boring.

Nagsimula na akong maglakad papuntang room ko ng bigla ko agad naalala yung nerd. Napailing nalang ako ng ulo at binuksan na ang pinto ng aming kwarto.

The room is silence. Tinignan ko si Mika sa kama niya and shes here lying in her bed. Nagbihis muna ako at dumiretso sa kusina para maghanda ng makakain ko.

Pagkatapos kumain, hinugasan ko na ang pinagkainan ko.

8:50 pm, I am on the little veranda, watching the stars. Somehow, I miss mama at papa also my kuya. Ang tawanan at biroan namin. Kumusta na kaya sila?. I have no cellphones or anything that will contact them. Gadgets are not allowed her and that is the rule number 17.

I sighed.

Inikot ko ang paningin ko sa baba. Mga nagsasayawang puno dahil sa hangin, at huni nang ibon ang tanging naririnig ko. Walang kahit sino o ano ang nakikita ko sa paligid, napakatahimik ng lahat. Pero  nakakatakot.

"WHAT ARE YOU DOING NEZA! GO INSIDE AND CLOSE THE DOOR!"

Napatalon ako dahil biglang paghigit sa akin ni Mika. Kinabahan ako.

"WHY?" I almost shouted her.

"You really no have idea neza!" Nangagaliiting sabi nito sa akin.

Dali-dali naman niyang pinagsara ang ilang mga bintana at pintuan sa veranda.

"8:00 pm everyones on room, no ones open even the window kahit saglit o kahit katiting man lang. They're eyes are everywhere. So be aware."

"What?!" Nagugulohang tanong ko sa kaniya.

"Neza don't be so naive, You know that this school is not an ordinary just you think, this.is.different. when we say different theres something that we don't need to know."

Seryosong pagkakasabi niya sa akin.
Nakatitig lang ako sa kaniya. Nakaupo na kami sa bawat kama namin.

"I am a sophomore student in this school..." open up niyang sabi sa akin, tinignan ko siya at nakatingin lang siya sa lampshade na nagsisilbing ilaw naming dalawa. And I thought shes freshman. "At kahit kailan nong nagaral na ako dito hindi pa ako kailanman nakauwi sa amin. Even I have no home there. I'm living by my own. They say my mother are alive and I don't know where I find her. Pumasok ako dito dahil gusto ko. Minsan naring may lumapit sa akin isang babae na nasa edad 50's like that, sinabi niyang dito ako magaaral pag natapos ko na ang High school year ko. Libre lahat, walang kahit anong babayaran. Ang saya ko pa that time kasi may biyaya. Ang sabi niya pag buo na ang desisyon ko, Melanie Tariñes na pangalan ang banggitin ko. At yon, I'm here."

I remain silent that time at ganon din siya.

"First day of school ko that time, its such an odd. Everything is strange. Akala ko katulad ng ibang school ay ganoon rin but I'm wrong. All is wrong. This school is everything goes wrong. May mali ang paaralang ito and I am trapped...We are trapped."

Naluluhang kwento nito.

"First night parang wala lang katulad ng sa inyo may celebration but in second night don na nagsimula ang pagkalito ko. Hindi ko maipaliwanag, katulad ng sayo walang alam. Naglalakad pa ako non galing labas dahil nagtapon ng basura, Nagulat ako sa nakita."

She paused. And she stared me.

"A-anong nangyari mika?"

"They killed the woman who walking in the street papunta sa board natin."

"By whom? Did you saw the killer?"

"Rule number 33. If you have something found, don't you ever find the answers. But I saw them, they are three women even I don't saw their whole faces, I'm sure they are women because they wore a red sandals. They cover their whole faces, but the shape of their bodies and gestures they are ladies. Simula noon, tuwing sumasapit ang gabi at pagpatak ng alas otso palang sarado na lahat walang kahit na sino pa ang naglalakad kahit saan. Kaya I'm sorry for straddle you a while ago. Natakot din ako sa mangyayari."

Tinignan ko siya ng maigi at ganon din siya sa akin.

"AAAAHHHHHHHH HELLPPPP! NOOOOOOO!!!!!"

Kinabahan ako sa narinig ganoon din si Mika.

"They are starting, Nez."

"NNNNNNOOOOOOOOO!!!!!!!!! AAAAAAHHHHHhhhhh...."

Gusto kong umiyak ng umiyak, pano ba ako napunta sa lugar na ito. Hindi ito ang gusto ko.

Pero tinatagan ko ang loob ko, kung magpapatalo ako sa takot at kaba mamamatay ako dito at hindi ko na makikitang muli ang family ko.

"Mika, Is their anything para makalabas dito?"  mahinang tanong ko dito habang siya nakaupo parin at nakatingin sa taas ng kisame. Binalik niya ang tingin sa akin.

"I tried so many times Nez, but I failed. Rule number 97. If you think you'll escape and run. Wrong move. You can't. And see what's the consequences.."

Nilahad niya sa akin ang kanang kamay niya, at nagulat ako sa nakita. Her three fingers are gone. Tumalikod siya sa akin at pinakita ang nasa likod niya. Andaming pasa parang nilatigo.

"If you think to escape, you cant. never."

All of time, I need a simple of living.

No hassle, no problems, no secrets, no doubting, no thinking, no mistakes and no fake!

But when I entered this school were full of suspense and mystery or anything.

My life is ruined.

This

Is

Because

Of

Unbelievable

Happens.

How can I out this hell place!.

"If you think you need friend, leave that idea. No ones gonna do that and that's the rule.

In this world,

ECC Academey's

Not needed a friend."

Seryosong sabi niya at nahiga na.

Continuation............