İkinci ayımızda ilk kavgamızı ettik. Kavga demek güç aslında. Sen sustun, benim aptalca sözlerimi dinledin ve bu kadar düşüncesizce davranmama, seni bu kadar kırmama şaşırdın. Haklısın, hem de hep. Ama sensizliğe bu kadar yaklaşmamıştım daha önce. Ondan, bu yaşadıklarımız, yaşattığım üzüntü, kırgınlık, her ne varsa mutluluktan kat ve kat uzakta, ilk ve son olsun istiyorum sevgilim. Özür dilerim. Sana beni mutlu edemediğini düşündürdüğüm için. Sen ne kadar öyle olduğunu düşünsen de, ben aptalca konuşup bunlara sebep olsam da, unuttuğun çok şey var. Ben de bazen beni istemediğini düşünüyorum mesela. Ama biliyorum yanlış düşündüğümüzü, biliyorum beni deli gibi istediğini, biliyorsun seni herşeyden çok sevdiğimi. Bugün böyle olsun hiç istemezdim, seni kaybetmekten çok korktum. Birbirimiz için ağladığımız ilk gündü bugün. Bir daha yaşansın istmeiyorum. 'İlk günlerimizdeki gibi' keşkelerle yaşayalım istemiyorum. Hergün ilk günki gibi mutlu, huzurlu olalım. Sadece zamanla artan sevgimiz olsun değişen. Ve hep benim, ben de senin kalayım. Kokun, gözlerin, tenin, kalbin... Herşeyinle benimsin sen. Hepte öyle kalacaksın. Çünkü ben herşeyimle senin kalacağım. Bir daha asla sevdim deme! Çünkü bundan daha ağır bir söz olamaz benim için. Unutturabilirim umarım sana yaşattığım kırgınlığı ama her zaman pişmanlık duyacağımı bil. Sen affetsen bile eskisi kadar haklı bakamam gözlerinin içine. Ve benden ayrılabileceğini düşünme bile. Öyle bir ihtimal yok, gebertirim!
- Ben
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kahve Telvesi
ChickLit...Belki de dedikleri gibi bir yerden beni izleyen biri vardı. Büyüdükçe inançlarımı yitirip unuttuğum biri. Duymuştu belki de onu inkar eden düşüncelerimi ve sonunda halime acıyıp beni affetmişti. Onu benim karşıma çıkartmıştı. Böyle mi ispatlamak...
