Yemeği birlikte yediğimiz o akşam, dönüşte arabasını kullanmama izin verdi. İlk defa araba kullanacak olmak ve bunu öğretecek ilk kişinin o olması beni çok mutlu ediyordu. Heyecanlıydım. Tek istediğim arabaya birşey olmamasaydı. Arabasını çok severdi. Hatta benden sonra arabasına aşıktı. Ya da benden önce ona aşık bile olabilirdi. Ama bana verdiği değer daha fazla olmalıydı ki, bu bariz bir parıltıyla yansıyordu gözlerine.
Sürücü koltuğuna geçtim, hata yaptıysam bile sabırlı olmaya çalıştığının farkındaydım. Bu davranışı ile gözümde daha da tatlılaşıyor, kalbimde daha da derinleşiyor, kapalı kapılarımdan bir başkasını daha açıyordu. Sanki, kalbimdeki tüm kapıları açana kadar benden vazgeçmeyecekmiş gibiydi. Birden hızla giden bir arabadan söz edince panik oldum ve gaza bastım. Yokuş aşağı gaza basarken bir yandan da arkamda olduğunu sandığım arabayı görmeye çalışıyordum. Gözümü yoldan ayırıp o panikle aynalara bakmaya çalışırken önümdeki tümseği göremedim ve arabanın altını sürttüm. Arabanın lastikleri yol ile ilişkisini kesti bile diyebilirim. O esnada kafamı ona çevirip gözlerinin içine suçlu suçlu baktım. Mahcup olmuştum. Gözlerimdeki korkuyu, üzüntüyü gördüğünü ve bu yüzden kızamadığını bana daha sonradan söyledi. O günden sonra bir daha arabayı kullanmadım. Araba kullanırken kendime çok fazla güvenmemem gerektiğini söylerdi. Hızı, hızlı gitmeyi seviyordum. Kontrolsüz ve korkusuzdum. Kendimi bildiğim için, onun söylediklerini daha iyi anlayabiliyordum. Söylediği herşeyin benim iyiliğim için söylendiğini biliyordum bu nedenle. İyiliğimi düşündüğü için, bana sahip olduğu için, destek olduğu için.. Beni tüm kusurlarım ve iyiliklerimle sevdiği, sevebildiği için... Kalbimi bir tek onunla eşleştirebildiğim için... İnsan sevince, adıyla başka bir isim anılsın istemiyor. Yanında başka bir vücut soğuk geliyor en sıcak aylarda. Başka bakan, yabancı gözler hayal edemiyor yanında. İşte tam da bu yüzden. Biz kelimesi en güzeliydi. Biz olabilmek güzeldi. İşte tam da bu sebeple o, herşeyiyle farklıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kahve Telvesi
Genç Kız Edebiyatı...Belki de dedikleri gibi bir yerden beni izleyen biri vardı. Büyüdükçe inançlarımı yitirip unuttuğum biri. Duymuştu belki de onu inkar eden düşüncelerimi ve sonunda halime acıyıp beni affetmişti. Onu benim karşıma çıkartmıştı. Böyle mi ispatlamak...
