Marrying Agustina Del Mundo (Unedited)

Chapter 14

"Do you like Miss Del Mundo?" huminto si David sa paglakad habang hila niya ako. Hindi lumingon si David, nanatili'ng nakatalikod. Nakatingin lang din ako sa kanya.

"Why? You like my wife?" Matigas na tanong ni David.

"Yes."

Humigpit ang hawak sa akin lalo ni David. Hindi ako makatingin sa kanya, iyo'ng mukha kasi niya para'ng gusto niya'ng suntukin na lang si Travis.

"What?"

"I heared me, Mr. Gomez. I like Miss Del Mundo..." hindi pa din matanggal ang ngiti ni Travis habang nakatingin kay David at kapag lumilipat ang tingin sa akin. "She just your wife because of your debts..."

I heared a heavy sigh to David, It's really making me nervous, kung wala namang gusto sa akin si David sa akin hindi siya magiging ganito kay Travis, kaya mas lalo ako'ng naguguluhan sa kanya. I'm still nervous.

"David, let's—" hindi nagpatinag sa akin si David. Hindi siya nagpatangay sa hila ko. "Davi—"

"She's mine." Matigas niya'ng sambit kay Travis na may pagdiin. "You can't take her away from me." He pointed his eyes to him. "I'll break your bone..."

"David!" Hinila ko na siya pasalamat na lang sumabay siya. Tininignan ko si Travis na hanggang ngayon nakangiti pa din.

"Nakakatawa'ng tignan...na nagseselos kana..." Travis shaked his head to David. "Wala ka namang magagawa kung gusto ko si Miss Del Mundo."

"David, tara na."

"Ingat ka, Miss Del Mundo..." tumango sa akin si Travis bago ko tuluyang hinila si David pababa ng rooftop. Hila-hila ko siya dahil ang bakit niya, inis na inis pa din talaga siya.

"Pwede ba, David!" Sigaw ko sa kanya pagpasok namin ng opisina ni Daddy, wala siya ngayon dito dahil may meeting sa kabila. Tinulak ko siya para makapasok na. "Ano ba—"

"Kaya mo ba ako iniiwas dahil sa Alfonso na 'yun?" Tinignan niya ako, tingin na naiinis pero naroon pa din ang pagiging kalmdo sa akin. "Tell me, ano'ng wala kay Travis na wala sa akin? Bakit ganito ka sa akin? Hindi ba kita pwede'ng hindi magustuhan?"

Damn, This is too much, I don't really want this! Never!

Lumapit siya sa akin ng may lungkot sa mukha. "I like you...I don't know...but trust me I like you. I really do."

Hinawakan niya ang siko habang ako patuloy na umiiling at lumalayo sa kanya.

"Please, David—"

"Why you can't trust me? Just for this one...only for this."

"No...You're just confused...bakit naman ang bilis?" Tinulak ko siya palayo sa akin.

Puno'ng-puno ng sakit ang mga mata niya.

"I like you! I really do! Bigla na lang ako'ng nagising ng isa'ng araw gusto na kita!" Nagsimula ulit siya'ng lumapit pero pinigilan ko at lumayo ako. "Please, believe me...I like—"

"You just like me...It's will be faded soon, David..."

"No...Never...I can't..."

"I can't understand why are you doing this..."

Inabot niya ako, inabot niya ako'ng puno'ng-puno ng pagmamakaawa.

Hindi ko man ipagkaila, naapektuhan ako sa mga tingin niya.

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko.

"Even myself. I can't understand." Tinignan ko ang mga mata niya. "I'm not sure...I know even you is not..."