Tuhaf Hayatımdaki Küçük Sırlar

Parmak Çocuk

Sarah, gözlerini dikmiş olduğu duvardan çekmeden öylece hayatını gözden geçirdi. Sarah annesine ve annesinin söylediği her şeye neden böylesine sıkı sıkıya bağlı olduğunu düşündü. Bu hayatta bir tek ona sahipti. Onu üzmek ya da kırmak hiçbir zaman istememişti ve kanısına göre; genç kız bu yüzden onun söylediği hiçbir şeye karşı çıkmıyordu. Annesinin seviyordu ve o... Annesiydi. Ona saygı duymalı ve söylediklerini dinlemeliydi. Böyle öğrenmişti ve bunu ona küçüklüğünden beridir de öğreten kişi annesiydi.

Durumun ironisine gülümsemeden edemedi. Manipüle edildiğinin şimdi farkında olması acıydı ama bir klon tarafından yapılan köpek benzetmesine katıldığı kadar katılmıyordu da. Bir köpek sadece sahibini sevdiği ve iyi eğitildiği için sahibi ne derse onu yapıyordu. Sarah acı da olsa kabul ettiği bir şey varsa o da annesinin asla yanılmadığını ve ne yapma dediyse hepsinde haklı olduğunu gördüğü için annesi ne derse yapıyordu. Annesi her zaman haklıydı ve yanıldığı tek bir ana rastlamamıştı. Babasını bulma konusunda da hep genç kızı uyarmış ve işin peşini bırakması gerektiği gerek üstü kapalı gerekse açık açık ona söylemişti ve Sarah görüyordu ki annesi öldükten sonra bile haklıydı.

Annesinin onu manipüle ettiği gerçeğini atlamıyordu ama annesinin onu kullandığını da düşünmüyordu. Amacının korumak olduğu açıktı. Nelerden korumaya çalıştığını da şimdi anlıyordu ama Sarah: 'Gerçeği bilsem nasıl olurdu acaba?' diye düşünmekten kendini alamıyordu. Annesi ona dürüst davransa genç kız kötülüğü yine seçmezdi ki. Yine o ne derse onu yapardı. Sarah annesine asla karşı gelmezdi ama tabii ki ergenliğiyle birlikte artan asiliğini annesinin gördüğünü ve ona güvenmediğini biliyordu. Sarah kendisine güveniyordu ama annesi için aynı şey söylenemezdi.

Genç kızın iyice bulanmış olan kafasını gören klon, durdu ve kızı inceledi. Tam istediği kıvama gelmişti genç kız ama klonun son bir hamlesi daha vardı. Klon kızın, sadece bu kadarla ona yardımı seçmeyeceğini biliyordu. Ona daha güçlü kanıtlar ve ikna yöntemleri gerekiyordu ve klon buna sahipti.

Klon kızı düştüğü bu duygulardan çekip çıkarırcasına kolundan tuttu ve " Hadi!" dedi. "Sana tüm bunları ispatlayacak elimde başka şeylerde var."

Sarah şaşkınlıkla kafasını çevirip ona dokunan klona baktı. Ona dokunduğu için bükülen elinin acısı hala yerindeydi ve klonun parmağıyla sıktığı yerlerde morluklar mevcuttu. Sarah, açıkçası böyle bir hamle beklemiyordu ve şuan ondan ürküyordu.

Klon yerinden kıpırdamayan genç kızı görünce, bıkkınlıkla gözünü devirdikten sonra kızın kolunu çekiştirerek, peşinden sürükledi.

Klonun bu çekiştirmesine karşı koymayan Sarah şaşkındı ama klonun onu çekiştirip götürmesine izin vererek peşinden sürüklendi. Nereye gideceklerini gerçekten merak ediyordu.

Klon kızı, asansöre bindirip eksi üçe bastıktan sonra kızın kolunu bırakmadan aşağı inene kadar sabırsızlıkla yerinde kıpırdandı ve kapı açılır açılmaz genç kızı yine sürükleyerek hızla yürüdü.

Klon bir projeksiyonun loş ışığından başka hiç ışık olmayan bir odaya getirdiğinde kızın kolunu bıraktı ve öne doğru yürüyerek, nizami bir şekilde dizilmiş sandalyelerin önüne geldi ve Sarah'ı davetkar bir jestle yanına çağırdıktan sonra kendisi de rastgele bir tanesine oturdu.

Sarah kadının jestini gördü ve ona doğru ilerledi ama gözünü de perdeden ayıramıyordu. Odada bir perdeye yansıtılmış olan bir bebek görüntüsü kızın dikkatini cezbediyordu. Sarah tanıdık bulduğu yüze bakarak klona yaklaşırken birden kafasına dank etti. Bu bebek biraz önce fotoğrafta gördüğü bebekti.

Küçücük bedenini koydukları kuvözün içinde bir nokta gibi duran bebeğe, Sarah acımayla karışık merhametle baktı. Sarah bu kadar küçük bir canlının büyüyüp bir insan olduğuna inanmakta güçlük çekiyordu. Hissettiği duygularla bebeğe bakmayı sürdürürken gördüğü başka bir karaltıyla gözlerini ekrandan çekti ve sağ tarafına döndü.