Όμορφη Καταστροφή.

Κεφάλαιο 16

‘’Μπέλλα; ‘’ με ρώτησε ο Πάνος.

‘’Ναι;’’ Απάντησα.

Το πρόσωπό του ήταν σφιγμένο και τα μάτια του είχαν μία ανησυχία καθώς  με κοιτούσε. ‘Ήταν ανήσυχος ..μπορώ να πω και αγχωμένος. Μου έπιασε τα χέρια, και ξεκίνησε να τα χαϊδεύει απαλά , στέλνοντας σπίθες σε όλο το σώμα μου.

Τα μάτια του κλειδώθηκαν με τα δικά μου και του χάρισα ένα μικρό χαμόγελο που μου το ανταπέδωσε αμέσως.

‘’ Έχω αισθήματα για εσένα. Από τότε που σε γνώρισα η σκέψη σου με έχει καταλάβει ψυχή και σώμα.  Είσαι η μόνιμη σκέψη μου από τότε που σε γνώρισα , είσαι ο άγγελός μου , είσαι όλα όσα έψαχνα να βρω.. Κάθε φορά που είσαι κοντά μου νιώθω ευτυχισμένος. ‘’

Η εξομολόγησή του, όπως ήταν φυσικό με έπιασε απροετοίμαστη. Δεν ήξερα πώς να του απαντήσω ή τι να του πω. Η αλήθεια είναι ότι έχω αισθήματα για τον Πάνο, αλλά δεν είναι τόσο δυνατά όσο εκείνου. Χαίρομαι ειλικρινά όποτε είμαι μαζί του , με κάνει να νιώθω ξεχωριστή και όμορφη, αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι αρκετό.

Δεν θέλω να τον πληγώσω , αλλά ούτε και να τον απορρίψω. Αν δεν ήταν στη μέση αυτός όλα θα ήταν μια χαρά . Θα του έδινα την ευκαιρία που άξιζε και θα την χρησιμοποιούσε σωστά. Δεν θα με απογοήτευε , ούτε θα με πλήγωνε. Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι αυτός. Δεν είναι ο Γιάννης.

‘’Ε-εγώ – ‘’ πήγα να του πω πως δεν νιώθω ακριβώς το ίδιο, αλλά για κακή μου τύχη εμφανίστηκε στο σκηνικό ο Γιάννης ο οποίος φιλούσε την πολυαγαπημένη μου φίλη με τόση ένταση που έφτασα σε σημείο να πιστεύω , πως ο ένας θα φάει τον άλλον αργά ή γρήγορα.

Στο θέαμα αυτό ένιωσα την καρδιά μου να πονούσε  τόσο – που είμαι σίγουρη πως μια έκφραση λύπης είχε κατακτήσει τα χαρακτηριστικά μου.  Γρήγορα όμως επανέφερα το πρόσωπό μου σε μία κενή έκφραση αγνοώντας την ζήλεια και τον πόνο που σιγόβραζε μέσα μου.  

Ο Πάνος, τους κοίταξε με απέχθεια και ξαναγυρίσαμε ξανά στην υποκείμενη συζήτησή μας, ενώ παράλληλα ευγνωμονούσα τον Θεό που δεν μας κατάλαβε και συνέχισε να φιλάει την κοπελιά .

‘’Και εγώ έχω αισθήματα για εσένα .’’ είπα λίγο πιο δυνατά από όσο έπρεπε-ελπίζοντας κατά βάθος πως θα με άκουγε. ‘’αλλά, δεν ξέρω αν τα αισθήματα μου είναι τόσο δυνατά όσο τα δικά σου.’’ Του εξήγησα με ειλικρίνεια , χαμηλόφωνα αυτή τη φορά.

Ξάφνου, το πρόσωπό του φωτίστηκε έπειτα από την δήλωση μου και ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα πρόσωπά μου καθώς φιλιόμασταν. Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα αλλά δυστυχώς η ανάγκη για οξυγόνο υπερίσχυσε.