Όμορφη Καταστροφή.

Κεφάλαιο 12

Η πόρτα του σπιτιού μου χτύπησε.Ο Πάνος είναι εδώ. Τρέχω γρήγορα να ανοίξω την εξώπορτα, αφού πρώτα τσεκάρω τον εαυτό μου μία τελευταία φορά στο καθρέφτη του υπνοδωματίου μου!

Πήρα μια βαθιά ανάσα πριν γυρίσω το χερούλι της πόρτας, αλλά από ότι φαίνεται η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου σήμερα- ακόμα και αν σήμερα είχα γενέθλια.

" Γιάννη; Τι δουλειά έχεις εδώ; " τον ρώτησα και παρατήτησα ότι στα χέρια του κρατούσε ένα γλυκό που φαινόταν νοστιμότατο.

"Εμ, μου το έδωσε η μαμά μου, να σας το φέρω , μιας που έχεις γενέθλια. " απάντησε κάπως αμήχανα περνώντας το χέρι του μέσα από τα σκουρόχρωμα μαλλιά του.

" Πες της ότι την ευχαριστώ πολύ. Θα σου έβαζα λίγη τούρτα αλλά δεν έμεινε κουταλιά. " του αποκρίθηκα.

Εκείνος μου απάντησε πως δεν τον πειράζει. Έπειτα από αυτό και για λίγα λεπτά αργότερα επικράτησε μια αμήχανη ησυχία με τον καθένα από εμάς να είναι χαμένος στις δικές του σκέψεις, μέχρι που ο Γιάννης αποφάσισε να μιλήσει και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

"Μιας που είναι τα γενέθλιά σου και από ότι κατάλαβα δεν έχεις να κάνεις τίποτα," -είπε και έξυσε τον σβέρκο του- "τι θα έλεγες, να πάμε να φάμε στην πιτσάρια Arnoza στο δίπλα χωριό και έπειτα να πάμε μια βόλτα στην παραλία; "

Παρόλο που η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά πιέζοντας με να αποδεχτώ την πρότασή του, το μυαλό μου -και η κοινή λογική μου- έπρεπε να αρνηθούν την πρότασή του, καθώς γνώριζαν πάρα πολύ καλά ότι ήταν-και είναι - παίχτης και καρδιοκατακτητής που κολλάει το πολύ μία εβδομάδα με κάθε κορίτσι.

Ενημερώθηκα-ευτυχώς- για το δικό μου καλό από την Άρια καθώς και από άλλα κορίτσια της περιοχής του που άφησε πληγωμένες στο πέρασμά του , γεγονός που με οδηγεί και με αναγκάζει να τον μισώ-ακόμη και αν αυτό είναι παντελώς αδύνατον.

"Δυστηχώς πρέπει να αρνηθώ την προτασή σου, γιατί όπως σου έχω ξαναπεί δεν ενδιαφέρομαι και επιπλέον έχω ραντεβού το οποίο όπου να'ναι θα εμφανιστεί. Α!Έφτασε!Πρέπει να φύγω,τα ξαναλέμε! " του απάντησα με όση ξινίλα μπορούσε να βγάλει κάποιος. (Θα με περνούσαν πολύ εύκολα και "σκύλα", αν κάποιος δεν με είχε γνωρίσει προσωπικά.)

Έπιασα τον Πάνο από το μπράτσο και του χάρισα ένα μεγάλο χαμόγελο- το χαμόγελο της Trident που λέει και η Έμιλυ- και ενώ απομακρινόμασταν γύρισα να κοιτάξω τον Γιάννη και παρατήρησα ότι τα χέρια του είχαν γίνει γροθιές και το σαγόνι του είχε σφίξει  ενώ το πρόσωπό του είχε γίνει κατακόκκινο από το θυμό.