𝐃𝐄𝐀𝐑 𝐖𝐈𝐍𝐓𝐄𝐑 | 𝐆𝐆𝐔𝐊𝐌𝐈𝐍

•열•

《Είμαι καλός;》ρώτησε αγχωμένα ο Jimin καθώς κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη του αυτοκινήτου του.《Yah, Jiminahh. Είσαι μια χαρά.》του είπε ο Jeongguk ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου με το κουτί στα πόδια του.

Από την μέρα που ο Jimin έφερε το κουτί στο σπίτι του, τρεις μέρες πριν δηλάδη, τα ξανά διάβαζε κάθε βράδυ για να μπορέσει να τα απομνημονεύσει αλλά όπως είναι φυσικό, η δυσλεξία του χειροτέρευε με κάθε επανάληψη κάποιου κειμένου. Τα γράμματα του Jimin όμως άξιζαν αυτήν την ταλαιπωρία σκέφτηκε.

Ήταν ερωτικά γράμματα που απευθύνονταν για άλλο άτομο αλλά σκεφτόταν ότι αυτό το άτομο ήταν αυτός, κάτι που τον έκανε να νιώθει πιο ζεστός μέσα του από ότι το φυσιολογικό. Θα ήθελε όσο τίποτα άλλο να υπήρχε κάποιος που θα τον έβλεπε όπως ο Jimin έβλεπε τον Taehyung.

Τι τυχερός σκεφτόταν κάθε φορά που διάβαζε τα γράμματα.

Ήθελε έναν Jimin στη ζωή του και αν το σύμπαν του τον έδινε θα τον πρόσεχε όσο τίποτα άλλο.

《Πάμε;》ρώτησε ο Jeongguk τον Jimin, ο οποίος βρισκόταν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο και κοιτούσε τα μαλλιά του.《Τώρα τώρα.》του απάντησε βιαστικά ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο μαύρο ζιβάγκο του.

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγει και ακολούθησε τον Jeongguk στο σπίτι στον απέναντι δρόμο. Άφησε τον μικρότερο να περπατήσει μπροστά του όσο αυτός σκεφτόταν τι θα πει στον Taehyung μόλις τον δει.

Γεια με θυμάσαι; Όχι όχι.

Taehyung, είμαι ο Jimin από την κατασκήνωση πριν έξι χρόνια, όχι όχι.

《Παρακαλώ;》απάντησε η γυναίκα μόλις άνοιξε την πόρτα στα δύο αγόρια, τα οποία υποκλίθηκαν μπροστά της.

《Καλησπέρα, συγγνώμη για την ενόχληση, λέγομαι Jeon Jeongguk και μένω στο παλιό σας διαμέρισμα.》της είπε με μια παύση.《Ήρθε σε εμένα ένα πακέτο για τον γιο σας το οποίο είχε χαθεί στο ταχυδρομείο.》συνέχισε.《Αλήθεια; Πρέπει να μπήκες σε μεγάλο κόπο να μας βρεις, συγγνώμη για αυτό.》του είπε η γυναίκα.

《Δεν υπάρχει πρόβλημα, είχα βοήθεια.》της είπε με χαμόγελο καθώς έδειξε τον Jimin από πίσω του.

《Είναι στο σπίτι ο Taehyung;》ρώτησε ο Jimin.《Έχει μετακομίσει εδώ και μερικά χρόνια, μένει κοντά στο πανεπιστήμιο, μην ανησυχείτε θα περάσει αύριο από δω και θα του δώσω το πακέτο. Σας ευχαριστώ για τον κόπο σας.》είπε η γυναίκα και πήρε το κουτί από τα χέρια του Jeongguk.

Αμέσως ένιωσε άδειος όπως τις μέρες πριν πάρει τα γράμματα.

《Η αλήθεια είναι.》είπε ο Jimin και προχώρησε ένα βήμα μπροστά.《Είμαι παλιός γνωστός του Taehyung και χάσαμε επαφές και θα ήθελα πολύ να τον δω.》συνέχισε.《Αλήθεια; Από που;》τον ρώτησε.《Κάναμε παρέα στην κατασκήνωση πριν έξι χρόνια.》της απάντησε.《Ααα, θυμάμαι. Είσαι ο Jimin, σωστά;》είπε η γυναίκα με χαμόγελο και ο Jimin της έγνεψε.

《Ωραία, μπορείς να περάσεις αύριο το απόγευμα, όταν θα έρθει ο Taehyung.》του είπε.

Η γυναίκα τους χαμόγελασε για μια τελευταία φορά και έκλεισε την πόρτα με το αγαπημένο κουτί του Jeongguk στα χέρια της.

《Πάμε για καφέ;》ρώτησε αμέσως ο Jimin πριν πει το οτιδήποτε ο μικρότερος.《Θα σε κεράσω, εφόσον με βοήθησες με την εργασία.》είπε ο Jeongguk όσο περπατούσαν προς το αυτοκίνητο.《Με τίποτα.》είπε ο Jimin και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου του.《Με βοήθησες να βρω τον Taehyung, τα έκανες όλα εσύ. Το να σε βοηθήσω με την εργασία σου είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.》συνέχισε μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο και ο Jeongguk.

《Τότε.》είπε ο μικρότερος.《Γιατί δεν με βοηθάς με όλες τις εργασίες μου;》τον ρώτησε.

《Μπορώ να σε βοηθήσω σε πολλά πράγματα Gguk, αρκεί να το θέλεις.》είπε ο μεγαλύτερος βάζοντας μπροστά το αυτοκίνητο.

©𝐋𝐚𝐜𝐡𝐫𝐢𝐦𝐜𝐬𝐞✦