𝐃𝐄𝐀𝐑 𝐖𝐈𝐍𝐓𝐄𝐑 | 𝐆𝐆𝐔𝐊𝐌𝐈𝐍

•둘•

Είχαν περάσει τρεις μέρες από τότε που πήγε και επισκέφτηκε το πατρικό του Jimin για να παραδώσει τα γράμματα, θα πήγαινε να τον ψάξει στο πανεπιστήμιο αλλά είχε καταπιαστεί τόσο με τις εργασίες του που το είχε ξεχάσει εντελώς. Άσε που έρχονταν οι φίλοι του όλοι την ώρα στο σπίτι του και τον ενοχλούσαν.

《Είδα και εσένα στο όνειρο μου.》είπε ο Hoseok κάθως ξάπλωνε στον καναπέ του Jeongguk, όσο ο μικρότερος καθόταν στο πάτωμα με τον λάπτοπ του δουλεύοντας πάνω στην εργασία του.《Και τι είδες;》τον ρώτησε όσο διάβαζε τον πρόλογο για 15η φορά. Ένιωθε πως κάτι δεν είναι σωστό και πάσχιζε μία ώρα τώρα να βρει τι ήταν τόσο λάθος που του χαλούσε την αισθητική της εργασίας του.

Η αλήθεια είναι ότι από μικρός είχε πρόβλημα με το να διατυπώνει την άποψη του με το σωστό λεξιλόγιο στο χαρτί. Προσπαθούσε να διαβάζει όσα περισσότερα βιβλία μπορούσε για να αναπτύξει το λεξιλόγιο του αλλά πάντα κάτι τον εμπόδιζε από το να παρουσίασει τις ιδέες του όπως ακριβώς ήθελε.

《Είδα πως είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μου και πως ο Namjun κυνηγούσε τον Υungi ενώ εσύ όλη την ώρα με τραβούσες και μου έλεγες να σου δείξω κάποια βιβλία που είχα αλλά τελικά μου τα έκλεψες.》διηγήθηκε ο μεγαλύτερος με το βλέμμα του να είναι καθηλωμένο στο ταβάνι του διαμερίσματος.

《Θα μπορούσα να το κάνω, έχεις φοβερά βιβλία.》είπε ο Jeongguk με το βλέμμα του ακόμα στο λάπτοπ.《Μου έστειλε μήνυμα ο Namjun και με ρώτησε αν θα βγούμε το βράδυ.》είπε ο Hoseok και έκατσε κανονικά στον καναπέ.《Δεν είμαι πολύ σίγουρος. Θέλω να ξανά δω την εργασία.》είπε ο μικρότερος πέρνοντας επιτέλους τα μάτια του από την οθόνη.

《Μία εβδομάδα την κοιτάς, είμαι σίγουρος ότι είναι αψεγάδιαστη.》είπε ο Hoseok κοιτώντας τριγύρω το καθιστικό του άλλου αγοριού.《Δεν ξέρω Hobi. Νιώθω ότι κάτι είναι εκτός.》είπε και έξυσε το σβέρκο του.

《Θα την διαβάσω και θα σου πω αν κάτι δεν ταιριάζει.》είπε ο μεγαλύτερος. Σηκώθηκε από τον καναπέ για να κάτσει δίπλα από τον Jeongguk να διαβάσει την εργασία αλλά έτσι όπως σηκώθηκε παρατήρησε πίσω από το αγόρι ένα κουτί παπουτσιών. Αντί να κάτσει δίπλα από τον μικρότερο, πήγε κατευθείαν στο κουτί.

《Πήρες καινούργια παπούτσια;》τον ρώτησε καθώς σήκωσε το κουτί.《Α όχι.》του απάντησε ο Jeongguk και έτριψε ενοχλημένα το μέτωπο του.《Είναι ένα πακέτο για αυτόν που έμενε εδώ πριν από εμένα.》συνέχισε κοιτώντας τον Hoseok να κάθεται δίπλα του με το κουτί στα χέρια του.《Τι φάση; Τι γράμματα είναι αυτά;》ρώτησε ο μεγαλύτερος καθώς έψαχνε τα γράμματα.

《Όπως φαίνεται αυτός που το έστειλε ερωτεύτηκε αυτόν που έμενε εδώ όταν ήταν σε μια κατασκήνωση και του έστειλε τα πράγματα όταν γύρισε σπίτι αλλά χάθηκαν στο ταχυδρομείο και τα βρήκαν πριν λίγες μέρες.》του εξήγησε ο Jeongguk.

《Και εσύ γιατί τα κράτησες;》τον ρώτησε ο Hoseok.《Σκέφτηκα ότι θα έβρισκα πιο εύκολα αυτόν τον Taehyung από ότι αυτοί στο ταχυδρομείο.》του απάντησε.《Μετά όμως σκέφτηκα μήπως αυτός ο Jimin δεν θέλει να πάνε τα γράμματα μετά από τόσα χρόνια και τώρα ψάχνω αυτόν.》συνέχισε.

《Γενικώς σκέφτεσαι πολύ.》είπε χαριτωμένα ο Hoseok και χάϊδεψε παιχνιδιάρικα τα μαλλιά του μικρότερου.《Κατέληξες κάπου;》τον ρώτησε μόλις στάματησε να πειράζει το κεφάλι του.《Πήγα στο πατρικό του και μου είπαν ότι είναι στο τμήμα φιλολογίας και μένει στο Yongsan-dong 2.》του είπε παίρνοντας από τα χέρια του το κουτί με τα γράμματα.

《Πολύ κοντά σου.》είπε σκεπτόμενος ο Hoseok.《Θα ρωτήσω τα αγόρια αν τον έχουν ακουστά.》ξανά είπε.《Ευχαριστώ Hyung.》είπε με χαμόγελο ο Jeongguk.

《Δώσ'μου τώρα αυτή την εργασία σου, μπας και βγούμε έξω καμιά μέρα.》είπε ο μεγαλύτερος και πήρε το λάπτοπ του Jeongguk από το πάτωμα.

©𝐋𝐚𝐜𝐡𝐫𝐢𝐦𝐜𝐬𝐞✦