𝐃𝐄𝐀𝐑 𝐖𝐈𝐍𝐓𝐄𝐑 | 𝐆𝐆𝐔𝐊𝐌𝐈𝐍

•다섯•

《Δεν θα πας σήμερα;》ρώτησε ο Yungi.《Όχι.》απάντησε ο Jeongguk κουβαλώντας το κουτί στα χέρια του. Είχε πει στον εαυτό του ότι δεν θα πάει σήμερα να ψάξει αυτόν τον απρόσωπο Jimin αλλά παρόλαυτα δεν μπορούσε να αφήσει το κουτί στο σπίτι του, τόσες μέρες που το κουβαλάει ένιωθε περίεργα όταν δεν το είχε μαζί του.

《Γιατί; Τα παράτησες;》τον ρώτησε ο μεγαλύτερος και τον έσπρωξε ελάχιστα όσο περπατούσαν κατά μήκος του διαδρόμου.《Όχι, απλά κουράστηκα και έχασα ήδη πολλά μαθήματα.》του απάντησε.《Τότε γιατί έχεις το κουτί μαζί σου;》τον ξανά ρώτησε κοιτώντας το μπορντό κουτί.

《Δεν μπόρεσα να το αφήσω σπίτι.》είπε ο Jeongguk.《Ή μήπως το πήρες σε περίπτωση που αλλάξεις γνώμη και πας να τον ξανά ψάξεις.》υποτίθεται ότι θα έπρεπε έχει και ένα ερωτηματικό στο τέλος αλλά ο Yungi ήταν σίγουρος πως αυτή ήταν περίπτωση.

《Ίσως, δεν ξέρω.》απάντησε με αβεβαιότητα ο μικρότερος.《Έχεις μία ώρα κενό τώρα, πάνε δες μήπως κάποιος τον ειδοποίησε.》είπε ο Yungi.《Εφόσον συνάντησες άτομα που τον γνωρίζουν λογικά θα τον έχουν ενημερώσει.》συνέχισε.

《Είσαι σίγουρος;》τον ρώτησε ο Jeongguk.《Αρκετά.》του απάντησε.

《Καλά.》είπε ο μικρότερος και σταμάτησε επί τόπου.《Κράτησε μου θέση στη λέσχη, θα έρθω για μεσημεριανό.》ξανά είπε πριν φύγει.

//

《Συγγνώμη μήπως έχεις δει ένα αγόρι που ψάχνει για τον Park Jimin;》ρώτησε ο Jin μια κοπέλα που καθόταν σε ένα παγκάκι στο προαύλιο της σχολής.《Τώρα ψάχνεις εσύ αυτόν;》γέλασε η κοπέλα.《Γίναμε λίγο μπουρδέλο.》είπε ο μεγαλύτερος.《Κάτι κατάλαβα.》του είπε.《Συνήθως είναι κοντά στο συντριβάνι αλλά ακόμα δεν τον έχω δει, ίσως να μην έρθει σήμερα.》συνέχισε.《Καταλάβα, σε ευχαριστώ.》της είπε με υπόκλιση.

《Τον Jeongguk λες;》ρώτησε ένα αγόρι.《Έτσι τον λένε;》ρώτησε ο Jimin.《Ναι, σε ψάχνει εδώ και λίγες μέρες.》του απάντησε.《Είναι ψηλός, με καστανά μαλλιά, πολύ όμορφος.》είπε το αγόρι.《Τον είδες σήμερα πουθενά;》τον ρώτησε.《Όχι ακόμα, συνήθως ερχόταν από τις 9 το πρωί.》απάντησε το άλλο αγόρι.

Τότε το αγόρι σταμάτησε να κοιτάει τον Jimin και κοιτούσε από πίσω του με μεγάλη προσήλωση.

《Νομίζω ότι είναι αυτός εκεί.》ξανά είπε στον Jimin δείχνοντας το αγόρι που περπατούσε προς την σχολή με ένα κουτί παπουτσιών στα χέρια του. Περίμενε να πλησιάσει ακόμα πιο κοντά και ξανά μίλησε.

《Ναι αυτός είναι. Δεν έχει αφήσει ούτε στιγμή το κουτί από τα χέρια του.》είπε.

《Σε ευχαριστώ πολύ.》υποκλίθηκε βιαστικά και έφυγε ο Jimin προς το μέρος του αγοριού που περπατούσε αργά προς την σχολή.

《Συγγνώμη!》του φώναξε ο Jimin και το αγόρι αμέσως σταμάτησε τον βηματισμό του περιμένοντας να τον πλησιάσει.《Είσαι ο Jeongguk σωστά;》τον ρώτησε.《Πως με ξέρεις;》ρώτησε ύποπτα ο μικρότερος.《Έγινες ορόσημο στη σχολή.》γέλασε ο Jimin.《Είμαι ο Park Jimin, άκουσα ότι με ψάχνεις.》ξανά είπε και είδε στο πρόσωπο του Jeongguk να περνάει μια αίσθηση ανακούφισης.

《Επιτέλους!》του φώναξε με χαρά, αλλά ο Jimin γέλασε με την ανταπόκριση του.

《Έχω αυτό για εσένα.》του είπε και του έδωσε το κουτί με τα γράμματα. Μόλις το έδωσε, ένιωσε ένα αίσθημα κενού να διαπερνά την ραχοκοκαλιά του. Είχε διαβάσει τόσες πολλές φορές τα γράμματα που είχε δεθεί με τον δεκαπεντάχρονο Jimin και του ήταν αρκετά δύσκολο να τον αποχωριστεί μετά από τις τόσες μέρες που χρειάστηκε για να τον μάθει.

《Τι είναι αυτό;》ρώτησε ο Jimin, όμως καταβάθος θα αναγνώριζε παντού αυτό το κουτί.

《Είναι τα γράμματα που έστειλες στον Kim Taehyung.》του είπε ο Jeongguk.《Και γιατί τα έχεις εσύ;》τον ρώτησε.《Μεγάλη ιστορία, θες να κάτσουμε κάπου; Με πεθαίνουν τα πόδια μου.》είπε ο μικρότερος.

《Ναι φυσικά. Πάμε στην καφετέρια.》είπε με χαμόγελο ο Jimin καθώς χάθηκαν τα μάτια του και στην θέση τους να εμφανίζονται δύο μισοφέγγαρα. Μόλις τα είδε ο Jeongguk δεν κρατήθηκε και χαμογέλασε και αυτός με το πόσο όμορφα ήταν.

《Αυτός είναι ο Jeongguk;》ρώτησε ένα ψηλό αγόρι που πλησίαζε το ζευγάρι που περπατούσε προς την καφετέρια.《Όλοι με μάθατε;》ρώτησε ο μικρότερος έκπληκτος.《Αυτά παθαίνεις που με ψάχνεις σε όλη την σχολή.》του είπε ο Jimin.

《Έπρεπε να σε βρω απεγνωσμένα.》είπε ο Jeongguk τραβώντας την προσοχή του Jimin.

©𝐋𝐚𝐜𝐡𝐫𝐢𝐦𝐜𝐬𝐞✦