When He Hold Her (La Dominic Series #1)

Kabanata 33

Kabanata 33

"Right," Mabilis kong inalis ang kamay sa kanya. He looked afraid when I refused to hold him. Nangilid ang luha sa akin.

Galit ako, sa totoo lang. But then the thought of him leaving making me sad. And the truth that he's lying to me makes it more painful for me to think. Bakit hindi niya sinabi. Kasi naawa siya? I could support him whenever he will be.

"Tapos ka na ba kumain? We can clean our things now," mahinahon kong sinabi pero mahihimigan parin ang pait doon.

I'm glad that I can remember these things. I'm glad that even that I can forget, I can still remember it. Pero hindi ko alam na kahit malilimutan ko ang isang bagay, may pagkakataon parin na kahit hindi mo maalala at kahit maalala mo. Masakit parin.

Siguro tama lang. Adriano never liked me. I never feel the affection from him before. Kaya noong nakikita ko iyon kay Slater, I became comfortable woth him.

Thinking it that now. We never close to each other. Intimidated pa ako dahil tahimik lang siya at minsan malalim ang tingin. Kaya nakakatakot lumapit sa kanya noon.

Paano nga ba kami napunta dito?

I want to blame myself for not having a strong memory. Even this simple details I can't remember. Basta naging kami. Basta naging close kami. Basta naging magkaibigan kami. Pero ganon na lang ba?

"Slater, I just wanna know." Umayos ako ng upo at hgayon ay maayos siyang hinarap.

He was in an awe. Nasa mata rin ang kakaonting takot. Na mas kinagagalit ko.

Bakit ka matatakot? This only testify that he did something wrong while I don't know anything. Wala ka naman kasalanan. Pero bakit ka ganyan. I don't want to make it like he did something that I don't even know kasi masasabi ko na kilala ko siya.

Kilala ko siya.

Kahit ang totoo, nalilimutan ko na onti-onti ang mukha niya.

The reason why I always take my notes with me because I had a hard time to recognize them. Ang weird. Natatandaan ko kung sino sila pero hindi ko makilala kung ano ang mukha nila.

But that doesn't concern me, I am more concern to him now.

Kasi feeling ko ngayon para akong tanga. Sa tinagal tagal namin. Hindi ko kinuwestyon iyon, kasi may tiwala ako sa kanya.

Tiwalang hindi niya hiningi pero kusa kong binigay kasi kahit hindi ko aminin sa sarili, alam na alam ko... na gusto ko siya.

"Sabihin mo ang totoo sa'kin kasi ilang buwan ko na 'tong tinanong sa sarili ko pero hanggang ngayon hindi ko parin alam ang sagot." I sniffed. My eyes starting to turn hot.

Mababaw ang mata niya katulad ko. Pero tingin ko gawa lang iyon ng hindi niya alam ang gagawin. Samantalang ako, nagpipigil ng luha.

"Kailan naging tayo? Kailan kita sinagot? O naging tayo ba? Sabihin mo ang totoo."

I saw how his face muscles clenched on my questions. Ang kaninang mababa niyang mata ay onti-onting nagpakita ng pait na emosyon na kinatawa ko. Bakit ka masasaktan? Hindi ba daoat kung totoong niloko mo nga ako, ako dapat ang masasaktan dito?

"Sabihin mo, Slater. Tayo ba talaga o hindi?" Hamon ko ng hindi siya nagsalita. "I am clueless. Always. Pero hindi ako nagtanong kasi feeling ko totoo. Totoo 'to."