Johnlock

XVI

Nie pewnie otworzyłem drzwi do budynku. Od razu w oczy wbijał się blask światła od mieszkania pani H. Zapukalem do niej. Od razu otworzyła drzwi.
- Przepraszam za swoje dzisiejsze zachowanie. Byłem zły i wyżyłem się na pani czego bardzo żałuję. Jednak nie musiała pani czepiać się mojego ubioru... - Spojrzala na mnie wrogo. - Przepraszam. - uśmiechnąłem się lekko. Zza pleców ukazałem jej bukiet róż. - Mam nadzieję, że się pani podobają. Kwiaciarz mówił, że kobieta podoba się zapach. - nic nie mówiła. - Moze lepsze byłoby by wino.
- Nie Sherlocku. - wystawiał rece. Podałem jej bukiet robić większy uśmiech. Rozpromieniła się patrząc na kwiatyv- Kojarzą mi się z mężem.
- Z tym... -
- Tak. - powidziała wkładając je do wazonu. - Zawsze jak się klucilismy wychodzil trzaskając drzwiami, a wracał z bukietem czerwonych roz. Zawsze mu wybaczalam.
- A mi pani wybaczy. - Spojrzala mi w oczy.
- Oczywicie. Jakbym nie mogła. - podeszła do mnie i objela. Odwzajemnilem uścisk.
- Jeszcze raz przepraszam.
- Nie ma za co. - odsunela się ode mnie. Uśmiechnęła się wystawiajac zęby - Teraz pogadaj z Johnem. - głową machnęła na sufit.
- Wrócił?
- Przecież wiesz.
- Już nie. - mruknalem.
-Slucham?
- Dobranoc. - powiedzial szybko opuszczając pokój. Robiąc wielki wdech udałem się po schodach do góry. Najciszej jak potrafiłem otworzyłem drzwi. Nikogo nie widziałem.
- Nie skradaj się jak pijana nastolatka po imprezie. - odwróciłem się. Stał w kuchni. Włączał zmywarkę.
- Gdzie byłeś? O której wróciłeś? - spytałem starając się utrzymać swój normalny ton.
- Na spacerze i... - westchnął i odwrócił się w moja stronę, ale nie patrzył na mnie - Miałem sprawę. Przecież wiesz jaka. Domyśliłeś się zapewne. - Nic nie odpowiedziałem. Olal to. Wszedl do salonu i usiadl na swoim fotelu. - A ty gdzie byłeś?
- U Eurus. - odpowiedzialem robiac smutna mine. Stałem jak pajac wgapiony w niego. Byłem pewny, że czuł mój wzrok. - John musimy pogadać...
- Nie ma o czym. - przeszkodził mi poważnie.
- Dobrze wiesz, ze jest. - zero odzewu. - John. John! - nagle gwałtownie wstal. Złapał mnie za bluzę i przyciągnął do ściany. Teraz patrzyl mi głęboko w oczy.
- Zamknij się. - szeptał ostrym glosem. - Rose śpi. Jest prawie polnoc. - mój oddech przyspieszyl - Nie mam ochoty pieprzyc o... - puścił mnie opuszczając wzrok.
- A jutro będziesz mial? - powiedziałem zdenerwowany. Naprawdę mi na tym zależało. - Czy znowu gdzieś pójdziesz?
- Nie muszę Ci się spowiadać gdzie chodzę, kiedy i gdzie. To moje życie nie twoje. - każde jego słowo bolało jak diabli. Miał rację, ale nie mogłem nic na to poradzić, że tak mi zależało.
- Prawda. Tylko... - powstrzymywalem łzy. - Zależy mi na tej rozmowie. Bardzo. - przybliżyłem się do niego. Odsunal się gwałtownie. - Dobranoc. - w sekundę byłem u siebie. Wpadłem w poduszkę. Znowu się w nia wplakiwalem i wkrzykiwalem. Słyszałem jak udał się do siebie. Przykryłem się kołdra i zamknąłem oczy. Nie spałem całą noc. Rano uslyszlem płacz Rose. Szybkim ruchem wstałem z łóżka i udał się do kuchni. W 5 minut przygotowałem kaszkę. Z miseczka, w której był posiłek udałem się do pokoju Johna. Nie pukałem po prostu weszlem.
Stał już z małą na rękach zdziwiony moim widokiem.
- Co ty...
- Mogę nakarmić mała Watson? - spytałem patrząc raz na niego, raz na jego corke.
- Tak. - powiedzial niepewnie. Odłożyłem miskę na szafę i wystawiłem ręce do, chrzestnicy. Przejalem ja od mężczyzny. Gdy mnie przez przypadek dotknął poczułem dreszcz. Ukryłem to. Udawałem, że obchodzi mnie tylko dziecko. Gdy Rose już u mnie byla podniaslem pokarm i udałem się do salonu. Usadowiłem się na fotelu. Dziewczynkę usadzilem jak zawsze przodem do mnie twarzą.
- Głodna? Mam nadzieję, że Ci posmakuje. To był pierwszy raz wujka. - powiedziałem udając głupi głos. Zaśmiała się lekko i otworzyła buźkę. - Leci samolocik. - Chyba zasmakował jej mój special, bo wcinała bez marudzenia. John stał obok. Opierał się o ścianę. - Nasz pocałunek... - wykorzystałem okazję - Nie spodziewałem się tego. Nie wiedziałem, że coś poczuje. - skupiony byłem nadal na karmieniu małej - Przeciez wiesz, że jestem nietegi w tych sprawach. - teraz utkwiłem wzrok mężczyźnie. Patrzył na mnie uważnie. - Nie rozumiem tego. - miska była pusta. Odłożyłem ją na stole. - Moze nie jestem takim złym kucharzem. - powiedziałem znów patrząc na chrzestnice. - Nie wi czy zrozumiem, ale nie chce żeby to zniszczyło nasza przyjaźń. - przerażał mnie fakt, że nawet nie pwstrzymywal mnie przed tymi słowami - Możemy o tym zapomnieć jeśli chcesz. - chusteczka wytarłem buzię Rose. Westchnąłem zmarnowany - Tylko coś powiedz. - powiedziałem patrząc mu głęboko w oczy. Wyszedł z pokoju. Wrócił bez Rose. Zapewno położył ją do kołyski.
- Co mam Ci powiedzieć? Pewnie już wszystko wiesz po ułożeniu moich włosow. - miał zły głos
-Nie prawda...
- Daj mi dokończyć. - także spojrzał mi w oczy - Nawet w takich sprawach musisz to usłyszeć. - podszedł do naszej dwójki i zabrał córkę. - Tak, chciałbym zapomnieć. Jednak to niemożliwe. Nie mogę zabronic ci kochać. Pierwszy raz w życiu to czujesz, ale nie mogę też Ci tego dać.
- Co masz na myśli?
- Kurwa Sherlock! Wiesz co mam na myśli do diabła! - krzyknął odwracając się do, mnie tyłem.
- A tym problem, że nie! Nic już nie wiem! Nie wiem gdzie byłeś! Co robiłeś! Co robiła pani H.! Nic! - nie mogłem tego trzymać w sobie. - Mój mózg już nic nie wie! Mam w nim tylko myśli o tobie! O tym żeby cie nie skrzywdzić! - cofnął się o krok - Nie zranić! Nic ci kurwa nie zrobić! Tylko moc cie... - zatkało mnie.
- Co? - powiedział tak jakby chciał znać dokończenie. Wiedziałem, że będę tego żałował, ale zrobiłem to. Podeszłem do niego. Stał przy lekko uchylonych drzwiach. Popchnąłem go na nie zamykajac przy okazji i zbliżyłem do jego ust. - Sherlock. - szepnął gdy już chciałem go pocalowac.
- Kochać. - powiedziałem drżącym głosem. Naprawdę to powiedziałem.
- Ja ciebie też kocham... - zrobiłem nie pewna mine nadal będąc blisko jego ust. Odsunal mnie rekoma. -... Ale nie tak. - łza wypłynęła mi z jednego oka. Peklem od środka - Gdybym był tym cholernym gejem lub bi to może... - czułem ból, w jego głosie. - Jutro wyjeżdżam.
- Nie! John nie! - kleklem przed nim - Błagam nie rób mi tego. Nie odjeżdżaj. - nie mogłem mu na to pozwolić. - Już nie będę tego robić. Będę grzeczny. Nie bede nawet pił, palił ani niczego sobie wstrzykiwał... - zapłakany spojrzalem mu w oczy - Tylko zostań.
- Sherlock... - Też się rozpłakał -... Nie mogę. - nachylił się, aby mnie podnieść. - W głębi duszy wiesz, że tak będzie lepiej. - nie mogłem nic z siebie wydusić. Machałem tylko w lewo i prawo. - Wieczorem już nas nie będzie.
- A Rose? Nawet jej nie będę mógł spotykać? - powiedziałem z bólem, gniewem i smutkiem zarazem.
W odpowiedzi tylko westchnął.
John Watson w tamtym momencie złamał moje niemal bezuczuciowe serce. - Tylko nie mów jej jak urośnie, że wujek zwial. - wstałem szybko - Powiedz, że cię brzydził dlatego go zostawiłeś.
- Sherlock. - powiedzial zmarnowany.
- Miłego życia. - opuściłem pokój kierując się do swojej sypialni. Trzasnąłem drzwiami i zamknąłem je. Zacząłem rzucac wszystkim co miałem pod ręką. Nie obchodzilo mnie, że nadal jest obok. Chciałem się po prostu wyżyć. Upadlem na ziemię. Miałem już dość życia.