Poza Kontrolą

Anoreksja?

Anorektyczka. Te słowo padało na korytarzu w pierwszy dzień szkoły. Ważyłam wtedy 49 kg i nie rozumiałam o co wszystkim chodzi. Nie byłam nawet chuda. Nie widziałam tego.

W ten dzień pisałam z Damianem. Lubiłam mu się zwierzać. Miałam wrażenie, że mnie rozumie i wspiera. Bałam mu się powiedzieć o diecie i depresji, dlatego nie wiedział o tym. Co do X: jego koledzy krzyczeli do mnie na korytarzu. Samego X-a jednak zatkało, kiedy zobaczył, że jego była się pozbierała, a przynajmniej na taką wyglądała. Tęskniłam za nim. A może nie za nim, a za tym, którego przy mnie udawał. Prawdziwy on był dla mnie już nikim. Szkoła to było jakieś piekło. Nie miałam motywacji tam chodzić. W zasadzie jedyne co tam słyszałam to wyzwiska w moją stronę i słowo ANOREKSJA.

Po lekcjach zawsze chodziłam na dodatkowe sks'y z siatkówki. Były dla mnie ważne ponieważ prowadził je pan z którym też mogłam porozmawiać na każdy temat. Miałam nawet jego numer, żebym w razie czego mogła zadzwonić. Bardzo mu ufałam. Tak... Może brzmi dziwnie taka bliższa relacja z wf-istą, ale na prawdę była ona szczera. Po szkole co prawda krążyły plotki, że pewnie mam z panem romans ponieważ odwoził mnie do domu, ale robił to tylko dlatego, że mieszkał obok.

Kiedy Wf-ista zobaczył mnie po wakacjach zmartwił się. Powiedział, że jestem blada i za chuda. Nie wiedziałam czemu tak sądzi, ale porozmawiałam z nim na ten temat. Powiedziałam, że mam depresje, ale nie odchudzam się. Uwierzył. Prościzna. Było mi trudno go okłamywać, ale nie chciałam mu zawracać głowy.