DOKUN BANA

Çığlıklarımı boğazıma tek tek diziyordu...

Bir kediden daha esnek bir edayla evimin duvarlarında gezinmeye başlamıştı. Odamın bir köşesine sinmiş onu izliyordum. Saniyelik bir aradan sonra karşımda belirdi.

Bu defa çığlığımı tutamamıştım...

"Melodi, ne güzel bir ismin var, büyüleyici..." saçlarımı kokluyordu. Korkudan bayılabilirdim, hayır hayır ölebilirdim.

"Dokun bana Melodi." Gözlerimin içine bakarak söylemişti bunu, hipnotize olmuşçasına dediğini yapmaktan kendimi alıkoyamadım.

Elimi uzattım...