Η Μαρίλια άκουσε το διακριτικό βήξιμο πίσω απο την πλάτη της και γύρισε αργά με καρδιά πού έτρεμε να δεί απο πού προερχόταν,παρακαλόντας στον Θεό να μην ήταν αυτός που φανταζόταν. -Δεσποινίς Οικονόμου έλατε σας παρακαλώ λίγο στο γραφείο μου. Της είπε με βαριά,σταθέρη φωνή ο άντρας που βρισκόταν απέναντι της. Αυτό ήταν,σκέφτηκε η Μαρίλια,πέθανα! -Μάλιστα κύριε Εγγλεζόπουλε,μόνο δώστε μου σας παρακαλώ ενα λέπτο και έφτασα αμέσως....Απάντησε και άρχισε να μαζεύει κάτι χαρτιά που βρίσκονταν μπροστά της,μόνο και μόνο να για του δώσει τον χρόνο να ξεκουμπηστεί απο μπροστά της και να μπορέσει να αναπνεύσει κανονικά...