beni kendinden kurtar | texting

1.0

Anonim: Atalay

Anonim: bugün senin hakkında yeni bir şey öğrendim.

Anonim: sen utanmıyor musun horoz dövüştürmeye püü

Anonim: yazık değil mi hayvanlara??

Ona birkaç mesaj gönderip Whatsapp'tan çıktım. Hala kafes dövüşüne çıktığına değil de horoz dövüştürdüğüne inandığım için öyle yazmıştım. Ama kabullenmesem de gerçekti ve her gün okula yorgun, yüzü yara içinde gelmesinin sebebi de buydu.

Test çözmem gerekiyordu ama aklımı bir türlü veremiyordum. Aklım Atalay'daydı. Saat 20.00'a geliyordu ve o garson kızdan dövüşlerin tam da bu saatte başladığını öğrenmiştim. Yani Atalay'ın şu an cevap vermemesinin nedeni biriyle kavga ediyor oluşuydu.

Aklıma gelen bu düşünceyle derin bir nefes aldım ve test kitabının kapağını kapattım. Elime telefonu aldığım sırada odaya annem baskın yapar gibi girdi.

"Hiç ders çalışma Buğlem. Telefon elinden düşmüyor ama maşallah."

"Anne valla az önce test çözüyordum. Tam elime telefonu aldım, sen geldin."

Dediğime inanmadığı yüz halinden belliydi. Yüzündeki o korkutucu ifadeyle yanıma yaklaştı. "Bugün okuldan kaçmışsın." Yutkundum. Kızın kamera odasından görüntü bile çaldı anne...

"Karnım ağrıyordu."

"Bak bakayım. Bunu yiyecek göz var mı bende?" Doğru... yoktu.

"Tamam ya. Sıkıldım kaçtım. Hem dersler boştu valla." Bizim müdür yardımcımız da maşallah vakit kaybetmeden yetiştirmiş anneme. Şimdi işin gücüm yok bir de bununla uğraşacaktım.

"Baban duymasın Buğlem."

"Söylemezsen duymaz anne." Söylenerek odadan çıktığında derin bir nefes aldım. BU KADIN NİYE HER SEFERİNDE KAPIYI AÇIK BIRAKIYORDU?

Kalkıp kapıyı kapattım ve yatağıma uzandıktan sonra Atalay'ın cevap vermesini beklemeye başladım.

*

00.23

Atalay: ne horozu ne saçmalıyorsun yine

Telefonum titrediğinde yerimden sıçradım. Okuduğum kitaba dalmışım. Mesajın Atalay'dan olduğunu bildiğimden hemen kitabı bıraktım ve telefonumu elime aldım.

Anonim: horoz mu demişim

Anonim: pardon

Anonim: kafes yazacaktım

Atalay: nereden öğrendin sen bunu

Anonim: konumuz o mu

Anonim: neden böyle bir şey yapıyorsun Atalay?

Anonim: tamam öfke problemin var ama farklı şeylerle atabilirsin içindeki öfkeyi

Anonim: neden kafes dövüşü?

Atalay: nereden öğrendin bilmiyorum ama ağzını kapalı tutman senin için daha iyi olur

Anonim: tehdit mi bu

Atalay: nasıl anlarsan

Anonim: gerizekalısın

Anonim: senin için endişeleniyorum aptal

Anonim: bugün çok yandı mı canın?

Atalay: işine bak

Anonim: Atalay

Anonim: yapma böyle ne olur

Anonim: bak ben senin karşına çıkamayacak kadar korkağım

Anonim: ya da ne bileyim 'seni seviyorum' diyemem sana, utanırım

Anonim: ama hep yanında olurum

Anonim: ya söz veriyorum hep yanında olacağım

Anonim: belki sana açılamam ama ruhunu sararım

Anonim: içindeki neye karşı olduğunu bilmediğim öfkeyi bile sararım istersen

Anonim: ama yeter ki sen böyle yapma

Atalay: nasıl yapmayayım?

Atalay: seni istemediğimi daha ne kadar belli edebilirim?

Atalay: ben böyle iyiyim

Atalay: bir şeyleri değiştirmene izin vermeyeceğim

Anonim: ama neden?

Anonim: böyle iyi olmadığını biliyorum

Anonim: neden inatçısın bu kadar?

Atalay: çünkü yıllardır böyleyim ve alıştım artık

Atalay: sevilmemeye, gülmemeye alıştım

Atalay: sen de beni düşünme

Atalay: bana bir şeylerin düzeleceğine dair umut verme

Atalay: çünkü düzelmiyor

Anonim: seni anlıyorum

Atalay: anlamıyorsun

Atalay:  beni anlamak istiyorsan önce içindeki renkli balonları patlat ve o boşlukla yaşamaya mecbur kal.

Atalay: beni anlamak istiyorsan küçüklükten beri sığındığın o aileni gözden çıkar

Atalay: beni anlamak istiyorsan sevdiğin herkesi kaybet ve aslında sevginin, sevdiklerini elinden alan bir his olduğunu düşün

Atalay: sonra gelip beni yargıla

Anonim: Atalay

Atalay: bu da ilk ve son uzun konuşmamdır.

Anonim: ya lütfen...

Atalay: iyi geceler