Book reviews. [CLOSED]

Βιβλία του 2020- Μέρος 2

Ξέρουμε όλοι ότι το 2020 πρωτοεμφανίστηκε ο κορωνοϊός, και ο επόμενος συγγραφέας δυστυχώς υπήρξε θύμα του• ως φόρο τιμής, θα τον αναφέρω.

Λουίς Σεπούλβεδα:

Σε όποιον αρέσουν τα μυθιστορήματα στο περιβάλλον της λατινικής Αμερικής θα λατρέψει το Όνομα του Ταυρομάχου. Πρόκειται για δύο άτομα που προσλαμβάνονται από διαφορετικές μεριές για να πιάσουν το ίδιο άτομο. Ακολουθούμε λοιπόν την αναζήτηση αλλά και την αντιπαλότητά τους. Ο Σεπούλβεδα περιγράφει και μας ταξιδεύει, οι πρωταγωνιστές δείχνουν τις αδυναμίες τους και προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους και εμείς λαμβάνουμε σημαντικά μαθήματα για την ανθρώπινη ζωή.
(«Και αναρωτήθηκα, Βερόνικα αγάπη μου, αναρωτήθηκα γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να κοιτάξουμε τη ζωή κατάματα εμείς, που έχουμε δει τις χρυσαφιές ανταύγειες του θανάτου»).

Γενικά, το τρυφερό πνεύμα του Σεπούλβεδα φαίνεται από άλλους τίτλους του: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης», «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε έναν γλάρο να πετάει». Ήταν ένας άξιος συγγραφέας, και η απώλειά του στοιχίζει, όπως και όλων των θυμάτων του ιού.

Άγκαθα Κρίστι:

Με την επανέκδοση των βιβλίων της από τις εκδόσεις Ψυχογιός η Αγκάθα Κρίστι διεκδικεί ξανά, μετά την πέμπτη-δημοτικού φάση της ζωής μου, μια θέση στην καρδιά μου. Όλοι γνωρίζουμε το ταλέντο της και τις βάσεις που έδωσε για την αστυνομική λογοτεχνία. Η Αγκάθα Κρίστι είναι η πιο απρόβλεπτη συγγραφέας που έχω διαβάσει. Οι πλοκές της σε συναρπάζουν, και οι δύο ντετέκτιβ της, ο Ηρακλής Πουαρό και η μις Μαρπλ, κατακτούν τα πρωτεία της ευστροφίας. Η μις Μαρπλ, βέβαια, μένει στην αφάνεια, καθώς δεν αναγνωρίζεται πολύ- αρκετοί πιστεύουν ότι επειδή είναι γριά και γεροντοκόρη, δεν έχει και πολλά να πει• ήρθα να τους διαψεύσω. Η μις Μαρπλ δίνει θετική πνοή στα κουτσομπολιά, τα οποία πολλές φορές αποτελούν τη λύση του εγκλήματος. Όσο για τον Ηρακλή Πουαρό, είναι ο μόνος λόγος που κατέβασα το Ερτφλιξ. Εν τέλει βέβαια, δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Κυρίως, αυτό που μου αρέσει στην Αγκάθα Κρίστι είναι ότι δεν την ενδιαφέρει τόσο ο ρεαλισμός και τα χρονικά πλαίσια. Θέλει να γράψει μια πλοκή με τον Πουαρό; Δεν θα ασχοληθεί με το πότε στη ζωή τους συνέβη, ώστε να κολλάει, αλλά απλά θα την γράψει. Ουσιαστικά, ακολουθεί το παλιό μοντέλο- δεν μας νοιάζει τόσο η ζωή του ντετέκτιβ, αλλά το έγκλημα. Φυσικά, τη λατρεύω και για την Αριάδνη Όλιβερ, την γνωστή μυθιστοριογράφο και φίλη του Πουαρό, η οποία είναι τόσο αλλοπρόσαλλη που θα τη λατρέψεις.

Χάουαρντ Φίλιπ Λάβκραφτ:

Φέτος γίνεται γενικά η προσπάθεια από τις εκδόσεις Οξύ να δημοσιευτούν ξανά τα διηγήματά του. Ο Λάβκραφτ, γενικά, δεν είναι τέλειος• πολλές φορές επαναλαμβάνεται, γίνεται βαρετός καθώς ακολουθεί το ίδιο μοτίβο για να ξεκινήσει τις ιστορίες του. Αυτό που θεωρώ ιδιαίτερο σε εκείνον είναι η ξεχωριστή φαντασία του. Ειλικρινά, πιο πολλή ώρα μου παίρνει για να πλάσω τις μορφές που περιγράφει στο μυαλό μου, παρά για να διαβάσω το διήγημα. Τα πλάσματα που σκέφτεται είναι απόκοσμα και με καμία έννοια δεν σχετίζονται με τη σύγχρονη έννοια της φαντασίας και του τρόμου, που είναι κάπως πιο εύλογη, πιο συνηθισμένη. Θεωρώ πως όλοι πρέπει να διαβάσουν έστω ένα διήγημα του, που άλλωστε είναι πολύ μικρά σε έκταση, για να αφήσουν τη φαντασία τους να καλπάσει σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια.

Τζορτζ Όργουελ:

Όποιος δεν τον έχει διαβάσει θεωρώ πως χάνει. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συνωμοσιολόγο, αλλά μέσω των ιστοριών του ξυπνάει μια άλλη αίσθηση. Κόντρα στο γελοίο Bog Brother που παίχτηκε πέρυσι στις τηλεοράσεις, ο Όργουελ ξυπνά μια άλλη σκέψη, και εν τέλει μας αφυπνίζει. Το 1984 ήταν για μένα ένα βιβλίο καθηλωτικό, πραγματικά καθηλωτικό. Το τρίτο μέρος ειδικά ήταν τόσο αφοπλιστικό, που δεν νομίζω να το ξεπεράσω ποτέ. Ο Όργουελ συγκλονίζει. Τέλος.