Book reviews. [CLOSED]

Βιβλία του 2020- Μέρος 1

Όντας στο εορταστικό μουντ για σήμερα, και μιας και οι κριτικές μου έχουν ένα μικρό κοινό και δεν χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο για να τις  διαβάσεις, αποφάσισα να κάνω κάτι ξεχωριστό για να δώσω σε εσάς. Επομένως, σήμερα θα μιλήσουμε για τα καλύτερα/πιο σημαντικά για μένα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2020.

Γενικα φέτος δοκίμασα για πρώτη φορά να κάνω καταμέτρηση σε ένα μπλοκάκι των βιβλίων που διάβαζα κάθε στιγμή, οπότε μιας και τα έχω συγκεντρωμένα, θα σας πω δυο λογάκια για μερικά από αυτά. Θα ήθελα να γράψω πέντε ή δέκα ελεύθερες κριτικές, αλλά λόγω του μεγάλου αριθμού που συγκέντρωσα φέτος και επειδή μερικά είναι πολύ βασικά, θα το κάνω πιο ελεύθερα, μιλώντας κυρίως για τους συγγραφείς. Λοιπόν, ξεκινάμε!

Βικτόρ Ουγκώ:

Οι Άθλιοι ήταν το βιβλίο με το οποίο ξέδωσα στην αρχή της χρονιάς, όπου είχα πνιγεί στα διαγωνίσματα και στο διάβασμα για το proficiency. Ήταν το βιβλίο για το οποίο πολλές φορές παράτησα τα μαθήματά μου και αφέθηκα στη χαλάρωση αυτού του δικαίως καταξιωμένου συγγραφέα. Και η Παναγία των Παρισίων επίσης μου έκανε το ίδιο, αλλά στην έκδοση των πρόσφατων διαδικτυακών μαθημάτων του webex. Αντί να παρακολουθώ στο μάθημα (που έτσι και αλλιώς δεν καταφέρνω να κάνω και ποτέ), διάβαζα το βιβλιαράκι μου.

Αλλά αφού ξέφυγα πάλι, θα επανέλθω. Τα βιβλία του Ουγκώ είναι μεγάλων διαστάσεων, και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πολλοί μάλιστα τα αποφεύγουν για το μεγάλο όγκο τους, κάτι που προσωπικά δεν εγκρίνω, αλλά κατανοώ (είναι και αυτή μια στάσις• νιώθεται- για τους λάτρεις του Καβάφη).

Θεωρώ όμως ότι ο Βικτόρ Ουγκώ έχει κερδίσει επάξια το όνομα του με τους άκρως συγκινητικούς χαρακτήρες, τα παιχνίδια και τα βάσανα που τους επιφυλάσσει η μοίρα, με την ελαφρά τάση προς τον σκεπτικισμό και πάνω από όλα την αγνότητα όλων όσων περιγράφει. Αλλά ας ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά:

Η Άθλιοι: είναι ένα βιβλίο γεμάτο αγνότητα και θρησκευτικότητα που όμως δεν υπερβάλλει. Όλοι οι χαρακτήρες των Αθλίων έχουν τόση αγάπη μέσα τους, που αγγίζουν την ψυχή κάθε ευαίσθητου ανθρώπου και του διδάσκουν την εσωτερική δύναμη, την ανθρωπιά, την ανάγκη, την αγάπη και την επιθυμία για το καλό του άλλου. Ακόμα όμως και οι villains, τους οποίους δεν θα αποκαλύψω ως προς το όνομα, τα χαμίνια και η τάξη που βρίσκεται στον πάτο της κοινωνίας έχουν ένα μάθημα να σου δώσουν για το πόσο άξεστος μπορεί να γίνει καμία φορά ο κόσμος. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο πνευματικότητα, σκεπτικισμό, που εν τέλει θα σου αφήσει μια τόσο γλυκιά συγκίνηση, που δεν θα την ξεχάσεις ποτέ σου.