ညေနေစာင္းခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေပမင့္ လမ္းမအသြယ္ သြယ္သည္ သာမန္ထက္ပို၍ ရွင္းလင္းေနခဲ့သည္။
အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ျဖတ္ေမာင္းေနသည့္
ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ Luhan သည္ Sehun ၏ ခါး
ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္တြယ္ထားခဲ့ျပန္ သည္။
အာ႐ုံမလြတ္ေစရန္ ႀကိဳးစားေနရင္းမွေန Sehun
မွာ အေနာက္ဘက္ဆီသို႔ ခဏခဏအၾကည့္ေရာက္မိရသည္။
သူခံစားေနရသည္က Luhan သည္ နည္းနည္းထူးဆန္းေနသလိုပင္။ ခါတိုင္းႏွင့္မတူပဲ နည္းနည္း ။ အရင္လိုမာေက်ာမေနပဲ နည္းနည္း အမွီ
အတြယ္ရွာခ်င္ေနသည့္ခံစားခ်က္ရေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ Sehun ဆိုင္ကယ္ေလွ်ာက္ေမာင္း
ရင္း လိုအပ္သည္ထက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။
ဖက္တြယ္ထားသည့္ Luhan လက္မ်ားသည္ တင္းက်ပ္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
အဆုံးသတ္၌ Sehun သည္ သူလာထိုင္ေနက်ျဖစ္သည့္ ဟန္ျမစ္ကမ္းဆီသို႔ဦးတည္ေမာင္းသြား
လိုက္ၿပီးေနာက္မွာ ရပ္၍ရသည့္တေနရာ၌
ဆိုင္ကယ္စက္သတ္လို႔ရပ္ၿပီး အေနာက္ဘက္မွာ
၀က္ဝံေကာင္ေလးလိုဖက္တြယ္ထားသည့္သူ
အား လုံးလုံးလ်ားလ်ားလွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
"ေဟ့...."
".........."
"အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား ခင္ဗ်ား"
"တကယ္လို႔ ကိုယ္သာတကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္
ဆိုရင္ မင္းရဲ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလားဆိုတဲ့ေမးခြန္း
ကို ဟုတ္ပါတယ္ ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္လို႔
ေျဖမယ္ထင္လို႔လား ?"
မွီတြယ္ဖက္ထားရာကေန ခြာလိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္
ဦးထုတ္ကိုပါ တၿပိဳင္နက္ခြၽတ္လို႔ တရစပ္ေျပာ
လာသည့္ Luhan အား Sehun မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕
ၾကည့္လိုက္သည္။
ဒီလူဟာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ေသာက္ေၾကာတင္းသည့္
သူပင္။ နည္းနည္းေလးေတာင္ သနားေပး၍မရ။
Sehun စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ေတြးမိသည့္စကား
ျဖစ္သည္။
"စိတ္ေကာက္သြားျပန္တာလား ?"
"ကေလးလား ? ်ီးလိုပဲ ဆင္းေတာ့ ဟိုမွာသြားထိုင္"
"ေအးတယ္ေလေရာ...."
ျမစ္ကမ္းနံေဘးကိုေမးေငါ့ေျပာဆိုသည့္အခါ
ျငဴစူစူျဖင့္ ေခါင္းခါယမ္းသည္။
