"အဟင်း.....ဒီနေ့တော့ နည်းနည်းပဲသင်ကြရ အောင် ကိုယ်လုပ်စရာအလုပ်လေးရှိလို့"
Sehun သည် သူနှင့်အလွန်တရာနီးကပ်နေသော
အကွာမှနေ ရုတ်ချည်းဖယ်ခွာသွားရင်း ရွှတ် နောက်နောက်ဆိုလိုက်သည့် Luhan ကို ခပ်တည်
တည်သာပြန်လည်ကြည့်နေခဲ့သည်။
အရင်လို ကမူးရှူးထိုးဒေါသထွက်နေခြင်းမျိုးလဲ
မရှိခဲ့ပါ။ သို့သော် အရင်ကထက်စာလျှင်ပင်
နှစ်ဦးကြားကလေထုသည် တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ရသည်။
အလိုမကျသည့်ဆန္ဒများကိုခံစားမိစွာ Luhan
သည် သင်ခန်းစာများကိုစောစောရပ်ပစ်ပြီး စာအုပ်ကိုပိတ်ချလိုက်လေသည်။
"ချာတိတ်....."
"ပြီးပြီမလား ? ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်"
ပြန့်ကျဲနေသည့်စာအုပ်များကို ကျောပိုးအိတ်ထဲ
ကောက်ထည့်ခြင်းပင်မပြုတော့ပဲ Sehun က
လက်ထဲမှာပင်ပွေ့ပိုက်လျက် မတ်တပ်ထရပ်မည်
ပြုသည်။
Luhan သည် လေပူတချက်မှုတ်ထုတ်လျက် ပြုံးရယ်ကာ ခေါင်းကိုကုတ်ပြီး Sehun ၏
အင်္ကျီလက်အနားစကိုလှမ်းဆွဲလိုက်လေသည်။
"Sehuniee....."
"မထိနဲ့...."
Sehun ဆီကနေငြင်းဆန်ဖယ်ရှားတာတွေအား
Luhan တော်တော်များများရရှိဖူးပါသော်လည်း
ဤတကြိမ်သည် အထိရောက်ဆုံးနှင့်အားအပြင်း
ဆုံးဖြစ်သည်။
လက်ကိုအားပြင်းပြင်းဖြင့်ရုတ်လိုက်သလို လေသံသည်လည်း မာထန်နေခဲ့သည့်အတွက်
Luhan ၏အပြုံးအရယ်များပျောက်ကွယ်သွား
ရပါသည်။
" sorry ကိုယ် ကျီစားတာ နည်းနည်းလွန်သွားတယ်ထင်တယ်"
"ခင်ဗျားမသိတာပဲ ရှိတာပါ။ ခင်ဗျားကအမြဲ
လွန်နေတာ "
"အိုခေ....ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ချာတိတ်
ကိုယ်ဆင်ခြင်ပါ့မယ်"
လွယ်လင့်တကူပင် အပြစ်ရှိပါသည်ဟု ၀န်ခံလာ
သည့် Luhan ၏မျက်နှာနွမ်းနွမ်းအား Sehun
ကြည့်လိုက်သည်။
အလုပ်ပင်ပန်းသည့်ဒဏ် ၊ စိတ်ပင်ပန်းသည့်ဒဏ်
ဖြင့်နွမ်းနေပုံရပြီး Sehun စိတ်ခုသွားသည့်ကိစ္စ
အပေါ် စကားရှည်ရှည်ဝေးဝေးမပြောချင်ပါ
သဖြင့် တောင်းပန်ကာခပ်မြန်မြန်အဆုံးသတ်
လိုက်ပုံရသည်။
